De autoreis naar volwassenheid (1)

Mijn moeder heeft me ertoe gedwongen, er is absoluut geen sprake van enige vrijwilligheid vanuit mijn kant. Ik verkoop liever gebakken lucht dan dat ik erop rijd. Ze bedoelt het vast goed, het is iets onontbeerlijks in een mensenleven in de 21ste eeuw in Nederland, want wat zou ons land zijn zonder files? 29 rijlessen geleden, had ik mijn eerste rijles. Bloed zweet en tranen heb ik uitgestaan van tevoren.
Ik trilde van de zenuwen. In vergelijking met mij was parkinson peanuts. Ik ben geen ijskonijn, op geen enkel gebied. Als ijs voor ontspannen staat, was ik gloeiend heet, en daar werkte het weer ook aan mee.

Het was 16 juli, een warme zomerdag. De zon scheen door de ruiten en verlichtte mijn gespannen gezicht. Kinderen maakten lawaai op de stoep, de buurman werkte in de tuin en de postbode bracht de geschreven vakantiegroeten rond, verzonden uit het zonnige Turkije of Terschelling. In eerste instantie een vrij normale dag, maar er kwamen wolken opzetten, de aarde leek in gevecht met zijn bovennatuurlijke hemel, die de bovengoddelijke goden draagt, waarin wij zo eerzaam geloven. [i]This is the moment[/i] schalmde uit de radio, en dat was zo. Een lichtblauw samengeperste metalen constructie reedt de straat in. Het moment was aangebroken en ik stond op uit mijn bezwete lederen fauteuil. Mijn ouders wensten me geluk in de vorm van woorden, ik wenste ze wat anders toe in de vorm van gedachten. De voordeur viel in het slot, nu was er geen ontkomen meer aan. Het was een vrouw die achter het stuur vandaan kwam, een blonde vrouw met blauwe ogen. Ze stelde zichzelf voor, volgens mij heb ik dat toen ook gedaan. Ik schudde Suzanne de hand, ik wilde dat dat moment eeuwig zou duren, zolang ik maar niet in dat metalen onding zou hoeven te gaan zitten. Althans niet als bestuurder. Zij zou me best mogen rondrijden, dat vertrouwde ik wel. Herman van Veen duikt op in mijn gedachten: [i]Suzanne neemt je mee, naar een bank aan het water, en je onthoudt waar ze naar kijkt, als herinnering voor later. [/i] Kleine meisjes worden groot, zo groot dat ze hun fiets verruilen voor een auto.

Suzanne vraagt me vriendelijk plaats te nemen op de bestuurdersstoel. Leuke eerste date, maar toch had ik me die anders voorgesteld. Eerst maar eens de stoel goed zetten. Van mij had die stoel er niet in gehoeven, ik had net zo goed op de achterbank kunnen plaatsnemen. ‘Draai de sleutel maar eens om,’ zei ze op een wederom vriendelijke toon, ‘en haal de handrem er maar af.’
Ik ben een dromer, dat mag u best van me weten. Een dromer in het verkeer is dodelijk, dus ik zou als wapen de straat op gaan, als een rijdende tijdbom. Ik weet dat er aan het eind van mijn straat een vijver is, en vraag aan haar of ze wel een zwemdiploma heeft. Gelukkig had ze die, dus in principe kon er niets mis gaan. De koppeling laat ik rustig omhoog komen en ik geef een beetje gas. We zijn gestart!

Ik vrees niet voor de bomen die mij achterdochtig aankijken. Ik vrees niet voor de bejaarden, strompelend achter hun rollator. Ik vrees niet voor de kinderen op de straat, die de onvoorspelbaarheid zo eerlijk weerspiegelen. Ik vrees enkel voor de kwaadwillende gedachten die zich afspelen in mijn hoofd. Ik ben de regisseur van deze film, en het genre is nog niet bepaald.