Internet barst van de naakte mensen. Ondeugend kijkende vrouwen die terug gluren met hun tepels, kiekjes van olifantenslurven die niet in de dierentuin zijn genomen, buurvrouw de bikini-babe op het strand en een badkuipbaby. Zij zijn allemaal in de spotlights van het surfparadijs te vinden. Net als jij.
Vol afschuw kijk ik naar mijn beeldscherm. De synchroon dansende Disneyfiguurtjes wekken zulke tegenzin in mij op, dat ik mijn hoofd afwend. Ik sla mijn handen voor mijn ogen en wil het niet geloven. De laatste keer dat ik zo vol ontsteltenis naar een internetfilmpje keek, was toen twee vrouwen poep- plas- en nog vele engere vormen van seks met elkaar hadden. Maar dit gaat veel dieper. Ik voel mijn hart scheuren en grote wonden in mijn ziel hakken. Want Disney heeft mij, de trouwste fan van de afgelopen 24 jaar, enorm verraden.
Mijn hoofd was als een wasmand. Wat een was! Regelmatig trof ik het ‘weer’ in de niet vertelde kledingstukken. Hoeveel oplossingen bedacht ik niet om mijn wassende hoofd leeg te maken. Sporten, zingen, met het hoofd bonken tegen de muur, overmatig drinken of slapen? Niks hielp. Tot drie maanden geleden, toen op een avond het toetsenbord brutaal met me begon te flirten. Of ik hem niet eens wilde betasten en meer van die oneerbare voorstellen. ‘Schrijf meisje, schrijf!, dan raakt je wasmand leeg’, lispelden de knoppen.
Enkele weken geleden keek ik naar de Oscaruitreiking.
Ik vind het als gepassioneerd filmliefhebber schitterend om zoveel sterren bij elkaar in een ruimte te zien en dat heeft niets te maken met al die lekkere wijven.
De jaarlijkse Academy Award uitreiking werd voor de eenentachtigste keer gehouden.
Voor de duidelijkheid, kabelloze huishoudens of gewoon voor mensen die van duidelijkheid houden, even wat achtergrondinformatie:
de in 1927 ontworpen beeldjes worden sinds 1928 ieder jaar uitgereikt aan mensen die een opmerkelijke prestatie of bijzondere bijdrage hebben geleverd aan de wereld van de film.
Jarenlang heb ik me als docent Nederlands in het onderwijs druk gemaakt om de begeleiding van dyslectische kinderen. In je opleiding kon je, vreemd genoeg, een beetje adequate inwijding in de geheimen van die problematiek wel schudden. Er moest ooit nota bene een slimme, gemotiveerde moeder van een dyslectische leerling die het godganse land doorgeshopt was, aan te pas komen om me op het juiste spoor te zetten.
