Rattenmania

Omdat onze dochter zo graag schildpadden voor haar negende verjaardag wilde hebben we nu ratten. De jongen in de dierenwinkel vertelde haar namelijk dat schildpadden hard in de vingers kunnen bijten maar dat ratten geweldige huisdieren zijn voor kinderen. Toen hij onze dochter daarop een ritten – dat is de term voor een babyrat – in haar handen stopte, was ze op slag verliefd op deze geweldige diertjes. Na veel internet research door moeder had dochterlief precies op haar verjaardag een grote kooi met twee springerige rittens in de kamer staan. Geheel volgens de adviezen op de talrijke rattenwebsites hebben we een ruime, ratvriendelijke kooi met de beste kwaliteit bodembedekker, een aantal plateaus, buizen, duivenhokje, trapje en hangmat aangeschaft om het de nieuwe bewoners uitstekend naar de zin te maken. En natuurlijk stoppen we de kooi niet weg in een bijruimte, maar zetten we die midden in de kamer, zodat onze ratjes er gezellig bij horen. We hebben de kleuren van de accessoires zoveel mogelijk afgestemd op ons interieur maar ach, zo lelijk is een ijzeren kooi van anderhalve meter hoog ook weer niet. Uiteraard hebben we voor twee soortgenoten gezorgd want het zijn sociale dieren. Onze rittens zijn gekocht bij een erkende fokkerij, een rattery, en hebben een prachtige stamboom.

Iedere dag mogen deze leuke kindervriendjes los lopen. Dat hebben ratten nodig, want anders vervelen ze zich al snel. Het is even uitkijken of ze geen kabels doorbijten maar verder kunnen ze zich lekker uitleven in ons huis. Een deugniet heeft de buis van de wasdroger doorgebeten, hadden we maar beter op moeten letten. Soms schrikken onze bezoekers erg als ze plots een rat op de tafel zien lopen, maar na wat uitleg en het aan de kant zetten van koffiekopjes en koekjes (want dat lusten die rakkertjes wel!), leidt dit nooit tot problemen.

Ratten zijn zeer mensgericht en komen lekker bij je op schoot zitten, lees je overal. Dat hebben wij jammer genoeg nog niet mee mogen maken, maar dat zal komen omdat ons huis zo groot is. Met veel liefde en geduld proberen we ze na de loslooptijd weer in hun kooi te krijgen. Echt rustig zijn ze nog niet, maar dat is volgens de kenners op het forum te verklaren omdat ze eerst nog baby’s waren. Daarna zaten ze in de pubertijd, altijd een lastige fase, en nu zijn ze gewoon nog erg actief.

Dat laatste kan natuurlijk ook komen doordat ze de duurste rattenvoeding met vers bijvoer krijgen. Iedere dag vers fruit en groenten, in hapklare brokjes in hun hygiënisch schoongemaakte bakje. Gezien deze verzorging is het dan ook vreemd dat onze Goldenboy, de lieveling van onze dochter, al na negen maanden plots dood in de kooi lag. Geschokt en immens verdrietig hebben we hem waardig begraven in onze tuin. Het was afschuwelijk te zien hoe zijn broertje, BooBoo’s Jay, leed onder dit overlijden en zijn eenzaamheid. Hoewel we eigenlijk op vakantie zouden gaan, hebben we die gelukkig nog af kunnen zeggen om via een opvangorganisatie nieuwe ventjes te adopteren. Gelukkig doorstonden we de strenge selectieprocedure en mochten we drie nieuwe mannen in onze kooi verwelkomen. Er was ons geadviseerd om er drie te nemen zodat je geen risico loopt dat er na een overlijden weer een rat wanhopig achter zal blijven.

De eerste maand was erg zwaar, dat moeten we eerlijk toegeven. De vier stinkerdjes vochten aan één stuk door. De schatten moesten aan elkaar wennen en de rangorde opnieuw bepalen, zo werkt dat in de natuur. Gelukkig konden we met onze zorgen altijd terecht op het forum. In de vijfde nacht, toen vader aan de beurt was om bij de kooi te waken, verloor Elvis tijdens een heftig gevecht een stuk van zijn staart. Het bloed spatte rond. We konden niet meer doen dan de staart in doeken te wikkelen en de rest van de nacht met de arme Elvis op schoot te wachten tot de dierenarts bereikbaar was. Gelukkig konden we direct terecht. De vijftig kilometer naar de in ratten gespecialiseerde dierenarts waren erg spannend, maar dierenarts Jan kon ons verzekeren dat met een operatie alles goed zou komen. De volgende dag mochten we Elvis weer ophalen en naar huis brengen. De weken daarna werd er nog gevochten maar op wat krasjes na gebeurde er gelukkig niets ernstigs en kwam er weer rust in de groep. Wat we wel merken is dat de typische rattengeur wat sterker is dan voorheen. Vier ratten ruiken toch meer dan twee. Maar dat lost moeder op door iedere dag de urine en uitwerpselen te verwijderen en de kooi met een sterk middel schoon te maken.

Ja, we zijn de jongen in de dierenwinkel ontzettend dankbaar dat hij ons destijds op ratten heeft gewezen. We zouden werkelijk niet meer zonder ze kunnen. Je hecht je echt aan die beestjes, met ieder hun eigen karakter en persoonlijkheid. Het is pedagogisch gezien ook erg goed voor onze dochter, ze leert verantwoordelijkheid te dragen. Natuurlijk heeft zij geen tijd om bij de verzorging te helpen, ze heeft vriendinnetjes en zit graag achter de computer, daar hebben we alle begrip voor.

Voor haar volgende verjaardag vraagt ze een parkiet. Daar keken we wel even vreemd van op maar ach… als je je erin verdiept is een parkiet ook erg leuk.