De receptie liep uit. Ik realiseerde me dat het feestelijk samenzijn een verlate rentree zou veroorzaken op kasteel Scheveningen en voelde me begaan met mijn lieve Debby aldaar. Kookdamp en kruidenwolken zouden inmiddels welig moeten tieren in mijn hemelse pannenkoekenhok.
Er ging een wereld voor me dicht. Handig ontdeed ze zich van de in die periode o zo noodzakelijk aangebrachte irrigatiekurk.
Met een sierlijke rodeobeweging slingerde ze de bloedspons achter één van de aan de overkant geparkeerde auto’s. Het ontstane volle zicht op de vitrine van de slager en de geur van vale knoflooklikeur deden mijn libidohormonen remigreren naar waar ze vandaan kwamen; de hypofyse. Lenig lijnde ze de open wond op mij uit.
De weg naar het strand vonden we blindelings op de tast. De zon viel, geholpen door het seizoen, met bakken uit de hemel. Uit meerdere opengeslagen ramen klonk onderweg zomerse muziek en het onthaal op paviljoen Toploos voelde als thuiskomen. Luuk onttrok zich voor even volledig aan zijn taak als barkeeper en zoende mij met dezelfde overgave als hoe hij mijn Debby de hand schudde.
Ik hield van haar zoals een tuinman van zijn hark. Maar hoe groot mijn liefde voor haar ook was, ik had net als de doorsnee tuinman ook wel eens géén zin om te harken. Op die momenten bood het huis voldoende strategische hoeken en gaten alwaar ik mijzelf, zonder dat ik gemist werd, in alle discretie kon terugtrekken. Zo ook op een zonnige zaterdagochtend in juli. Het was al dagen prachtig weer. Liesje speelde buiten en Debby had zich met een vrouwenprobleemblad in handen pontificaal op het voorplecht van ons antieke vissershuisje geïnstalleerd.
Al in een vroeg stadium van onze liefdesepoche werd mij duidelijk dat ik verzeild was geraakt in een kringfeestfamilie. Dit soort niet zeldzame sferen blijkt altijd wel als voordeel te hebben dat je gevraagd, maar vooral ook ongevraagd op de hoogte wordt gehouden van alle kleinburgerlijk materiële zaken.
