Bekkenbodemspieren

“Herstel je evenwicht, verbeter je controle!” De financiële balans van mijn eenmanszaak is bloedstollend rood en logischerwijs heb ik elke zelfbeheersing laten varen. Het is crisis, een faillissement dreigt. Tot zover de zakelijke kant van de misère. Een ongeluk staat zelden op zichzelf. In de privésfeer duiken we tevens in de negatieve cijfers. Mijn vriendin is ook haar stabiliteit verloren. Erger, ze vertoont al levenslang de kenmerken van een ongeleid projectiel. Nu is het compleet oorlog. Oorzaak: ze is de controle over haar bekkenbodemspieren kwijt! Verrekte lastig. Dat geeft bij een kwart van alle dames boven de 35 last van ongewenst urineverlies. Bij mijn meisje openbaart zich het probleem druppelgewijs. Het laten lopen van een complete blaasinhoud komt echter ook steeds vaker voor. Verontrustend.
Eind 2011 zit alles tegen. Het verlies (…) nemen is voor mij bespreekbaar maar ook ik ken mijn grenzen. Preventief zoek ik nu naar een verse levenspartner van midden 20. Mijn huisgenote is tenslotte ook al 36. Een jeugdig exemplaar kent voor een jongbejaarde natuurlijk ook schaduwzijden. De onmogelijkheid om intelligent te communiceren zal zélfs bij mij tot vochtige plekken leiden. Tergende instabiliteit.

Mijn meisje vertelt: “Het kan verschillende oorzaken hebben”. Juist. Ik voel nu aan mijn water (…) dat ik op de korrel wordt genomen. “Misschien is het stressincontinentie”, klinkt het plausibel. Na een periode van louter en alleen seks, draagt ons samenzijn nu het predicaat ‘water en vuur’. Ik blijf daar, als echte kerel, stoïcijns onder. Maar voor een gevoelige vrouw, die spontaan in huilen uitbarst wanneer ze Bassie op tv ziet, is spanning misschien een factor. “De bevalling is ook een mogelijkheid”. Fijn, zo’n dodelijke steek onder de gordel. De lieverd kon door iedereen bezwangerd worden behalve door mij. “Meneer, eigenlijk kunnen we in het geheel niet van sperma spreken gezien de beroerde kwaliteit van uw zaad!” Over stress gesproken.

“De menopauze kan de spiergroep ook verzwakken”, ventileert mijn zesendertigjarige schat slapjes. Voor zo’n statement heb ik geen adempauze nodig. Wanneer ik de vuilniszak aan de stoeprand deponeer, spreek ik spieren aan waarvan ik het bestaan niet eens wist. Op enige vorm van doortastendheid is ze nooit te betrappen, ook hier heeft ze geen punt. Even los van de buurman die ze energiek in mijn AUPING wist te loodsen.

Ze watert nu bij het lachen, hoesten, bukken, tillen en sporten. Feitelijk valt het probleem eigenlijk reuze mee. Humoristisch? Alleen ons gememoreerde seksleven werkt op de lachspieren! Gezien haar allergie voor alles én niets is proestend kuchen wel een punt van zorg. Bukken doet ze alleen voor eurobiljetten van 50 en meer. Het enige dat er getild wordt ben ik óf twinkelende glazen port. Een emmer sop opbeuren is haar al te inspannend en zich languit op de bank nestelen ziet ze als sportief actievoeren. Kortom, deze lady is vermoeiend. “Mevrouw, u beeldt zich al die verschijnselen gewoon in!”, stelde onlangs een kundig psychiater. Resultaat: “Ik word zo zenuwachtig en depressief van die man, ik kap met de therapie”.

Binnen onze happy family de komende Kerstgedachte met droge (…) ogen vorm geven is zodoende moeilijk. Rond de druppelende boom, we gaan voor echte kaarsen, wens ik toch niet met lege handen te staan. Dus een gratis dvd voor mijn lief. Met daarop inspannende oefeningen en inspirerende kiekjes ter voorkoming van ongewenste hoosbuien. Bijkomend belangrijk voordeel: een plattere buik. En, rond de jaarwisseling, mogelijk als 1000-klapper meer seksueel comfort. Of kan ze toch, net voor de gebraden reerug, stevig mijn achterzijde op…?