Bridget Maasland 9

De erotische spanning gaat er maar niet af. Het blijft tintelen tussen Bridget en mij. Al is dat helaas eenzijdig en virtueel. Ik zou zo graag moeten bekennen dat we het maar niet laten kunnen; dat ze m’n wegkwijnende hormonen een geweldige oppepper heeft gegeven; dat de spermazoompjes weer staan te trappelen van ongeduld en ik ze om de haverklap op de meest bizarre plekken de vrije loop moet laten. Dat we het op de eettafel tussen twee smakelijke happen door doen; dat ik haar even later tijdens de afwas al na het eerste bordje langs achter neem; dat ze mij tijdens het ophangen van de was met de wasknijper nog in de hand stimuleert to een volgende erectie, dat we het huis amper uitkomen omdat ze me bij de voordeur alweer naar zich toetrekt voor het liefdesspel en dat ik dat allemaal kan opbrengen omdat m’n mannelijkheid dankzij haar weer zestien is.

Maar helaas; al dat gefantaseer over plekken om lief te hebben voert de lust alleen maar weer op en leidt in het gunstigste geval tot een opwindende levensechte natte droom of – wat meer voor de hand ligt – een vertwijfeld trekken aan een steeds slapper of in ieder geval minder stevig geslacht, dat ooit wel van staal leek, nu meer weg heeft van taai gelooid leer; van plastik is misschien een betere vergelijking omdat het allemaal zo kunstmatig is.

Ik dacht echt dat de sex uit de verhalen was; zeker na de uiterst functionele masturbatiescene die er – al zeg ik het zelf – best mocht zijn. De plaatjes die mij in het algemeen en mijn lid in het bijzonder stimuleerden, logen er niet om. Ik zal ze niet gaan beschrijven, maar de kijker staat als dit allemaal wordt verfilmd een spannend en uiterst opwindend moment te wachten. Ik verwacht dat er heel wat op wordt afgesext. Zo zet ik jongelingen mogelijk aan het rukken en of dat door de keuring komt… laten we het hopen.

Ik wil wel een tipje van de sluier oplichten en verklappen dat de in panty’s gestoken benen welgevormd waren; dat wil zeggen een stevige kuit door de ultra hoge hakken nog eens mooier gekromd met daarboven een knie waarvan het bonige voor het oog verborgen blijft door dat subtiele vleeslaagje waarna we overgaan in een dij waar een mannenlichaam net voldoende in weg kan zakken om de stoten als in een licht meedeinend kussentje op te vangen; en dan heb ik het alleen nog maar over haar linker been.

Over haar prompt vooruitstekende borsten zal ik het maar niet hebben en dat ze zich niet in al haar glorie toont, en hoe haar gewaagde striptease die in een tot de verbeelding sprekend mini-lingeriesetje eindigt er uit ziet, laat ik aan de inbeeldingskracht van de lezer over.
Ikzelf liet die foto’s aan mij voorbijtrekken terwijl ik me met vuilspuiterij tot een hoogtepunt breng.

Dat contrast tussen de hoge school van de verleidingskunst uitgevoerd door een klassieke schoonheid die de vrouwelijke vormen eer bewijst en het woord erotiek nieuw leven inblaast met een wat is dat lekker stamelend restje van een man die niet weet hoe snel hij aan z’n gerief moet komen, maakt de rukscene natuurlijk onvergetelijk en vooral een leermoment voor al die pseudomacho’s en wouldbe-kleermakers die graatmager tot norm hebben verheven omdat ze zich met een vrouw geen raad weten. Er schiet ze tenminste oog in oog met pure verleidelijke schoonheid niets anders te binnen dan wat onhandig trekken en blozend wegkijken.

Maar goed, ik dacht daar dus vanaf te zijn. Dat Bridget en ik eindelijk op een hoger niveau tot elkaar waren gekomen. Het is jammer maar helaas. Sex is zelfs uit onze internetrelatie niet weg te branden. Zeker niet nu ik heb gehoord dat Bridget in haar zoektocht naar een vent hulp krijgt van niemand minder dan zelfbenoemd superdiva Patricia Paay. Ooit was ze een tamelijk succesvol zangeresje. Al bleef het succes tot slechts een paar hitjes beperkt. Ze is vooral bekend vanwege haar bekendheid.

Dat lukt wel meer vrouwelijk schoon van weleer.
Vanessa die zich heeft laten ombouwen tot mevrouw Breukhoven, is daar ook een voorbeeld van. En, hoe kan ik haar vergeten? – he, nu ontschiet me de naam weer- die van Luv; het brandt me op de tong, o ja, Patricia Pa, nee Patty Brard bedoel ik.
In dat legertje beroemd door het beroemd zijn, zit dus ook de chaperone van Bridget.

