Buurvrouw

Vandaag bezocht ik mijn oude buurvrouw. Ze is eigenlijk helemaal niet zo oud, maar omdat ze nu inmiddels mijn buurvrouw niet meer is, moet ik wel oude zeggen. Of misschien ex buurvrouw. Of misschien verleden tijd buurvrouw. Of misschien gewoon buurvrouw. Het rot niet of ze nu of vroeger een buurvrouw was. Ze is nu weer de buurvrouw van iemand anders, dus een buurvrouw zal zij blijven. Ze is een heel vriendelijke buurvrouw, want ze geeft me altijd condooms cadeau. Nu zul je je wellicht afvragen ‘condooms? condooms? condooms? condooms? condooms? condooms?’. Die gedachte is helemaal zo gek nog niet, want ik zou het mezelf ook afvragen, mocht ik het van een ander horen. Maar in dit geval is het helemaal niet zo raar. Voor alles heeft buurvrouw een heel goede reden: ‘hier Shit, neuk er maar als een wild konijn op los. Leef je uit op al die prachtige mannen, zodat je na je leven in ieder geval kunt denken dat je je nog een beetje vermaakt hebt. Voor je het weet, zie je zelfs het nut van neuken niet meer in en eindig je als mij gekluisterd aan huis, intens verbitterd en een beetje mal.’

Ze is ook wel een beetje mal, die oude, ex-, verleden tijd buurvrouw. Naar het schijnt had ze vroeger een heel spetterend leven vol seks, liefde, haat en een baan wat haar maandelijkse vakantie’s bezorgde. Totdat ze ineens wakker werd en in een diep zwart gat viel. Haar man kon dit natuurlijk niet aan en liet haar achter in het zwate gat. Ook haar hond kon het niet langer verdragen om zijn baasje zo te zien lijden en sprong van een brug. Haar vrienden wisten dat mensen te vervangen waren en dus namen zij ook al snel de benen. Nu ligt ze over het algemeen dagelijks op bed, niet wetend meer wat te doen. Ze doet ook helemaal niets meer, behalve zo nu en dan een lading condooms kopen, als ik in aantocht ben.

Soms ga ik naast haar liggen. Ik probeer dan door haar ogen het leven te zien, maar het is me helaas nooit gelukt. Als ik haar vraag wat ze ziet, zegt ze vaak: ‘Niets, wat zou ik nu nog moeten zien?’. En heel af en toe zegt ze: ‘Ik zie alles wat ik liever nooit meer zou willen zien.’ Daarmee bedoeld ze haar geleefde leven, ook al zegt ze dat nooit zo direct. Vroeger was ze altijd direct, maar de zin daarvan is ze verloren, zoals de zin in alles. En dat, terwijl ze mij wel zin wil geven, met al die condooms van haar. Wat is het toch een dekselse, sombere, maar voor mij een niet te vervangen buurvrouwtje.

Ja, ik ben nog zo dromerig om te denken dat sommige mensen niet vervangbaar zijn. Verder droom ik zo min mogelijk, enkel wanneer ik slaap. Het is vaak lastig communiceren met buurvrouw, omdat ze altijd een reactie geeft vol treurnis en zwartgalligheid. Ik vroeg haar eens wat haar nog gelukkig zou kunnen maken. Ze antwoordde: ‘Een necrofiel. Dan kan ik tenminste nog iemand gelukkig maken na mijn dood.’ Ik zei haar dat dat niets was waarvan ze nu nog gelukkig zou kunnen worden. Ze keek me aan en keek vervolgens uit het raam. ‘Het geluk is daar buiten, het heeft nooit binnen mij gezeten.’ En als het geluk nu wel eens naar binnen zou komen? ‘Dan zou ik dat geluk helemaal tot moes slaan, want dromen voelen toch geen pijn. De pijn begint pas als je wakker wordt.’

Vandaag bezocht ik mijn buurvrouw, maar ze was er niet. Er lag enkel een menselijk omhulsel wat ooit mijn buurvrouw was. Nog steeds lag ze op bed en staarden haar ogen naar buiten. Ik ga naast haar liggen en vraag me af wat ze nu ziet. Zou ze nu wel het geluk zien en voelen? Ze zei altijd dat het geluk buiten was en niet binnen. Aangezien ze nu niet meer in haar hoofd zit, hoop ik voor haar dat ze nu ergens buiten gelukkig zal zijn.
Ineens zie ik op de grond een doos liggen met een briefje erbij en ik lees: ‘Deze keer geen condooms. Al dat geneuk en gedoe, daar wordt een mens ook niet gelukkig van. Al dat menselijk vocht heen en weer geslingerd, alsof men dan verzekerd is van eeuwige simpele blijdschap. Al die geile mannen om je heen, daar kun je ook niet echt van leven. In deze doos zit de enige persoon die je gelukkig kan maken. Als deze persoon dat niet kan, kan niemand dat en hoop ik dat je vanzelf dan weer bij me langskomt. Je bent immers de enige persoon die ik nu zal moeten missen. Ga naar buiten lieve schat, want binnen is het leven al voorbij.’ Ik maakte de doos open en vond een foto van mezelf uit een tijd waarin ik gelukkig leek. Verdomde buurvrouw. Een doos vol condooms was een stuk simpeler geweest.