Bezetenheid

Ze had het helemaal voor elkaar. Haar nieuwe identiteit, de ruime woning met praktijkruimte en de enorme kluis met vakverdeling.
Naast de voordeur prijkte het strakke naambordje “Dr. E. Vrijuit”. Ze was dol op anagrammen.
Het was een briljant idee geweest om zich op te geven voor de schrijfcursus “Biecht maar op”. De ideale manier om bosjes gefrustreerde figuren te leren kennen. Iedereen had in de loop van de cursus zijn bekentenis aan het papier toevertrouwd. Het waren afschuwelijke verhalen. Maar nu beschikte ze over hun e-mailadressen en ze had ze allemaal een bericht gestuurd over Elfje met haar fantastische therapie. Het enthousiaste verhaal over haar eigen “genezing” had de meesten over de streep getrokken. Ze hadden zich en masse bij dokter Vrijuit aangemeld.
Over een paar minuten stond haar eerste cliënt voor de deur. Ze lustte hem rauw bij een kopje slappe thee. Het moest maar eens afgelopen zijn met al die gestoorde types die vrij rondliepen in deze verziekte maatschappij. Ze maakte er korte metten mee.

De rechercheur hield een zakdoek voor zijn neus toen de kluis werd opengebroken. Kon het nog erger worden? De vrouw lag al weken dood in haar woning, het hoofd was onvindbaar en haar lichaam stond volgeschreven met allerlei bizarre teksten en tekens.
In alle vakken van de kluis lagen verschrompelde lichaamsdelen, gelabeld met kleurige kaartjes:
“Hij kon zijn handen niet thuishouden.”
“Hij reed straalbezopen een kind dood.”
“Hij misbruikte zijn leerlingen.”
“Hij mishandelde zijn vrouw.”
“Hij verzoop zijn kittens.”

Allemachtig, ze had op haar eigen idiote manier afgerekend met de leden van het schrijfgroepje. Ze vonden de correspondentie in haar laptop. Er stond nog een laatste bericht in de inbox: “Wanneer u dit leest, is de duivel uitgedreven. Haar hoofd heb ik meegenomen. Ik spaar souvenirs van al mijn exen. Hoogachtend, Hannibal.”