Boon voor jou

Ik heb iets voor je’, mailde ik haar.
Maaike was al een tijdje op zoek naar informatie over een zeer ingewikkelde kwestie en ik had, bijna toevallig, een artikel gevonden dat precies daarover handelde. Maaike, 33 jaar, samenwonend, is de bedrijfsjuriste. Ze is deskundig en efficiënt en tegelijkertijd attent en lief voor haar collega’s. Ze kan heel grappig uit de hoek komen en is, als je het mij vraagt, razend knap. Van alle collega’s vind ik haar veruit de leukste. Enkele tellen later kwam de reply: ‘Wat dan? Een boon?’
‘Ook! Maar dat bedoelde ik niet’, antwoordde ik en daar liet ik het verder bij. De volgende morgen kwam ik wat vroeger dan gewoonlijk, legde het artikel in haar postbakje en daar bovenop een mooie, gave witte boon.
Een half uur later kreeg ik een nieuwe mail.
‘Wat dan ? Een aardbeientaartje ? Je maakt me razend nieuwsgierig!’
Later volgden nog kersen, vrijkaarten voor … , een cd van haar favoriete band, nieuws over haar vraag om opslag en nog een paar dingen die ik hier niet durf vermelden. Ik kocht een pak melocakes bij de kruidenier en ging naar haar toe. Mijn verklaring dat ik enkel het artikel had bedoeld dat die morgen in haar postvakje lag was duidelijk een teleurstelling. Om de teleurstelling te verzachten gaf ik haar een melocake. Daar was ze zichtbaar dol op en dus kreeg ze meteen de hele doos. Dat was het begin van een intense en zeer geheime maar platonische kantoorflirt. Ik zucht nog als ik er aan terug denk. Maar over de boon werd niets meer gezegd.

Tot zo wat twee maand later, bij de teambuilding. Overdag deden we avontuurlijke sporten (teamwork!) en in de namiddag, net voor het eten, waren er bijpraatsessies waar je in individuele gesprekken de dingen die je nooit had durven zeggen of vragen op tafel moest gooien. Nathalie was de eerste die er iets over zei. Daarna ben ik zelf één en ander beginnen uitvissen.
Ik vermoed dat het zo is gegaan:
Toen Maaike haar post pakte of toen er brieven bovenop werden geschoven, is de boon naar beneden gevallen, in het bakje van Benny, 45jaar, vrijgezel, die instaat voor het onderhoud van de computers en het netwerk.
Eerst was hij verbaasd. Wat kon dit in godsnaam toch betekenen. Maar al snel kwam hij tot de conclusie dat dat maar één ding kon zijn: iemand had een boon voor hem. Maar wie? Benny komt in alle afdelingen en bij iedereen. Alle medewerkers kwamen dus in aanmerking. Door deductie (de mannen vallen af, Cindy haat computers, …) kwam hij uit bij drie mogelijke daders, drie vrouwen waarmee hij een leuk en spontaan contact had.
Zodra hij zag dat Veronique alleen was glipte hij het secretariaat binnen. Wat ongemakkelijk deed hij zijn hand open en dicht om de boon te laten zien en vroeg haar ‘op de vrouw af’ of zij daar meer van wist. Veronique reageerde vooral verbaasd, vroeg wat dat was en waar het vandaan kwam, maar zonder een blos of een ander teken te vertonen waaruit kon afgeleid worden dat ze hem voor de gek hield. Veronique werd van de lijst geschrapt en dus begaf hij zich naar Simonne van de klantendienst.
Simonne begroette hem even enthousiast en luidruchtig als altijd. Ze is een beetje excentriek en erg brutaal waardoor ze steevast in allerlei gekke situaties belandt. Ze vertelde hem haar laatste avontuur wat Benny als altijd erg aan het lachen bracht. Daarna kletsten ze nog wat voort en zo ging ongemerkt meer dan een half uur voorbij. Achteraf was Benny er van overtuigd dat Simonne zich 100% normaal had gedragen en zij het dus ook niet geweest kon zijn die die boon in zijn postvakje had gelegd.
Dus bleef alleen Rita nog over. Rita, part-time medewerkster van de afdeling verkoop, was gisteren komen werken. Tussen de middag had hij met haar gekletst en even was dat zelfs vrij persoonlijk geworden toen ze het hadden over alleen zijn. Maar vandaag was ze er niet. Na een halve dag wikken en wegen, legde hij een papiertje op haar bureau met de vermelding “ik wist direct dat jij het was” en de boon natuurlijk. Dat was vrijdag. Maandagmorgen wou hij het nog komen weghalen, maar hij was te laat.

