Mien schrijfprocessie

Meestal schrijf ik niet op verzoek. Maar uitzondering bevestigt de regel. Mij is gevraagd een liturgie op te hangen over hoe ik tot mijn schrijfprocessie kom. Heel eenvoudig, letter voor letter en woord voor woord. Een voorbeeld. In dit geval zet ik het voor de duidelijkheid maar eventjes tussen haakjes. “Meestal schrijf ik niet op verzoek. Maar uitzondering bevestigt de regel. Mij is gevraagd een liturgie op te hangen, hoe ik tot mijn schrijfprocessie kom. Heel eenvoudig, letter voor letter en woord voor woord.” Kortom letter voor letter, woord voor woord.

Meestal schrijden de letters en woorden achter elkaar, stilzwijgend door mijn innerlijk, mijn heilige kerk. Sereen en contemplatief aan de oppervlakte. Maar tussen de regels door, zo af en toe in schone schrijn. Soms probeert het ene woord het andere in te halen. Het valt dan meestal gelijk op zijn bek. Pootje gelapt door opstandige letters. Aan voordringen hebben alle letters een hekel.

Ook hier een voorbeeld. “Meestal schrijf ik niet op verzoek. Uitzondering bevestigt de regel maar.” Beng!”, daar gaat ‘maar’ onderuit. De lange ‘l’ is dit keer de dader en heeft voordat ‘maar’ het in de gaten had zijn poot uitgestoken. De lange ‘l’ roept luid: “Maar ‘maar’ toch, wat ben jij een stiekeme voorkruiper. Sluit jij eens gauw weer vooraan aan.” Maar druipt vervolgens af.

Wat ook veelvuldig in mijn schrijfprocessie verschijnt, is vette associatie en overdrijving. Iets in de trant van koning, keizer, kardinaal. Want zeg nou eens eerlijk. Schrijven is toch bijna religie? Ik word er ook zo bijgelovig van. Dan lijkt Maja in mijn hoofd te zoemen: “Mien, je gebruikt niet je favoriete pen, dat wordt weer helemaal niets vandaag.” Ik besef daarna meteen: ik heb ook mijn favoriete schrijfkostuum niet aan.

Zodra de woorden elkaar hebben gevonden zet ik ze in het gelid. Nu is het nog slechts een kwestie van wat spelling checken en letters kneden. De kapitalen posteer ik meestal vooraan in de zin. Schreefloos uiteraard. Ik heb daar zo’n hekel aan hè, als die letters over de schreef gaan. De onderkast jaag ik nooit op de kast, die zet ik altijd netjes achter de kapitaal. Je wilt daar ook geen ruzie mee krijgen, met die onderkast. Ze zijn vaak zo laag bij de grond.

Voor de zekerheid houd ik ook altijd een bosje dt’s achter de hand. Als reserve. Je weet maar nooit. Die komen altijd ergens van pas, voltooid of onvoltooid. Zo doe ik ook nooit mijn doorgewinterde fans en neerlandici te kort. Intussen loopt de schrijfprocessie op volle toeren. Aan het einde van de rit staan alle woorden en letters te jubelen op hun plek. Ze hebben weer een stukje eeuwigheid verworven. Hosanna, mijn schrijfprocessie is bijna klaar.

Voor het publiceren gooi ik mijn woordenbrij en letterzooi nog een keertje extra door mijn columnblender. Per slot van rekening wil ik een goede mix van inhoud. Mijn schrijfprocessie eindigt in de koelkast. De column komt hier tot rust en krijgt de tijd om op te stijven. De volgende dag schraap ik nog wat woorden en zinnen fijn. Dan is mijn missie volbracht. Aarzelend maar voldaan post ik mijn zendeling. Opdat hij in ieders ogen lieflijk mag ontdooien.

[b][u][url=http://www.dekrokus.be/Portals/0/afbeeldingen/wat%20doen%20we%20nog%20meer/schrijfrups%20website.png]Mien Rups[/url][/u][/b]

[img align=left]http://gratefulweb.typepad.com/photos/uncategorized/2007/12/07/evangelism.png[/img]