De Buurtsuper

Zaterdag was een dag dat alles meezat. Ik scheurde bijvoorbeeld met mijn vervoermiddel naar mijn geliefde supermarkt en wonderlijk genoeg was er een parkeerplek vrij vlak naast de ingang, op zich een luxe die zich in dit oord weinig voordoet. Bij de boodschappenkarretjes stond er precies nog eentje, meer heb ik ook niet nodig maar dat is aan de andere weer dikke pech want dat betekend dat het errrrug druk is daarbinnen. Tot zover liep het dan gesmeerd. Struikelend over allerlei kinderwagentjes met uit-stekende armpjes en beentjes en speelgoedjes die kinderen uit wagentjes lieten vallen, vond ik mijn weg tussen de schappen. Een oudere vrouw vroeg mij of ik voor haar iets bovenuit de vrieskast wilde pakken want daar kon ze niet bij. Zelfs als ik op mijn tenen stond kon ik net met mijn vingers het pakje aanraken maar ik kon het niet te pakken krijgen. De vrouw wilde het opgeven maar ik hield haar tegen. Opgeven? Ik liep naar de limonadeafdeling en pakte een krat; toen ik op die krat stond kon ik bij het pakje en gaf het aan haar; in zulke situaties moet ik aan mijn eigen moeder denken en dan word ik week. De vrouw moest erom lachen maar zij had wat zij wilde en bedankte mij vriendelijk.

Opvallend vandaag waren de overmatig gevulde boodschappenkarretjes en dan is het nog niet eens sinterklaas of kerst. Aan het einde van de schappen kwam ik uit op een soort pleintje van waaruit je naar alle richtingen kunt gaan zoals naar de chocolaatjes en de koekjes of de chippies en zelfs naar de lege flessen afdeling; een afdeling waar ik graag kom maar daar zal ik jullie in een ander verhaal uitgebreider over informeren.

Uitgerekend op dat pleintje gebeurde er iets merkwaardigs. Ik kan het niet anders omschrijven dan dat ik mij bevond tussen realistisch en surrealistisch, een soort twighlight-zone. Ik zag daar echtparen met elkaar praten en dicht tegen elkaar aan staan maar ik kon niet verstaan waar zij het over hadden: het geluid hield even op. Ik bekeek het schouwspel en stond er letterlijk bij stil. Ze maakten zo te zien plannetjes over hoe zij de komende dagen zouden gaan doorbrengen en wat zij daarbij zouden eten of zaken van gelijke strekking. Ik bekeek ze stel voor stel, en zag dit keer geen lekkere wijven, nee, ik zag stelletjes en echtparen; ik zag geluk en happyness maar vooral onderlinge verbintenissen. Hier midden op dat kleine pleintje tussen al die drukte zag ik iets, ervaarde ik iets onverklaarbaars.

Een hand werd op mijn schouder gelegd en wakker geworden uit mijn droom ik keek om. Of ik even opzij wilde gaan, vroeg een hoofd aan mij. De realiteit was er weer: ik ging verder met mijn boodschappenlijst en liep naar de kassa.

Terug in mijn vervoermiddel wachtte ik nog even met starten. Met mijn hoofd achterover in de hoofdsteun en met gesloten ogen en zag ik dat fantastische tafereel weer voor mij. Naast mij toeterde een auto mij wakker en het hoofd achter het raampje vroeg of ik wegging zodat hij op mijn plek kon parkeren.

Thuisgekomen maakte ik mijn tassen leeg en nam alvast een hap van de banketstaaf die ik mijzelf had geschonken. Waarom zou ik er eigenlijk een stuk vanaf snije as ikkem toch alleen op mot vrete?