Bedrogen door de Turkse buurman

Vrienden mag je [i]alles[/i] vragen. Geld. Een niet-vriend in elkaar rammelen. Zijn vriendin neuken. De planten water geven als-ie op ’t strand in Dubai ligt. Of gewoon een weekje fungeren als duivenoppas. Momenteel vliegen die rotdieren me dan ook om het hoofd als bijen om de honing. [i]Mais tout pour les amis[/i]. Als ik buiten spruiten ga plukken, valt mijn oog ineens op een paar witte Nikes die uitsteken onder de heg. Mijn ogen ontmoeten de duistere ogen van een lichtgetinte man. De nieuwe buurman dus. Behalve het feit dat hij er nogal pooierachtig uitziet, heeft hij minstens een halve ijzerwinkel rond zijn reusachtige nek hangen. Ik slik.

In zijn bruine handen zit een wit duifje gevangen. Kwestie van het contrast nog even aan te scherpen. Daarna komt het verhaal er met horten en stoten uitgevlogen. De Turkse buurman –dat hoor ik tenminste aan zijn [i]accent[/i], heeft tijdens de dagtrip naar Brussel een duifje meegebracht voor zijn nieuwe buurmeisje. Hij vraagt een symbolische tien euro. Voor de moeite. Als dat niet lief is. Tranen in mijn ogen krijg ik er van. Tot ik in die piepkleine, zwarte oogjes van dat samengeknepen, bijna geplette, duifje kijk.
En dan doe ik iets heel stoms.

Ik begin te lachen. Niet zomaar het toevallig lachen of het eventjes glimlachen, maar gewoon bulderlachen. Ik schaam me kapot dat ik me zó heb laten vangen.
“Weet je… voor tien euro steek je hem maar in je réét.”
Dat was niet bepaald slim. Straks slaat hij me nog met zijn reusachtige vuist knock-out. Of gooit hij een vlindermes naar mijn hoofd, [i]made in Turkey[/i].
Ik loop snel weg met een half emmertje spruiten. Als Brossir hoort dat een vieze Turk aan ‘zijn’ duifjes heeft gezeten, draait hij hem vast door de Albanese gehaktmolen.

Als ik ’s avonds achter het vuur sta vegetarische spinazieburgers [i]mét spruitjes[/i] te bakken, hoor ik Brossir thuiskomen. Met een afwezig gezicht duwt hij een kus op mijn wang.
“Ik wil dat je me écht kust,” hoor ik mezelf hardop zeggen.
Hij begint te lachen en pakt me dan in een knellende gijzelgreep. “Zo, en waar had mevrouw die kus gewild?”
Dit is heel volwassen kussen. Dit is actie en reactie. Geven en nemen. Dit is liefde.
Nog eventjes wachten met mijn spectaculaire duivenavontuur dus…