Sinds een paar dagen bevind ik me in de verkeerde trein, zo laat mijn gevoel me weten. Maanden heb ik gestrompeld van station naar station, waar ik hoopte de oplossing te vinden. Meerdere stations heb ik gevonden, maar overal stuurde ze mij weer weg, met de mededeling: ‘jij hoort hier niet, zoek maar verder.’ Moe en steeds onzekerder kroop ik verder, soms gebukt onder de pijnen, die mij in het donker pestte.
Die zonnige middag fiets ik vrolijk naar het ziekenhuis, voor een onderzoekje bij de gynaecoloog. Ik ken de beste man nog van een jaar of vijf terug. Hij heeft de twee piercings in mijn buik geplaatst, die er voor zorgen dat ons gezin beperkt blijft tot vijf personen. Ik ben hem daar nog steeds dankbaar voor.
Soms vraag ik me af waarom ik nog enig werk verzet in het huishouden. Voor de buitenshuis werkende moeders in mijn omgeving, lijkt dit geweldig mooi. Vaak zeggen ze dan: ‘Goh wat fijn voor je kinderen dat je er altijd bent.’
Nou zijn er van die momenten dat ik daar anders over denk. Dan zou ik zo willen ruilen met hen die een fulltime baan hebben buitenshuis.
Ondanks dat alles is Andrew meestal een vrolijke jongen, die het heerlijk vindt om mij uit te lachen als ik weer eens ergens tegenaan bots met zijn rolstoel en als ik moeite heb met het aan- of uittrekken van zijn jas. In die ondeugende ogen zie ik soms dat hij best wel graag een kwajongensstreek zou willen uit halen, iets wat hij alleen nooit zou kunnen, misschien ga ik hem daar binnenkort wel bij helpen.
Uit vertrouwelijk bron, heb ik vernomen dat een auteur (ook CX-er) een mooi en spannend verhaal in een tijdschrift heeft geschreven. Ik ben al fan van deze auteur en dus trok ik mijn dagelijkse huismuisschoenen uit en stapte in mijn stoute slippertjes. Op naar de leukste boekenman van de stad.
