Vandaag de dag proberen ze je echt van alles in je mik te duwen, is het geen nieuw light aardbeienyoghurt drankje van Becel, dan is het God wel.
Nee, nee en honderd maal nee, ik wil niet! Hoe vaak en hard moet ik nog gillen dat ik met Nee ook echt Nee bedoel.
Ik staar al enkele maanden met enige regelmaat uit het raampje van de verkeerde trein, soms genietend van een ijskoude witte wereld, andere dagen zag ik de zon vrolijk stralen.
Af en toe ben ik uitgestapt en nam de benen met vrienden en familie, al waren die benen niet meer zo betrouwbaar als voorheen. Ik moest er gewoon even uit.
Ik Boos? Daar moet je wel iets heel naars voor doen, wil je mij boos krijgen. Nu, het is mevrouw Karla gelukt mij flink boos te krijgen!
Schelden en vloeken zal ik niet snel doen, het heeft zo weinig nut. Maar van binnen kook ik, ik zou graag mevrouw Karla in een rolstoel zetten voor een maandje of wat, heel de dag voor de tv of voor het raam, geen uitjes of vakanties voor haar met een vrijwilligster. Dat verdient ze immers niet. Zij heeft er zelf voor gekozen een wet na te leven die totaal nergens op slaat.
Na een bak koffie, ga ik even een boodschap doen in de supermarkt vlakbij. Onderweg kom ik een buurvrouw tegen die dezelfde gedachte had en samen lopen we verder.
Lachend en vol goede moed, huppel ik de automatische draaideur door. Een immens groot gebouw, waar mensen krioelen als mieren op een mierenhoop.
Het ontvangstcomité in Amsterdam bestaat uit meerdere personen, een verstelbaar bed staat gereed voor de opvang.
