Belgen zijn niet te benijden

Vorige week stemde ik af op het Belgische Journaal en zag een grote meute bijna geheel naakte mensen op een plein met een glas champagne in de hand. Dat zag er in de Nederlandse nieuwsprogramma’s net zo raar uit, maar tóch kijk ik liever naar de Belgische. Omdat het boterzachte Vlaamse accent het nieuws milder maakt, denk ik. Bij een bericht over een auto-ongeluk met een zwaargewonde, ga ik er bij het Nederlandse Journaal direct vanuit dat er iemand met een gebroken nek en een gapende hoofdwond op een airbag bewusteloos ligt te zijn. Als een Vlaamse presentatrice hetzelfde nieuwsbericht brengt, denk ik dat het slachtoffer zijn knie heeft gestoten tegen het dashboard.

Met gefronste wenkbrauwen zag ik de blote bende in Brussel op mijn televisiescherm heen en weer schuifelen. Het zag er niet uit. Zelfs niet op de VRT. Slechts gehuld in groezelige boxershorts en afgedragen strings stonden honderden Belgen driftig te keuvelen in de kou. Ik zag vrouwen met stalactieten, waar grotten in de Ardennen nog een puntje aan kunnen zuigen. Er verschenen mannen in beeld met benen, die nog het meeste weg hadden van ongebakken reuzepatatten. Het leek ze niet te deren, ze hadden wat te vieren. En niet zomaar iets!

België verbrak afgelopen donderdag het wereldrecord regeringsonderhandelen. Geen land ter wereld deed er ooit langer over om een kabinet te formeren dan onze Zuiderburen. Een prestatie van formaat. Iets waarvoor je halfnaakt de champagne open trekt. Onvoorstelbaar. Zelfs het na de val van Saddam Hoessein intens verdeelde Irak deed er korter over om een nieuwe regering samen te stellen. Hoe triest dat nieuws ook is, de Belgen buigen het om tot iets positiefs: ze zijn weer eens ergens de beste in! Na de grootste verzameling van voorwerpen met lieveheersbeestjesmotief (3.531 stuks) en de langste salami (1.152 meter en 16 centimeter), hebben de Belgen een nieuw record: 249 dagen zonder regering. En dat is reden voor een feest.

Diep in hun hart zijn de Belgen helemaal niet blij en willen ze het record niet vieren. Maar ze zijn zó ten einde raad dat een blotebillenparade in Brussel de enige uitweg is om de aandacht van de politiek te trekken. Een laatste stuiptrekking van een doodmoe volk. ‘s Avonds kijken de Belgen naar het nieuws en zien hevige opstanden in Arabische landen. Ze hebben een blik in de ogen alsof er een grote schaal met heerlijk malse ossenhaasjes in de vuilcontainer wordt gekieperd. Het enige wat ze denken is: “Oh oh, hádden wij maar een regering waar we het vertrek van kunnen eisen.”