Wat moeten we toch met Harrie?

“Wat moeten we toch met Harrie?” zucht de vrouw vertwijfeld. Ze kijkt haar man met een wanhopige blik aan. Hij zucht diep en kijkt naar de punten van zijn schoenen. “Tja. We hebben nou al van alles geprobeerd. De psychologen weten er geen raad mee, hij is gewoon zo gek als een deur. Spoort niet.” “Maar het is wel mijn kind,” zegt de moeder met een klein stemmetje. “Een raar kind, dat wel, en ook een vervelend kind, maar wel mijn kind. Maar als ik het van tevoren had geweten, dan was ik nooit aan kinderen begonnen.”

Generatie van de twijfel

Ik denk dus ik besta. Sinds ik Descartes heb gelezen is die beroemde zin me bij gebleven. Als je met je verstand probeert te redeneren wat er in de wereld waar is, dan kom je volgens Descartes uiteindelijk maar bij één echte waarheid uit. De mens heeft alleen de zekerheid dat hij denkt, of, beter vertaald, dat hij twijfelt. De Fransman formuleerde zijn filosofie weliswaar in de 17e eeuw, maar sommige uitspraken zijn ook nu actueel.

Trots, onderdanig en SGP -er

Even een nummer in Amsterdam gebeld. “Goedemorgen, Kuin hier. Is de baas ook thuis?” vroeg ik aan de vrouw die de telefoon opnam. “Nee,” antwoordde ze snibbig, “hier hebben we geen baas. Hier beslissen we alles samen. En als we het niet eens zijn, dan schrijven we dat wel op een site met columns.” Om zoveel informatie had ik helemaal niet gevraagd, maar schijnbaar was mevrouw het gewend om meer informatie te geven dan waar haar gehoor behoefte aan had.