Columbiana!

Het is al laat in de middag als ik in de oude, ommuurde binnenstad van Cartegena een kroeg binnenloop. Aan de tafeltjes zitten gebruinde, tanige mannen en een enkele vrouw druk te praten terwijl het bier rijkelijk door hun dorstige kelen vloeit. De muziek van Pastor Lopez en zijn band zijn nog net boven het geroezemoes uit te horen. Aan de toog is nog een kruk vrij en als ik een Tequila bestel bij de uitbater raak ik met Sean, die naast me zit, aan de praat. Sean is een al wat oudere man die al de nodige Tequila`s achterover heeft geslagen. De borreltjes maken hem spraakzaam en de alcohol mist ook zijn uitwerking niet op zijn openhartigheid. Hij stort zijn hart uit en vertelt me dat hij zijn vrouw in Corpus Christi, Texas heeft bedrogen en verlaten. Een relatie met een jongere vrouw die meer wilde dan alleen maîtresse spelen was uiteindelijk de oorzaak van de woede uitbarsting van zijn ooit zo geliefde echtgenote die er geen moeite mee had het drama te beslechten met een fatale schietpartij. De jonge vrouw een kogel in haar hoofd, zijn vrouw in de gevangenis en hij hals over kop de plaats delict ontvlucht. Samen zitten we nu in een louche bar, ieder met zijn eigen gedachten in onze glaasjes Tequila te staren.

De serveerster stoot me aan en vraagt of we nog iets te drinken wensen. Sean steekt direct twee vingers op en zegt zonder haar aan te kijken: “Tequila” terwijl hij zijn blik over haar welgevormde boezem laat dwalen. Als ze ons de glaasjes heeft gebracht en heupwiegend wegloopt, krijgt hij een peinzende uitdrukking in zijn ogen en zegt: “Geloof me of niet maar het is zo lang geleden dat ik het heb gedaan dat ik bijna vergeten ben hoe het is. Weet je wat, laten we naar een tent gaan waar we daar wat aan kunnen doen”. Ik neem nog een slokje Tequila en laat dit voorstel tot me doordringen. Het geeft me een dubbel gevoel want ik zou eigenlijk wel eens naar zo`n etablissement willen maar om met een wildvreemde vrouw tegen betaling de liefde te bedrijven vind ik nog net even te ver gaan. Na er ruimschoots over nagedacht te hebben en na het glaasje leeg te hebben gedronken zeg ik: “Goed, ik ga mee voor het bier maar voor mij geen vrouwen!”. Als we de kroeg uitlopen zingt Pastor Lopez luidkeels: “Adios Amor”.

Een oude taxi is voor ons in één van de smalle straatjes gestopt. Als we uitgelegd hebben waar we naar toe willen kijkt de taxichauffeur ons begrijpend aan en zegt glimlachend dat hij ons naar de beste tent van heel Cartegena zal brengen. Als we de oude stad achter ons hebben gelaten rijden we over een onverharde weg in het donker door verscheidene gehuchtjes als plotseling de taxi voor een kleine bar stopt en de taxichauffeur ons aankijkt en met een wijds gebaar zegt: ”Heren, Bar Het Grote Genoegen!”. Als we de deur van de bar openduwen kijkt Sean me aan en zegt hoopvol: “Laat dit echt een genoegen worden want daar ben ik nu wel aan toe”. In de slecht verlichte bar zitten een paar vervaarlijk uitziende, getatoeëerde mannen aan een tafeltje in stilte te kaarten. Eén van de mannen staat op, wijst ons een tafeltje en komt er bij zitten. De man stelt zich voor als Pepe, kijkt ons aandachtig aan en vraagt: “Bier of wilt u iets anders?” Voordat Sean iets kan zeggen antwoord ik naar hem wijzend: “Voor mij alleen bier en voor hem een vrouw”. De man draait bedachtzaam aan één van de punten van zijn snor en gaat zonder iets te zeggen achter de toog en komt terug met glazen en twee grote flessen bier. Hij giet de glazen vol en kijkt ons één voor één aan. Als zijn blik op Sean blijft rusten zegt hij zachtjes tegen hem: “Jij wilt dus een vrouw en hoeveel zou je daar voor over hebben?” Sean neemt een ferme slok van zijn bier en zegt: “Twintig dollar”. De man kijkt hem meewarig aan en zegt: ”Honderd!” Uiteindelijk komen ze na een poosje loven en bieden overeen dat zestig dollar genoeg is voor een vrouw. Als er betaalt is staat de man op en brult naar de andere mannen: “Muziek en ga Columbiana halen!”.

