Soms kan ik aan een stukje van mij zien wat ik toen aan het lezen was. Dan lijkt mijn schrijven op mijn lezen. Ik weet, dat klinkt heel fout, want een schrijver moet zijn eigen stijl hebben. Hoor je vaak. Maar schilders dan? Als je naar een overzichtstentoonstelling van een schilder gaat, dan zie je duidelijk de verschillende periodes, de invloeden van groepen, stromingen, kunstbewegingen.
Ik denk dus ik besta. Sinds ik Descartes heb gelezen is die beroemde zin me bij gebleven. Als je met je verstand probeert te redeneren wat er in de wereld waar is, dan kom je volgens Descartes uiteindelijk maar bij één echte waarheid uit. De mens heeft alleen de zekerheid dat hij denkt, of, beter vertaald, dat hij twijfelt. De Fransman formuleerde zijn filosofie weliswaar in de 17e eeuw, maar sommige uitspraken zijn ook nu actueel.
Met klapperende helm en klapperende tanden vraag ik me af waarom ik ook alweer zo’n zin had in een tocht van drie lange uren, opgevouwen achterop een racemotor die niet gebouwd is voor tourritjes met passagier. We zijn ongeveer halverwege en de beloofde zon heeft zich nog niet laten zien. Een scherpe kou snijdt door mijn leren pak, mijn vingers kan ik niet meer bewegen. En dat allemaal om te gaan kijken naar wedstrijden die me, als ik eerlijk ben, niet interesseren.
“Hallo Nicolien? Met Sylvia.”
Is dat mijn stem? Wat klink ik raar. Beschaamd lach ik, wat meteen afgestraft wordt met een flinke hoestbui. “Ik ben ziek.” Die laatste zin had ik niet hoeven toevoegen, mijn stem is zo onherkenbaar vervormd door druipend snot, verstopte holtes en rauwe stembanden dat mijn verkoudheid al van de eerste vier woorden afdroop.
Ik hoop zo dat hij aan mij zal denken. Maar zelfs na mijn quasi onschuldige vraag of het ook familieleden mogen zijn, komt mijn naam niet in zijn top vijf. Nelson Mandela, de aardrijkskundeleraar, Vincent van Gogh, Michael Jackson en als laatste Benjamin Burnley, de zanger van een of andere band. Zie hier het lijstje van meest inspirerende personen van mijn oudste zoon.
