De illusie de baas te zijn heb ik al jaren niet meer. Met drie dames in huis kom ik in ons familiale kastenstelsel niet verder dan de vierde en laagste kaste. Jarenlang had ik noodgedwongen vrede met mijn status. Een tijdje geleden is er na een zoveelste familieberaad een besluit gevallen: we zouden een kat nemen. Er gloorde hoop, dit bood mij de kans om op te klimmen in de gezinsrangorde.
Zwaar vermoeid gooi ik mijn sporttasje in de hoek van de kamer. Uitgeteld van een voetbalwedstrijd. Voetbalwedstrijd is een groot woord trouwens;we kunnen het beter ‘gehaktmolen’ noemen, totale afslachting. Ik bekijk een site waar ik zo af en toe voor schrijf. Bekijk de reacties van de mede-columnisten en neem deze in me op als verbeterpunten voor de volgende keer. Mijn oog valt op het kopje ‘Twitter’.
Er zijn van die dagen dat ik zou willen dat ik kon toveren. Wat ik niet in mijn bezit heb zijn een toverfluit, toverkijker, toverkracht, toverspiegel of een toverbol. Zonder dat kan ik niet toveren en zal ik mijn best doen om te toveren met wat ik wel heb. Waarom zou ik alleen iets buitengewoons tot stand kunnen brengen met dingen die in niet in mijn bezit heb? Wat ik wel heb is een hele mooie jurk waarmee ik mannen betover maar met ‘be’ ervoor heeft toveren ineens een andere betekenis. Hoewel beheksen er dicht bij in de buurt komt.
Het landhuis ligt verscholen achter de bomen van de lange oprijlaan.
Voorzichtig loop ik door het hek en begin de tocht naar de voordeur.
Ik ben benieuwd wie straks de deur zal openen.
Ik verwacht een soort Joost uit de strip van Ollie B. Bommel.
Na het late zaterdagontbijt, het spellen van de krant en veel sterke koffie, moet ik eraan geloven. Nog wat laatste boodschappen halen voor het komende weekend, met eters op zondag. Het naburige stadje is maar een paar kilometer verder op. Dus zo’n ramp is dat niet.