Rita, 40 jaar, bediende, gescheiden zonder relatie, was in alle staten toen ze de boon vond. Ze was sinds enkele jaren in stilte verliefd op Patrick, haar directe chef bij de afdeling verkoop. Eigenlijk kon ze met iedereen goed opschieten, maar, je weet hoe dat gaat. Er was gewoon niemand die kon tippen aan Patrick. Rita vond de boon goed gevonden, origineel, grappig, romantisch, te gek en waanzinnig en ze kon zich niet voorstellen dat iemand anders dan Patrick dit bij haar gelegd kon hebben. Wie heeft er nou zo’n leuke ideeën?
Rita was gelukkig. Ze had een fantastische dag. Ze straalde en glimde hoewel Patrick van 11u. tot lang nadat zij naar huis was, in vergadering zat. Die middag kwam Benny nog even langs. Hij glimlachte breed en Rita begroette hem warmer dan ooit tevoren. In de volgende weken zouden ze dichter bij elkaar komen en echte vrienden worden, die vriendschap bleef overeind toen Benny een relatie kreeg met Veronique.

Thuis nam Rita een mooi, piepklein wit kartonnen doosje (er hadden 2 pralines in gezeten en het rook nog vaag naar chocolade). Op de bodem legde ze roze watten, daarbovenop de boon en vervolgens een papiertje, netjes in vier gevouwen, met in drukletters: “DOE DAN IETS!” en daaronder “TOON JE LIEFDE”.

Patrick, 44 jaar, vijgezel, diensthoofd verkoop is een sympathieke en grappige maar ook een erg onzekere man. Hij doet zijn werk goed, anders was hij vast nooit opgeklommen, maar hij trekt zijn verdiensten voortdurend en voor de geringste aanleiding in twijfel. Daarom is zowat iedereen geneigd hem bevestiging te geven. Rita voorop natuurlijk. Het is zo erg dat het niet meer duidelijk is of wij denken dat hij zijn werk goed doet omdat het echt goed gedaan is, dan wel omdat we hem dat voortdurend vertellen.
Patrick is homo. Hij heeft het altijd verzwegen en misschien was de angst om ontmaskerd te worden zelfs de belangrijkste oorzaak van zijn onzekerheid. Paniek brak uit toen hij witte doosje vond met daarin op een roze kussentje, de witte boon. Zijn bloeddruk schoot omhoog, hij liep rood aan en … toen was het voorbij. Hij voelde zich niet ontmaskerd, maar eerder gevonden, en misschien wel – hij hoopte het vurig – door Jan.
Jan, 29, vrijgezel, is de webmaster en één van de jongste medewerkers van het bedrijf. En ook veruit de knapste vond Patrick want die was helemaal ondersteboven van hem. Fatal attraction, zoals ze zeggen.

Patrick liep door de gang naar Jan’s lokaal en opende met ‘Haai, zin om samen te lunchen straks?’ Jan kon niet (externe vergadering).
‘Maar kom binnen en ga zitten, ik heb even geen zin om te werken.’ Patrick sloot de deur, ging zitten en keek hem verwachtingsvol aan. Jan stortte zijn hart uit, over de spanningen met zijn ouders omdat hij alleen wou gaan wonen (nochtans was hij bijna dertig!). Patrick luisterde aandachtig, betoonde het nodige medeleven en vertelde Jan dat hij homo was. Jan antwoordde dat dat geen probleem was, sommige van zijn beste vrienden en zo, maar dat hij zelf 100% hetero was.

