Daaaaaaar gaaaat ze…..

Mijn eerste verhaal over onze caravan wordt ook de laatste. In ieder geval voor wat betreft onze SMV uit 1978 die, terwijl ik dit schrijf, intussen onze caravan niet meer is. Zojuist schreed zij statig aan de trekhaak van een ander voertuig dan de onze, de straat uit. Ze is geadopteerd door een nieuw gezin, waarvan zij de vakantiethuishaven zal worden. In 1995 kwam ze bij ons wonen, of eigenlijk meer in de stalling. Van het model paracetamol zetpil gemaakt was zij onooglijk om te zien aan de buitenkant, aan de binnenzijde was ze prachtig. Haar kasten en banken waren van echt Zweeds naaldhout gemaakt, niet zijnde IKEA kwaliteit. Tussen de vakanties door rook ze een beetje muf, zoals caravans dat doen. Prévakantie was het een kwestie van de deuren en ramen opengooien en verder kwam je met een fles Ajax ook een heel eind.

Onderweg, op onze “routes des vacances” hadden we altijd veel bekijks. Wanneer we werden ingehaald duurde dat tergend lang. Niet doordat wij zo snel waren, maar doordat de bestuurder van het inhaalvoertuig meer met onze caravan bezig was, dan met zijn eigen inhaal manoeuvre.

We hebben vele Europese campings bezocht en elke vakantie hadden we wel “open huis” . Onze vakantieburen konden zich verwonderen over wat er allemaal in onze oude caravan paste. “Wat fijn, u kunt er ook in koken”, hoorden we vaak. “Ach en u hebt zelfs een WC vanbinnen. Wonderlijk”.
Niet zo verwonderlijk als je bedenkt, dat caravans van SMV al in de jaren ’70 zeer rijk uitgerust te noemen waren.

Met de komende verbouwing voor de deur is het hier Prinsjesdag geworden. We moeten bezuinigen. Ook op Vakantiezaken. Eens per drie jaar gaan we met de caravan op vakantie en daar hebben we dan de rest van het jaar een groot VOLVO-bakbeest voor op het erf staan, want met Paola (mijn blauwe Fiatmobiel) kun je zo’n vakantiekar niet trekken. Paola zelf (ze weet het nog niet dus ik schrijf dit heel zachtjes) moet ook weg en het ligt in de bedoeling om van die twee auto’s er eentje voor terug te nemen.

Ik schrijf het allemaal flink op, maar intussen vind ik dat de prijs van onze nieuwe fundering steeds meer oploopt. Niet alleen de vloer gaat eraan, ook andere gezinszaken veranderen. Mijn zoon was een beetje verdrietig vanmiddag toen Saar de straat uit reed, ik was dat ook. Weemoedig denk ik terug aan de fijne vakanties die we met haar hebben beleefd – inclusief klapband op de snelweg in 2001 – en vanbinnen krijg ik een beetje een hekel aan het woord vakantie. Het wordt nooit meer zoals het was.

Het moet wel een verdomd mooie vloer worden volgend jaar. Met ingebouwde verwarming, zodat in elk geval mijn voeten er een warm gevoel aan overhouden.