Botsautoschoenen

Na mijn eindexamen MMS weet ik niet zo goed wat ik voor beroep moet kiezen, nu de kunstacademie, vanwege mijn ouders, geen mogelijkheid blijkt te zijn. Het kan mij eigenlijk niet meer zoveel schelen. Ik heb geen tweede keus achter de hand. Dus kies ik maar wat voor de hand ligt. Verpleegster worden, net als mijn oudste zus, die al een paar jaar geleden daarmee begonnen is. In hetzelfde ziekenhuis ook nog, waar mijn tweede moeder haar opleiding heeft gehad. Kan het slomer? Nou ja, in het jaar dat ik daar begin heb ik wel verkering gekregen. Ook al zo’n niet- keuze:een hele sportieve jongen, altijd volop bezig met wielrennen en schaatsen, maar het verstand heeft hij meer in zijn benen zitten dan in zijn hoofd. Nou ja, misschien zou hij best kunnen leren, maar hij heeft geen leerinteresse.
En ik, ach, ik hou helemaal niet van sport en schaatsen durf ik amper.

Hij is een paar jaar van de LTS af en werkt als timmerman. Knap om te zien is hij wel. En je kunt heel erg met hem lachen. Ook hij ligt gemakkelijk voor de hand, komt al een tijdje bij ons thuis, omdat mijn ouders het leuk vinden om met het ploegje wielrenners – waar hij deel van uitmaakt – naar wedstrijden mee te gaan. Op een dag zijn we gewoon wat aan het zoenen geslagen. Een leuk experiment, je moet ergens beginnen.

Maar net als bij mijn opleiding is het dus weer niet echt een keuze. Meer iets dat ik laat gebeuren, omdat het zich toevallig voordoet. De verkering duurt nog anderhalf jaar. Als ik het uiteindelijk uitmaak heb ik daar toch heel veel verdriet van. Nu nog is dat moeilijk te verklaren. Het was wel een eerste liefde, maar toch niet echt. Een nieuwe ervaring.

Ik ga daarna geregeld uit dansen met een vriendin of soms met een collega van de opleiding, die eigenlijk tamelijk saai is, maar ik kan moeilijk alleen uitgaan. Op een van die uitjes ontmoet ik degene die later mijn echtgenoot zal worden. Hij vraagt me ten dans en ik val me gelijk te pletter op zijn schoenen. Waar bijna iedereen in die tijd puntschoenen draagt, heeft hij een soort botsauto’s aan met stompe neuzen en een dikke rubberen zool. En ja, hij is ook een flinke kop groter dan ik. Dat werkt allemaal mee.

Het is augustus en warm, ik draag een eigengenaaid wit jurkje met een boothals. Ben net twintig en voel me ook zo. Hij brengt me naar huis – voor twaalven natuurlijk – en na een schuchtere zoen, wil hij gelijk afspreken voor de volgende avond. Ik voel dat deze ontmoeting betekenis heeft. Al gaat het wel wat snel, na mijn verkering die net uit is. Het verdriet daarover is nog erg vers en dat brengt mij in verwarring.

Na een paar maanden verkering wil ik even een time-out van twee weken. Voorzichtig haalt mijn nieuwe verkering, de twee pareloorbelletjes uit mijn oren en steekt ze in zijn zak. Ik bewaar ze voor je’, zegt hij, een beetje bedroefd. Later hoor ik van zijn moeder dat hij in die denkweken nauwelijks heeft gegeten.

Hij doet de oorbellen na die bedenktijd weer net zo voorzichtig terug in mijn oren en geeft mij een flesje parfum: ’je reviens’ van Worth. Het is jaren mijn lievelingsgeur gebleven.