Ik ben gek, maar zit daar niet zo mee. Anderen zullen geen last hebben van mijn gekte, zo gek ben ik nog net niet. Ze zullen misschien meelachen of mij uitlachen., ook daar heb ik geen probleem mee.
Ik mag ook nog steeds los rond lopen en ben ook nog nooit opgepakt vanwege mijn gestoorde gedrag. Na het schrijven van deze column misschien niet meer? Dat risico neem ik dan maar.
Als om even over achten de deurbel gaat, is het de jongste die enthousiast opstaat en naar de deur rent om hem te openen. Dat zal zijn beste vriend zijn die hem dagelijks komt ophalen. Samen gaan ze dan naar school, alsof het nooit anders is geweest.
Zijn vriend Youri komt binnen: ‘Goeiemorgen’ roept hij en ratelt er op los. Dit is heel gewoon voor ons geworden.
Ik hoor z’n goedgevulde rugzak met een harde plof op de vloer knallen, zijn lange schooldag zit erop.
‘Yo yo’, roept hij.
‘Hey, hoi’ antwoord ik dan maar, dat klinkt niet zo ouderwets als hallo knul.
Een diepe zucht glipt uit zijn mond, terwijl hij mij voorbij lopend iets mompelt: ‘k ben moe, k ga effen chillen, mam.’
Ik bijt op mijn tong en kan nog voorkomen dat er: ‘Hoe was je dag? En heb je nog huiswerk?’ uit mijn mond floept.
Het laatste wat hij nu wil is een gesprek met mij. Ik denk dan ook maar: ‘laat um nu maar ff chillen. Dat huiswerk kan straks ook nog wel.’
… dat jullie eens op jullie zelf gaan, moeten de kinderen gedacht hebben.
We hebben iets te vieren, een klein niet zo bijzonder feestje. Eigenlijk niet eens vandaag, maar morgen. En omdat we morgen als gezin niet compleet zijn, doen we het een dagje eerder.
Een gedekte tafel staat klaar voor de tussendemiddagboterham, over een paar minuten komt Art thuis eten. Hij neemt zijn hartsvriend Youri mee.
Dan is het voor even gedaan met de rust.
Youri is de vriend waar Art alles mee deelt, al zijn snoepjes, maar vooral ook zijn geheimen. Zo vertellen ze elkaar op wie ze verliefd zijn, weten ze met sinterklaas wie wie heeft voor de surprise in de klas.
