Eigenwijze doe-het-zelver

Nee, ik ben geen bouwmarkt-liefhebber, maar wel een echte doe-het-zelver. En wel eentje die moeite heeft met het overdragen van de huishoudelijke taken. Het gelaten toekijken valt tegen in mijn tijdelijke liggende houding. Als een godin wordt ik liefdevol verzorgd, drie mannen om me heen, die ongeacht hun leeftijd hun best doen mij in de watten te leggen. De boodschappen worden gedaan, het eten gekookt, de vloer gedweild, de was gewassen en gestreken, dit klinkt bijna als vakantie vieren, maar zo voelt het absoluut niet. Liever sprong ik nu van dat bed af en ging fluitend aan de slag. Waarom kan ik niet gewoon genieten van deze verwennerij?

Het is niet zo dat ik als favoriete bezigheid ‘het huishouden doen’ heb, maar nu ik het tijdelijk niet zelf kan, besef ik plots hoe fijn het is als je het allemaal kan en mag doen.
Vaak beseffen we pas hoe goed we het hebben, als we iets missen of iets niet meer kunnen.
Zo was het een paar dagen terug voor mij al een groot genot, dat ik zelf naar het toilet kon en mocht lopen. Vandaag mocht ik eindelijk ook zelf douchen, de warme waterstralen voelden goddelijk.

Dit schreef ik vorige maand op een los velletje papier, inmiddels kan ik wonderlijk genoeg alles weer helemaal zelf en ik geniet meer dan ooit van mijn gezonde benen. Ik ben de chirurg dankbaar voor de geslaagde operatie.
De huishoudelijke (soms minder leuke) taken doe ik op dit moment dansend, springend en fluitend. Dit wil ik zeker nog een poosje volhouden, maar ik ben bang dat er weer een dag komt dat ik vloekend en tierend de rommel, die de kinderen maken, zal opruimen.

Ik zal dan mijn best doen terug te kijken in het verleden en hopelijk zal ik dan beseffen dat ik blij mag zijn dat ik het mag en kan doen. Morgen wil de ramen zemen op een trapje, dit tegen de zin van huisgenoten in, die bezorgd blijven. Niet geheel onterecht, zij weten immers hoe eigenwijs ik kan zijn. Gelukkig weet ik het zelf ook en ik glimlach naar mijn spiegelbeeld.