Trots, onderdanig en SGP -er

Even een nummer in Amsterdam gebeld. “Goedemorgen, Kuin hier. Is de baas ook thuis?” vroeg ik aan de vrouw die de telefoon opnam. “Nee,” antwoordde ze snibbig, “hier hebben we geen baas. Hier beslissen we alles samen. En als we het niet eens zijn, dan schrijven we dat wel op een site met columns.” Om zoveel informatie had ik helemaal niet gevraagd, maar schijnbaar was mevrouw het gewend om meer informatie te geven dan waar haar gehoor behoefte aan had. Heel even was ik uit het veld geslagen, want als een SGP’-er in hart en nieren was ik het niet gewend met vrouwen te communiceren, laat staan met die seculiere krengen die een compleet eigen wereldbeeld hebben, die me als man gewoon durven tegen te spreken. Een vrouw hoort in zo’n geval alleen maar te knikken, de spelden nog een keer door haar knotje te steken, de zwarte panty’s nog een keer strak te trekken en mijn slippers te halen, zodat ik daarna het Reformatorisch Dagblad kan lezen. En daarna mag ze naar me luisteren als ik bij elke rouwadvertentie de Bijbeltekst oplees en elke keer verzuchten wat een ellende er toch allemaal is in de wereld. Waarop ik dan weer een Bijbeltekst kan noemen waar dat in wordt voorspeld.

Ik vroeg maar niet waar ik die columns kon lezen, want ze klonk alsof ze in staat was al haar bijdragen zo te gaan voorlezen. En een man om haar te corrigeren had ze niet, zo had ik wel uit haar woorden begrepen. Nee, dat schoot niet op. Zo kreeg ik haar man zelf nooit te spreken. Plots veranderde haar toon. Op de achtergrond klonk geroezemoes. Schijnbaar besloot men in huize Oplopers – gezamenlijk en wel – dat het goed was als Driek zelf aan de telefoon kwam. “Met Driek,” mompelde iets aan de andere kant. “Ja, Driek. Met Kuin spreek je. Zeg, moet je eens luisteren. Is het je al opgevallen dat je linkse roeptoeterstukjes niet veel meer losmaken? Is het je al opgevallen dat zelfs het brullen over de PVV, de SGP, het CDA en al die andere partijen die jou niet welgevallig zijn je niets meer oplevert? Vroeger nog wel. Toen vond iedereen dat rechts iets vies was. Maar nu de absolute macht uit de vingers lijkt te glippen van de linkse elite en die smeerpoetsen van het PvdA ineens een keurmerk denken te moeten invoeren om ons te waarschuwen dat Uitgesproken WNL rechtse opinie is wordt het allemaal een beetje anders. Dat wij als rechts blok nooit om zo’n keurmerk gevraagd hebben voor die linkse propaganda van de VARA valt jullie niet op. Wij volstonden met het logo. Dat zei genoeg. Dat er buiten Amsterdam – en daar wonen toch echt meer Nederlanders als in dat bij elkaar gesubsidieerd zooitje – ook mensen zijn die iets anders tegen de wereld aan kijken is je schijnbaar volledig ontgaan.”

Nou, zo had hij er eigenlijk nog nooit over nagedacht. Hij woonde in Amsterdam hè. Daar werd de standaard bedacht hoe mensen hoorden te denken, dacht hij. Meteen ging ik verder: “Ja, en dat botst wel eens hè, Driekje. Fijne Amsterdammer dat je er bent.” Met je fijne vooroordelen over SGP’-ers. De paar extreme uitzonderingen er uit pakken en vervolgens de hele partij wegzetten als zielige zwartkousen. Stoer hoor! En maar brullen over Wilders dat ie minderheden wegzet. Die doet precies hetzelfde. Elke moslim is een extremist. Ja, en elke SGP’-er is een boef die een vrouw degradeert tot huishoudelijk apparaat. Lul toch niet zo dom joh! Je doet precies hetzelfde.”

Het bleef stil aan de andere kant. Schijnbaar wist Driek niet zo goed wat hij met de situatie aanmoest, dus ging ik maar weer verder. “Weet je, Driek. Ik ben ook een SGP’-er. En mijn vrouw ook. Zonder dat ik daar ook maar iets voor heb hoeven te doen. En ik zal het je nog sterker vertellen, Driek. Ik heb nog minder te vertellen dan jij. Jij hoeft alleen maar te overleggen. Ik moest toestemming vragen om te bellen. Het is namelijk haar telefoon en haar abonnement. Zij bewaakt het geld. Ik moest zelfs voordoen wat ik tegen je ging zeggen, want alles wat ik zeg is niet bindend voordat zij goedkeurend knikt. Ik moet al mijn stukjes aan haar laten lezen, voordat ik ze mag insturen, want zij bepaalt wat ik op schrijf. Zij bepaalt op welke website ik stukjes mag schrijven. En ik mocht pas schrijven als ik de vissenkom had verschoond en de trap en woonkamer had gestofzuigd. Zij verteld wat ik mag lezen. En…, ho! Ik moet stoppen zegt ze nu. We gaan een hoedje kopen volgens mij. Dan kan ze zondag weer pronken. Het modepopje. Auw! Die slipper doet pijn. Dat mocht ik niet zeggen, denk ik. Wacht effe Driek, ze wil iets zeggen. Wat is er schatje? Oh, moet ik er een eind aan breien? Maar dat hebben we niet geoefend?! Wat moet ik zeggen dan? Houdoe? Nee, dat verstaan ze niet in Amsterdam? Wat zeg je? Oh, ik mag niet verder bellen want anders krijg je een verkeerd beeld van ons. Nou, doei!”