Nee toch, dat zal me nu toch niet meer gebeuren. Ik heb de leeftijd om oma te worden, het laatste waar ik op zit te wachten is een baby met alles wat daar bij hoort.
Nu vind ik het nog steeds erg leuk hoor, baby’s van anderen. Ze mogen komen logeren, ik wil op ze passen. Daar kan ik met volle teugen van genieten.
‘Maammmm, ik wil een huisdier!’ zei de jongste een poosje terug.
‘Dat weet ik toch al jaren’ antwoordde ik zoals altijd.
‘Oh please mam, mag het? Ik zal er zelf voor zorgen echt waar.’
‘Ja ook dat geloof ik, zoals ik geloof in sprookjes. Niet dus’
‘Een hondje of zo? Ik wil het zo graaaaaaag.’
Hij was de eerste die mij meenam die bijzondere wereld in. Zijn uiterlijk was voor mij totaal niet van belang, ook zijn formaat maakte geen verschil. Hij was best klein.
Uren kon hij mij boeien en was ik weg van de gewone wereld. Op mijn schoot nam ik hem en dan maakte hij gezellige geluidjes.
Een bijzondere vakantie was het dit jaar. Eentje om nooit meer te vergeten. Allereerst was het voor de jongste twee kinderen hun eerste vliegreis. En als je iets nieuws doet doe het dan ook gelijk goed is ons motto. We vlogen bijna 10 uren lang naar een zonnig eiland op de Antillen.
Nee, ik ben geen bouwmarkt-liefhebber, maar wel een echte doe-het-zelver. En wel eentje die moeite heeft met het overdragen van de huishoudelijke taken. Het gelaten toekijken valt tegen in mijn tijdelijke liggende houding.
