Dat zoek ik op.
[i]Wat?[/i]
Herkenbaar.
[i]Oh, waar?[/i]
Op de fameuze website voor lezers en schrijvers.
[i]Hoe ga je dat doen?[/i]
Door te turven.
[i]Wat ga je dan turven?[/i]
Het aantal keren dat het gebezigd is als reactie op een column.
Wat een afschuwelijk woord. De bedenker van dit woord heeft bij taalkundig wellicht een belletje horen rinkelen en gedacht, dat kan ik beter. Dan krijg je zo iets lelijks als schrijftechnisch. Op mijn laptop wordt dit woord door mijn tekstverwerker steevast rood onderlijnd. Ja, ja, een rode lijn met een ferme consequente krul. Zelfs mijn tekstverwerker steekt er de draak mee. Negeren denk ik dan. Alles negeren en never nooit niet toevoegen aan mijn woordenlijst.
Meestal schrijf ik niet op verzoek. Maar uitzondering bevestigt de regel. Mij is gevraagd een liturgie op te hangen over hoe ik tot mijn schrijfprocessie kom. Heel eenvoudig, letter voor letter en woord voor woord.
Steeds vaker zie ik kunstwerkjes vertrapt worden door personen die de waarde hiervan niet kunnen inschatten. En het stemt me verdrietig. Op de één of andere manier zijn alle schrijfsels die hier de laatste weken op CX worden geplaatst het mikpunt geworden van de spellingsfreaks onder ons. Je kunt geen verhaal of column meer lezen of er staat wel een reactie onder over een verkeerde spelling. Ik heb de laatste weken echt prachtige stukken gelezen die allemaal ten onder gingen aan zeikreacties. En dat moet dan allemaal gezien worden als opbouwende kritiek. Opbouwende kritiek…mijn reet!
“Nee, nee, nee!”
Strijdlustig kijk ik Bram aan, ondertussen worstelend met mijn gevoelens. De zin en onzin van de keuze om zijn vogel Hitler te noemen wil er bij mij maar niet in. Elke beweegreden marcheert direct mijn oren weer uit. Zelfs die van het vogelleger, aangevoerd door zíjn Hitler, tegen alle katten van de wereld, tovert slechts een flauwe glimlach op mijn gezicht. Mijn heftige redevoeringen lijken een gevecht tegen de bierkaai, maar ik geef me niet zomaar gewonnen.