Afwachtend en met enige spanning zitten we aan het tafeltje van ons bier te drinken. Pepe is weer gaan zitten nadat één van de kaartende mannen een grote trap is opgelopen. Sean zit met zijn rug naar de trap toe die achter ons tafeltje begint. De trap eindigt op een galerij met verscheidene deuren. Plotseling wordt er een deur geopend en begint een langbenige mulattin, slechts gekleed in een minuscuul slipje en aan haar voeten naaldhakken, aan een sensuele afdaling van de trap. Uit een oude jukebox, een Würlitzer klinkt de weemoedige stem van een vrouw die een liedje over gebroken harten en onbeantwoorde liefde zingt. Als ze halverwege de trap is valt me op dat ze een prachtig lijf heeft maar haar borsten lijken meer op twee door kinderen leeggezogen velletjes. Als ze achter Sean staat legt ze haar armen om zijn hals, trekt zijn hoofd zachtjes naar achteren en kijkt hem zwoel aan terwijl ze het puntje van haar tong over haar volle, vochtige lippen laat glijden. Sean staat op en laat zijn ogen over haar welgevormde lijf gaan tot ze stoppen waar hij haar volle borsten had verwacht. Met schrik in zijn ogen gaat hij weer zitten en zegt tegen mij: “Kom, laten we hier als de bliksem wegwezen”.

De barman aan ons tafeltje heeft alles aandachtig gevolgd. Hij kijkt naar Sean en zegt: “Alles wat hier is betaalt wordt hier ook geconsumeerd ! Een oude gewoonte die we in ere houden”. “Wat bedoel je?” vraagt Sean die niet begrijpend de barman aankijkt. “Dat jij nu met de dame naar boven gaat!” terwijl hij naar de trap wijst. “Mooi niet, we gaan weg!” antwoordt Sean die nu verbaasd naar Columbiana kijkt die zachtjes aan zijn arm trekt. Met een luide klap legt de barman plotseling een zilverkleurige revolver op het tafeltje terwijl hij Sean aankijkend zegt: “Straks, maar nu ga je eerst naar boven”. Met een snelle beweging van zijn hand laat hij de revolver ronddraaien waardoor er een spiegelend vlak ontstaat waaruit langzaam de vorm van de revolver weer zichtbaar wordt. Als het wapen tot stilstand is gekomen wijst de loop op de buik van Sean. Doodse stilte, zelfs uit de Würlitzer komt geen geluid meer.
Met angst in zijn ogen kijkt hij naar het stilleven op het tafeltje en in vertraagde beelden zie ik hem opstaan en met gebogen hoofd de trap opgaan, gevolgd door een glimlachende Columbiana. Als ze boven zijn roept de barman: “Reken erop dat ik haar vraag of je het gedaan hebt en hoe goed je was, als je er niks van gemaakt hebt mag je het nog een keer doen”. Hij loopt naar de toog en komt terug met twee flessen bier en zegt tegen mij terwijl hij de glazen opnieuw vult: “Hij moest eens weten, die mooie dame is wel een transsexueel, ha, ha!”.

Voor hen die het willen weten:

MontanaGin is enige tijd op reis naar Panama, hoedje halen, en het volgende epistel is te verwachten in dec./jan.

Gegroet!