Hoe simpel gaan de meeste kinderen om met taal. Elke leeftijd kent dan ook zo zijn eigen grappige woorden of verdraaide spreuken.
De eerlijkheid waarmee kinderen woorden gebruiken om te vertellen wat ze denken en voelen, dat vind ik mooier en spontaner, dan van de meeste volwassenen. Volwassen mensen denken te vaak na over wat ze wel of niet zullen zeggen.
‘Nee, ik ga niet huilen’ dat zei ze, dat nam ze zich ook plechtig voor. Zij hoopt dat dat lukt.
‘We nemen geen afscheid’ zei haar vriendin, ‘we zeggen tot ziens.’
Dat ze elkaar weerzien zou heel reëel zijn gezien hun leeftijden, maar er bestaat toch altijd een kleine kans dat het niet zal gebeuren. Een ongelukje of ziekte kan veel veranderen in zeer korte tijd, daarvan is zij zich goed bewust. Zij heeft geen recht op morgen.
Ik mag mee naar het circus om Andrew beter te leren kennen en te zien hoe ik kan omgaan met hem in zijn rolstoel. Alle medebewoners en andere begeleiders gaan mee, zodat dit eerste uitstapje voor mij niet een sprong in het diepe hoeft te zijn.
Hoewel ik graag duik en echt niet bang ben dat het zonder hen niet zou lukken, is het toch wel prettig iemand in de buurt te hebben die Andrew beter kent.
Ergens in maart stap ik over de drempel, die er eigenlijk niet eens is, een andere wereld in. Een stap die ik al een poosje in gedachten heb. Maar niet eerder heb ik echt het lef gehad.
Erg veel is er niet voor nodig, een vriendin maakt mij enthousiast. Zij loopt stage (SPW) en vertelt mij die dag dat ze mij zoeken.
Heerlijk is het de duik te nemen van je leven. Niet dagelijks maar zo af en toe duik ik heel graag, niet in het zwembad, dat is weer te gewoon. Iets in mij roept dan: ‘het is weer een tijd voor een lekkere duik.’ Huisgenoten kijken mij dan aan en weten hoe laat het is. Niet al te enthousiast gaan ze wel mee om te kijken.