Patricia is inmiddels een-en-zestig en ze kan het lonken niet laten. Ze wil ondanks haar leeftijd nog steeds het sexy vrouwtje uithangen en hangen doen ze zoals zelfs de Playboy niet helemaal kon verhullen. Het is geen schand om op hogere leeftijd uit de kleren te gaan. En Patricia mag er zoals dat heet voor haar jaren best zijn. Ze heeft geloof ik ook een erg jonge vriend.. En ik ben de laatste die daar wat van zal zeggen. Ik werp me als vijftig-plusser immers op als toekomstig stoeikatertje van de veel jongere Bridget en kan ik Patries – voor intimi en dat is in deze kringen iedereen die het maar wezen wil- niks verwijten. Nee, ik niet. Ik ben in de grond genomen van hetzelfde laken een pak.
Patricia doet wel alle aantrekkelijke oudere vrouwen met haar gekokketeer met haar zogenaamd nog steeds jeugdige uiterlijk onrecht. Schoonheid is niet leeftijdgebonden. Zeker niet voor wie er uitziet naar zijn of haar jaren. Wanhopig jong blijven, is pure angst en op z’n minst onvolwassen. Wie maar blijft puberen, leert niks bij. Weggebotoxte rimpels blijven tussen de oren zitten en daar doen ze het meeste pijn.

Die Patricia Paay, dus. Ook zij sierde de Playboy – net als zo’n beetje alle tv-poesjes van Nederland. Alleen Yvon Jaspers heeft zich nog niet bloot gegeven. Zij is weliswaar nog niet bezweken voor het tegenwoordig zo in zwang zijnde laten zien hoe sexy je bent en hoe je daar geen moeite mee hebt, maar wel een ordinaire koppelaarster. Haar programma Boer zoekt vrouw is een absoluut schot in de roos gebleken. Miljoenen Nederlanders vergapen zich er aan.
Daar is de zoektocht van Bridget een zeer slap afteksel bij. Dat durf ik nu al te zeggen. Maar dat terzijde.

De successtory wordt zoals dat in Hilversum gebruikelijk is natuurlijk tot het bot toe uitgemolken. Serie vijf is al weer begonnen.

Ik sta daar wel versteld van. Niet alleen van het succes, maar ook dat er kandidaten voor zijn. Dat je een stuk of acht mediageile boeren bij elkaar kunt scharrelen, lijkt me geen kunst. Dat die te vinden zijn wil ik wel geloven. Maar al die vrouwen die daar dan trek in hebben, in die mannen bedoel ik. Ik kan er met de kop niet bij. Het gaat uiteindelijk om een stelletje losers van heb ik jou daar.

Die kerels zijn – laten we nu maar eens man en paard bij de naam noemen – tamelijk vertwijfeld. Anders roep je de hulp van Yvon Jaspers en de KRO toch niet in om een vriendin te vinden. Kennelijk lukt ze dat op eigen kracht met geen mogelijkheid. Dan ben je nou niet bepaald een aantrekkelijke partner gebleken. Anders had je al lang iemand aan je zij gevonden.
Die mannen krijgen na een oproep met Yvon tientallen reacties van al net zo naar een vriend hunkerende vrouwen die zelfs naar het platteland willen verkassen om maar aan een vent te komen.
Hoe diep kun je zinken?

Al is het in het van gekkigheid niet meer wetende wat te doen Nederland zo langzamerhand heel normaal om via de tv aan een partner te komen of een oude verloren liefde weer op te zoeken.

Bridget gaat daar dus haar steentje aan bijdragen. Zij gaat een programma maken over het moderne daten en hoopt zo zelf aan een nieuw vriendje te komen. Dat moderne daten gaat dan dus weer voor een belangrijk deel in tv-programma’s zoals Bridget die gaat maken. De cirkel is rond.

En ik maar denken dat er tussen Bridget en mij iets moois bloeide. Zoals we samen getroffen waren door de Stichting Meet Kate. In het door ons gedeelde goede doel zouden we elkaar tenslotte vinden.
Zij aan zij zouden we pal staan voor het opvanghuis voor vijftig Ghanese kinderen en het internaat voor veertig Ghanese meisjes die worden opgeleid tot kokkin of naaister.

