In het laatste station voor mijn eindbestemming stapt hij de stoptrein in. De tussendeur van mijn lawaaierige tweede klas cabine staat open en de coupé is nagenoeg leeg, dus hij had een stille, snelle entree kunnen maken. Maar nee, helaas. Zijn blik valt direct op mijn buurvrouw, een mooie verzorgde vrouw van rond de veertig. Ze zit naast me, niet op dezelfde bank, maar aan de overkant van het gangpad.
Na de intensieve filosofiemodule besloot de studente om de academische wereld voor twee zomermaanden te verruilen voor haar grote passie, de paardenwereld. Ze verlangde ernaar de abstracte theoretische discussies in collegezaal en kroeg te ontvluchten in de ‘echte’ wereld, moe te worden van hard werken, verstand op nul en handen uit de mouwen. Besmet met het paardenvirus, ze reed zelf al vanaf haar zevende, zocht ze werk op een dressuurstal.
En ineens zie ik hem zitten. Alleen, aan de grote witte tafel. Zojuist zaten er nog twaalf klasgenoten bij hem. Die rennen nu verderop, lachen, klieren, hebben lol. Maar hij is blijven zitten, alleen aan de tafel. Wat zou hij nu denken, vraag ik me af. Terwijl ik luister naar de juf die vertelt dat ze dit uitstapje nu voor het derde jaar organiseren, kijk ik naar de afhangende schouders, het piekerige haar (heb ik dat vanochtend niet gezien?) en de opgestroopte mouwen. Die mouwen, die draagt hij nu al een paar weken zo. Dat vindt hij mooi. En ja natuurlijk, als jij dat mooi vindt dan moet je dat doen.
Omdat onze dochter zo graag schildpadden voor haar negende verjaardag wilde hebben we nu ratten. De jongen in de dierenwinkel vertelde haar namelijk dat schildpadden hard in de vingers kunnen bijten maar dat ratten geweldige huisdieren zijn voor kinderen. Toen hij onze dochter daarop een ritten – dat is de term voor een babyrat – in haar handen stopte, was ze op slag verliefd op deze geweldige diertjes.
Mijn zoontje is vorige week in groep 3 begonnen. Het eerste woordje dat ze tegenwoordig leren schrijven is ‘ik’. Een mooi begin, want begint en eindigt het leven niet met ik? Een bekend Grieks gebod luidt: ‘Ken uzelf’. Geen gemakkelijke opgave. Mijn zesjarige zoon kan nu weliswaar ‘ik’ schrijven en lezen, maar de ontdekkingsreis naar die ik zal zijn leven lang duren. Tenminste, dat is mijn ervaring.
