Bandenpech

Die zonnige middag fiets ik vrolijk naar het ziekenhuis, voor een onderzoekje bij de gynaecoloog. Ik ken de beste man nog van een jaar of vijf terug. Hij heeft de twee piercings in mijn buik geplaatst, die er voor zorgen dat ons gezin beperkt blijft tot vijf personen. Ik ben hem daar nog steeds dankbaar voor. Als hij mijn naam roept door de wachtkamer sta ik op en geef hem een hand. Hij kijkt mij fronsend aan en spiekt snel in het dossier.
‘Ik dacht al dat ik u eerder had gezien, ik onthoud altijd alle gezichten’, zegt hij geruststellend.
Ik zucht, het is een aardige man weet ik. Ik vraag me dan wel af, zou hij met gezichten misschien dozen bedoelen? Nog een geluk hij dat niet zei.

APK word ik vandaag goedgekeurd door de gynaecoloog, wel met de mededeling dat er iets in de buik niet goed is. Dat kan zoveel zijn. Ik heb geregeld bandenpijn, zoals zwangere vrouwen dat kunnen hebben.
Terwijl ik aan die bandenpijn denk, schiet me de lekke band van onze zoon te binnen. Op de terugweg zo meteen, gelijk even een nieuwe band halen bij de fietsenmaker. Ik heb gekke kronkels, dat weet ik wel.

Ik groet de gynaecoloog en vertrek weer, buiten schijnt nog steeds de zon, dus met een lach en goedgezind trap ik de wielen rond. Het is druk bij de fietsenwinkel, morgen hebben ze een speciale actie, lees ik op de affiches.
Ik stap toch maar binnen in de hoop niet al te lang te hoeven wachten en er komt een jongeman van een jaar of 18 naar me toe lopen en vraagt: ‘Kan ik u helpen mevrouw?’
‘Ik hoop het wel’, antwoord ik lachend, ‘Ik heb een lekke band en wil een nieuwe binnen- en buitenband.’
‘In welke maat en met welk ventiel?’ vraagt hij dan.
‘O nee, heb ik dat? Ik dacht dat een fietsband een fietsband was. Oké ik zie wel verschil tussen een dames of kinderfiets. Dat nog net wel.’
We lopen dus naar buiten en hij bekijkt mijn achterste fietsband, die dezelfde grote heeft als de lekke die thuis staat. Ik buk en kijk naar de voorste band.
Als we dan weer de winkel in lopen, zegt hij: ‘Mevrouw mag ik u iets zeggen?’
‘Ja hoor’antwoord ik.
‘Wat heeft u mooi ondergoed aan!’
Mijn ogen vallen bijna uit hun kassen als ik hem weer aankijk.
Snel floep ik eruit: ‘Ach, dit is maar een heel simpel stringetje hoor, nog net niet bij de Zebra vandaan, maar het heeft er vast naast gelegen.’
Bij de kassa is hij even flink in de war en slaat het bedrag voor de banden dubbel aan. Gelukkig herstelt hij die fout snel en als ik met de banden de winkel uit loop, loopt hij met me mee, legt zelfs nog even vluchtig zijn hand op mijn schouder en wenst me een fijne dag.

Op de fiets trap ik weer naar huis, lach ik me een deuk als ik bedenk dat hij misschien thuis een moeder of vriendin heeft die nog tenten draagt uit een kampeerwinkel. Ik kan me dus wel voorstellen dat het hem op gevallen was. BANDENPECH SCHEPT WEL EEN BAND!