De familie op vakantie

Vaak zeggen mensen dat hun vakantie begint, zodra ze weg rijden van hun werk. Bij mij niet dus.
Bij mij begint de vakantiestress. Omdat ik graag vroeg wil weg rijden, ga ik ook dit jaar weer vroeg naar bed. Stijf van de adrenaline lig ik vier uur later nog wakker. Van alles en nog wat schiet er door mijn hoofd, zoals vergete…n paspoorten, kind vergeten, zware ongelukken enz. De taken voor de vakantie voorbereiding zijn bij ons goed geregeld. Ik pak de auto in en mijn vrouw de koffers. Als ze thuis echt een fikse ruzie willen hebben, dan bemoeien ze zich met het inruimen van de auto. Mijn zoon en ik krijgen ongeveer 20% van de beschikbare kofferruimte en mijn vrouw en dochter de overige 80%. Mijn vrouw wil graag goed voorbereid op vakantie, dus mocht Spanje in augustus door een koudegolf worden getroffen dan kan ons niets gebeuren. Als alle bagage in de woonkamer staat, dan begint mijn taak. Met verbazing kijk ik naar de hoeveelheid koffers, tassen en overige nutteloze accessoires. Één keer maakte ik de fout door te vragen of ze alles had. Dat doe ik dus nooit meer. Secuur vul ik de auto en met een voldaan gevoel sluit ik de achterklep. Ik hoor een zacht kuchje achter mij en open de achterklep maar weer. Verontschuldigd zegt mijn vrouw dat deze tas echt nog mee moet. Nu moet ik op de achterklep gaan liggen en drie snelbinders later zit alles op slot.

Mijn plan is om vijf uur ’s ochtends te vertrekken. Rond zeven uur rijden we weg, om tien kilometer verder te stoppen voor de eerste plaspauze. Het is een kleine drie uur rijden naar de Franse grens, maar ik loop mij nu al op te winden over de Franse rijstijl en hun achterlijke regels. Vooral de Franse tolpoorten zijn een bron van irritatie. Er wordt wat gebrabbeld en dan moet ik maar begrijpen hoeveel ik moet betalen. In Spanje is dat anders, daar wordt het in drie talen verteld. Regelmatig geef ik dan ook een fooi. Maar mijn wraak is zoet. Op de Franse snelwegen hoef je je geen zorgen te maken als je geflitst wordt. Je krijgt nooit een bon thuis, deze jongen is dan ook gemiddeld twintig keer op de foto gezet met een voldane glimlach op zijn smoel en middelvinger in de hoogte. Vive la France. Spanje heeft eigenlijk maar één nadeel. De Spanjaarden bouwen en veranderen wegen sneller dan ik van ondergoed kan wisselen. Op een gegeven moment gaf mijn TomTom nog een laatste melding, pinnig vertelt Christien mij dat ik het verder maar zelf moet uitzoeken en toen ging alles op zwart.
Negentien uur later komen wij aan bij onze casa aan de Costa Blanca. Volgend jaar moet ik zeker mijn rechterarm verlengen zodat ik een eventuele discussie op de achterbank direct kan smoren.
Maar nu kan ik eindelijk aan de vakantie beginnen de knop gaat om naar tranquilamente en mañana.