Verward maar opgetogen keerde Patrick terug naar zijn bureau. Als hij aan Jan dacht voelde hij meer warmte dan teleurstelling. Een relatie zou het nooit worden, maar wat een fijne, gevoelige kerel … Nu hij zich ge-out had, was het alsof er 10 ton van zijn schouders gevallen was. Later die dag had hij nog een fijn gesprek met Rita. Ook aan haar vertelde hij dat hij homo was. Eerst reageerde ze verbijsterd, het nieuws had haar duidelijk totaal verrast. Daarna zei ze dat homo’s vaak knappe en fijne mannen zijn waardoor Patrick spontaan een diepe genegenheid voor haar opvatte.

Jan vond de boon toen hij naar zijn afspraak wou vertrekken. Hij had die morgen een heel persoonlijk contact gehad met Patrick die hij al langer sympathiek vond (al was het maar omdat hij Jan’s voorstellen over de communicatiestrategie altijd verdedigde in de directieraad). Hij bracht de boon niet in verband met dat gesprek. De vraag van wie de boon kon komen, werd van in het begin overstemd door zijn innige wens dat het van Nathalie zou komen. Die avond zocht hij een tiental andere mooie grote gave witte bonen uit het pakje van zijn moeder. Hij had van nature een sterke aandrang tot overdrijven, wat ook de hoofdreden is waarom de directieraad geneigd was om hem zo veel mogelijk in te dijken. Hoe dan ook, de volgende morgen legde hij een heus hart van bonen op het bureau van de directiesecretaresse Nathalie.

Nathalie is een te knap jong meisje. Ze is nog net geen jaar op post en ik vraag me nog steeds af of ze deskundig is dan wel of ze een accessoire is om de uitstraling van de directeur te verhogen. Hoe dan ook. Misschien had ze die dag wel haar regels of had ze de avond daarvoor een nare ervaring gehad of zo, maar ze vond het hart gewoon belachelijk. Nathalie kieperde de bonen zonder meer in de prullenmand. Ze had een hekel aan mij. Ik had haar twee maal kort na elkaar op een fout betrapt. ‘Een piepklein foutje’ had ik nog vergoelijkend gezegd maar hoe meer ik probeerde het te minimaliseren, hoe meer ze me een slijmbal vond. Dat tweede voorval maakte dat alleen erger. Ze wist meteen absoluut zeker dat ik die bonen daar gelegd had.
Nathalie ontleende aan het weggooien een prettig gevoel van wraak en macht. Later die dag kwam Jan langs. Ze luchtte haar hart en vertelde hem wat voor een akelige en opdringerige kerel ik was. Ze voelde meteen aan dat Jan aan haar kant stond. Ze werden vrienden en later zelfs een tijdje een koppel. Hun relatie liep in elk geval nog toen we op teambuilding vertrokken.

O ja, die teambuilding. Geloof het of niet, maar mijn eerste sessie ‘vragen en zeggen wat je nooit hebt durven vragen of zeggen’ was met Nathalie. Ze vroeg me op de man af hoe ik het in mijn hoofd haalde om een hart van bonen op haar bureau te leggen. Ik was zo vol van mijn eigen flirt met Maaike dat ik er mee kon lachen. Meer nog, ik kreeg ter plekke spontaan de slappe lach. In de daarop volgende sessies heb ik detective gespeeld en telkens een visje uitgeworpen over een boon. Sommige mensen bleken van niets te weten, anderen konden enkel met zekerheid zeggen aan wie ze gegeven hadden. Maar het best bewaarde geheim van ons bedrijf is uiteindelijk hoe die boon in omloop kwam.