Mijn telefoon rinkelt op het werk, door nummer herkenning zie ik dat mijn vrouw belt, en ik neem op met, en schattebout hoe gaat het vanmorgen.
Het is even stil aan de andere kant, ik hoor een zucht, en ik vraag wat er aan de hand is. Je hebt een briefkaart gekregen, en ik snap er niks van? Hoe bedoel je vraag ik, toch niet van mijn vriendin (grapje). Nee, maar ik vind het een beetje vreemd.
Hoe schrijft men een column? Ik had het er onlangs over met een goede vriendin annex sidekick-chick cum allround muze; iemand die haar sporen op het pad der puntige teksten al lang en breed verdiend heeft en nu op de open plek aan het einde van het pad verkeert: ze wordt Gepubliceerd, en ze krijgt daarvoor Betaald. Iemand die van wanten weet, met andere woorden, en bij uitstek geschikt om mij het geheim van de woordsmid te ontsluieren.
Als je mij met één woord zou moeten beschrijven, zou ‘onhandig’ het meest treffend zijn. Niet alleen in de figuurlijke zin van het woord, alhoewel mijn PMS-dagen dit vaak wel doen vermoeden. Nee, ook de meest letterlijke uitleg is mij op het lijf geschreven. Ik heb er namelijk maar één. Hand, welteverstaan.
Waarom? Waarom zijn sommige nichten zo hard.
Is het een harde wereld. Nou in 1 woord JA!!!
In de wereld wat de gay-scene genoemd word gaat alles om je uiterlijk en hoe je er uitziet. Zit je onder de pukkeltjes, heb je een slappe hand en wat voor kleding draag je. Maar niet alleen tegen elkaar maar ook tegen de hetero man zijn we hard.
“Heeft u postzegels ?” vraagt de mevrouw.
”Jazeker dame”, klinkt het vanachter het toonbankje van de sigarenwinkelier.
“Mag ik er één van € 0,39 “ ?
De sigarenman scharrelt wat in een laatje. Hij legt de postzegel voor de mevrouw op de toonbank en voegt haar toe: “Alstublieft dame, dat is dan € 1,39”.
Verschrikt kijkt zij op. “Hoor ik het goed, zegt u € 1,39?”
“U hoort het heel goed dame, ik zei dat is dan € 1,39”
De mevrouw loopt rood aan en gunt de sigarenman een minachtende blik. “Hoe durft u meneer, mij een euro extra te vragen voor een postzegel !?”.
Ik ken iemand in de wijk, een echte milieufreak. Je herkent hem direct aan zijn wollen sokken en sandalen.
Koopt alles tweedehands, recycling noemt hij dat. Wil ook alleen maar een relatie met iemand die al getrouwd geweest is.
Stapelgek word ik ervan.
Na het gezamenlijk besluit om weer nieuw nageslacht op de wereld te zetten ontstaat er bij de mannelijke helft een wens dat het niet de eerste keer lukt, aangezien de vrouwen niet meer te houden zijn als hun moederinstinct begint op te spelen, en men daar vele mooie uurtjes mee kunt vullen. Maar na 2 negatieve zwangerschapstesten, hij heel snel hoopt op een snelle bevruchting, en het liefst bij de eigen vrouw. Dan beginnen de hormoonspiegelingen zich reeds te openbaren.
Met een licht gevoel van afschuw opende ik mijn mond en nam de naar vis ruikende …. inktvisringen in mijn mond met een flinke klodder Tatsziki als dressing. Ja, dat je vast niet verwacht, dat ik ditmaal alleen maar iets wou vertellen over een etentje bij de Griek in Hoensbroek.
Zonder auto kan de gemiddelde Nederlander niet meer, en zeker op een dorp is dit wonder der techniek een uitkomst. Alleen als je hem te lang niet gebruikt en je hebt dan een accu die de niet meer de kracht van een jonge hond heeft dan kan de auto in kwestie je ook wel eens in de steek laten. Vanwaar nu de verwijzing naar de kracht van een jonge hond??
Ik heb je gezien. Twee dagen geleden. Je kwam al naar buiten rennen nog voor ik de auto goed en wel geparkeerd had en liep eigenlijk meteen door naar de passagiersstoel. Je kon haast niet wachten tot J. uit de maxi-cosi was. Je trok haar nog net niet uit mijn handen. En J. keek je met haar grote ogen aan, en zag dat het goed was. Ze ging rustig bij je zitten en nam alles eens goed in zich op.
Toen ik nog een kind was, ergerde ik me kapot aan volwassenen met hun geouwehoer over hoe moeilijk zij het wel niet hebben gehad toen ze nog jong waren; zij moesten elke dag 15 kilometer naar school fietsen in de regen en tegen de wind in naar hun te kleine en veel te koude klaslokaal waar ze alleen maar 8-en of hoger haalden ondanks hun fulltime bijbaantje bij de plaatselijke schillenboer voor een duppie per week om er maar voor te zorgen dat de familie niet van de honger omkwam!