Ik zag ons al in haar programma een oproep doen om het project met een sms’je te steunen. Niks geen gedate meer, nee het is nu tijd voor belangrijker zaken.
Daar staan Bridget en ik; gearmd en zo duidelijk volgeschoten met liefde, niet voor elkaar maar voor het project in Ghana. We vertellen dat de stichting kinderen in Ghana een warm hart toedraagt en ze helpt omdat kinderogen moeten stralen en je niet leeg moeten aankijken.

Kinderen zonder hoop zijn een schande voor en een aanklacht tegen de mensheid. Wie kinderen geen toekomst gunt, is zelfs het nu niet waard. De stichting Meet Kate draagt bij aan ‘n iets verdragelijker wereld.
Alles trekken Bridget en ik uit de kast om op het gemoed van de kijker in te werken; we schoppen ze – in navolging van mijn idool Louis Paul Boon – een geweten.
We nemen de kijker mee in het streven van de stichting naar duizend sms-donateurs in januari om de kinderen in het opvanghuis eten en onderwijs te geven.

Uit ons door een brok in de keel niet helemaal heldere stemmen klinkt het eensgezind: SMS KATE AAN naar 5757 voor een bijdrage van 1,50 euro per maand.
Dat je het met een simpel SMS KATE UIT kunt stop zetten, zeggen we er natuurlijk niet bij. Dat moeten die donateurs zelf maar uitzoeken. Objectieve informatie is even niet aan de orde. Het gaat nu om een smakelijke maaltijd en een goede opleiding voor Ghanese kinderen.
Na afloop lopen Bridget en ik nog altijd gearmd, verbonden – wat heet- nazwelgend in onze zelfvoldaanheid over wat we zelfgenoegzaam onze onbaatzuchtige steun aan het goede doel noemen uit het zicht van de naar we hopen vrijgevige en sms-lustige kijker.

Eenmaal achter de coulissen kan ik het niet laten en omarm Bridget nog steviger en druk haar tegen me aan.
Wat ben je toch een kanjer fluister ik in haar oor. Je bent helemaal niet die kille schoonheid maar een warme stoeipoes met hart voor de goede zaak en hunkerend naar de warmte van een man.
Zij is – overmand door de emotie van het moment en door mijn ferme omhelsing – even zichzelf niet. Het pantser van de onbereikbare schoonheid is als een blok voor Meet Kate gevallen.
Ik maak dankbaar – en een beetje stout, maar daar valt Bridget wel op – gebruik van haar zwakte en pak haar stevig bij de welgevormde al net zo stevige billen terwijl ik haar hartstochtelijk tong. Kussen – ik zeg het eerlijk – kan ik als de beste. Haar warme lichaam doet de rest; m’n mannelijkheid groeit, haar verzet is gebroken, ik kan nu m’n geile opgehitste gang gaan.
Snel maak ik van de gelegenheid gebruik om m’n broek open te ritsen en haar slipje – ze is gehuld in een oranje miniboerenkieltje, m’n fantasie slaat op hol, – met m’n duim opzij te duwen. Ze slaat haar linkerbeen om me heen. Bridget heeft er zin in, ze ziet nu van wellust elke vent wel zitten. O, daar gaan we weer. Nog even lekker ding, ja daar komt het. Ik heb haar goed te pakken. Heftig stoot ik m’n mannelijkheid in haar willige lichaam. Ze vangt m’n stoten met haar zachte dijen heerlijk op.
Ik hoop maar dat veel mensen sms-en. Dat we dat toch maar hebben klaar gespeeld, hijg ik in haar oor.
Ja, dat zou mooi zijn, maar nu even niet Frans, neem me, geef het me, laat me komen. Ja, nog even en ik ben zover. Houd nog even vol, Frans. Ik heb je zo graag.
O schatje, wat ben ik gelukkig. Ik wil je zo, geef het me. Jij, jij, lieverd, lekker ding oh ik heb je zo lief. O, Bridget, wat zijn wij een heerlijk voor elkaar geschapen paar. Je zoektocht eindigt hier, hier bij mij.
Ja, Frans. O, ik krijg er een. Het komt schat, het komt.
Jaaaaaaaa. Ik zijg ineen. Haar hand kroelt door m’n haar.
M’n hoofd rust op haar schouder.
We zijn samen. Even, heel even maar. Zonder woorden weten we dat we slechts vluchten in elkaars armen en hartstocht, vluchten voor de pijn en het verdriet van een onvolmaakte wereld, troost vindend bij elkaar in een volmaakte omhelzing van verbeelding, verbonden door het verdriet om het leed dat we delen, waar woorden tekort schieten, dromen we van elkaar: Bridget het kille stoeipoesje en ik de brombeer, die maar geen beest wil worden.