Buurtsuper belevenissen

De karretjes waren hartstikke op bij mijn geliefde buurtsuper en dat betekend meestal een drukte van jewelste. Toevallig kwam er iemand aanstrompelen met een over beladen kar met voer, geduldig wachtte ik tot de inhoud was verwijderd en ik er met het karretje vandoor kon om vervolgens op te gaan in de massa tussen de schappen. Zo gek kon ik het niet verzinnen of het was aanwezig, een verschijnsel dat ik kort geleden niet als zodanig kon verwoorden maar daar heb ik al eens een verhaal over geschreven. In know-time stond ik weer buiten in de volle lente zon, en ik had het me daar naar me zin zeg. Om de hoek bij de bloemenboer liep ik een buurvrouw bijna letterlijk tegen haar heerlijke lijf, een buuf die eigenlijk nog nooit door mij is beschreven. Ze heeft een speciaal plekje in mijn hart maar het lot heeft altijd voor ons beslist dat wij elkaar op verkeerde momenten ontmoeten. Ik vertel dit nu even in het volste vertrouwen aan jullie, he, dat dit dus even onder ons blijft. Vandaag leek het helemaal anders te verlopen want ze bleef staan en praatte met mij terwijl ik een blik wierp op haar mooie donkerblauwe ogen en ze rook me daar lekker jongens, whoooowhhh.

In een ver verleden had ik haar eens zover gekregen dat ze mijn toenmalige optrekje durfde te betreden alwaar wij samen een fles met een ondefinieerbare inhoud ontkurkte en deze soldaat maakte. Hierna heb ik haar nooit meer gezien. Lag dat aan de wijn of tarten wij destijds ons lot met dit Bacchanaal?

Ik gaf aan dat er altijd een flesje wijn in voorraad is omdat je immers nooit weet wie er aanbelt. Ze lachte al haar tanden bloot, godallemachtig wat een heerlijke aanstekelijke lach spreidde zij ten toon inzake deze opmerking van een heikneuter als ik. Buufje zweefde weg, ik keek om en zag haar zich voortbewegen, zweven is een beter woord; mij ondertussen in trance achterlatend.

Degene die zweefde was ik zelf omdat ik bijna van de stoeprand af flikkerde en tussen de geparkeerde auto’s belandde maar net op tijd wist ik mijn roer te houden en begaf mij met een gevoel van zeer groot welbehagen naar mijn Peus.

Deze euforie was van korte duur want 3 auto’s voor mijn scheurijzer zag ik een figuur die iets stond op te schrijven om vervolgens het geel gekleurde afscheursel onder de ruitenwisser van het betreffende voertuig te stoppen. Alarm dus en ik rende het laatste stukje naar mijn vervoermiddel, smeet de volle tassen naar binnen, startte en wilde wegscheuren. Op dat moment kwam die galbak tussen de andere auto’s vandaan, noteerde mijn kenteken en keek mij hierbij met een valse blik aan; dat terwijl ik mij al op de rijweg voortbewoog. Ik probeerde nog iets leuks door mijn schouders op te halen en er raar bij te kijken, iets dat voor mij niet moeilijk is, maar die rotkop keek steeds chagrijniger. Toen hij met grote halen mijn bon uitschreef gaf ik volgas en kon het niet laten
om bij wijze van groet het middelste ledemaat van mijn rechterhand op te steken; een daad die door deze gendarmerist hoogstwaarschijnlijk verkeerd zal worden uitgelegd. Eenmaal thuis deed ik de buitendeur open en
een heerlijke temperatuur kwam mij tegemoet, vergezeld met de nodige zonnestralen. Het is lente zowel buiten als tussen mijn oren.

Ik trakteerde mijzelf op een uitsmijter ham/kaas en dacht terug aan mijn buufje, een gedachte die lentekriebelsverhogend werkt. Ondertussen poets ik alvast de wijnfles op want je weet maar nooit.