Ik ken serieus iemand die nog nog niet ‘online is’. Deze deerniswekkende ziel vraagt zich verwonderd af hoe het toch komt dat hij zo weinig sociale contacten heeft tegenwoordig. Van MSN heeft hij geen kaas gegeten en emailen is voor hem onbekend. Ook heeft hij nog geen mobiele telefoon. En dan loop je pas echt achter.
Vanavond realiseerde ik me ineens dat ik een gigantische kans heb misgelopen. Ik liet zomaar de laatste ‘wellicht belangrijkste’ themacolumn aan mijn neus voorbij gaan. En ik niet alleen. De meeste ColumnX ers hebben hun naamsbekendheid door de vingers laten glippen. Alleen degenen die steevast op de hoofdpagina staan, zitten gebeiteld. Dus vraag ik de redactie om een herkansing.
Het klinkt truttig maar naarmate mijn leeftijd vordert, kan ik bijna geen spannende plekjes meer vinden. Maar pasgeleden diende zich een buitenkansje aan. Als een doorgewinterde voyeur gluurde ik door het sleutelgat van de kleedruimte. Daar ontdekte ik twaalf ‘bijna’ blote jongemannen.
Mijn hart bonkt in mijn keel, en een gevoel van misselijkheid vult mijn maag, niet echt een gevoel dat er bij hoort. Want dit moet leuk zijn, ik moet de tijd van mijn leven hebben. We hadden het al afgesproken, vanavond zou het gebeuren, met z’n 2e, leuk. Zij heeft het naar haar zin, of ze doet alsof maar voelt zich ondertussen net zo klote als ik. Ik kan er niks aan doen, ik wil wel, ik vind het ook leuk. Maar mijn hart bonst in mijn keel mijn maag is gevuld met een gevoel van misselijkheid.
Een kunstenaar als Picasso vloog van de ene periode artistiek de ander in. Van de Blauwe Periode naar de Roze, Klassiek, Surreëel en
de Abstracte Periode. Voor alle duidelijkheid, ik reken mij niet tot de categorie van kunstenaars die Picasso behelst, echter ook ik zit momenteel in een Periode. Mijn Grote Geldnood Periode.
