Tegenwoordig woon ik in een nette buurt, maar mijn leven heeft ook slechtere tijden gekend. Jaren geleden woonde ik in een wijk die bekend stond als de achterbuurtwijk van mijn woonplaats. Het woningbedrijf had daar nieuwe woningen gebouwd in de hoop het aanzien en het imago van de wijk wat te verbeteren. In één van die nieuwe huizen woonde ik. Het huis naast mij stond de eerste weken leeg, maar op zekere dag stond ik toevallig wat voor het raam te koekeloeren toen de nieuwe buren arriveerden in een kleine vrachtwagen met open laadbak.
“Propstra, oud ijzer en metalen” stond er op. Voor in de pick-up zaten een man en een vrouw van een jaar of 35 en in de open laadbak zaten 7 kinderen. Het leek mij het soort mensen dat iedere vrijdag een stuk of drie, vier kratten bier koopt om zich het hele weekend vol te laten lopen onder het genot van luidruchtige muziek van Andre Hazes en Frans Bauer. De man droeg oorringen en op beide armen tatoeages. De vrouw had heupen van ongeveer een meter breed en een kont als een bijzettafel, gehuld in een gele legging. Ze zou beter iets anders kunnen dragen, maar ik vrees dat zelfs Frans Molenaar hier geen uitkomst meer kon bieden. Bij de aanblik van deze illustere familie moest ik even gaan zitten om dit te verwerken, want ik besefte dadelijk maar al te goed, dat mijn woningkeuze een tragische vergissing was. Wel f 5000,- had ik besteed aan de inrichting van dit huis en eigenlijk wilde ik er nu al weer weg.

Uiteindelijk heb ik toch nog 6 jaar in dat huis gewoond. Het waren geen onaardige mensen en dat ze wel eens veel lawaai en ruzie maakten, waarbij ze elkaar voor kankerlijer en kuthoer uitscholden, daar stoorde ik mij niet al te veel aan, eigenlijk vond ik het wel vermakelijk. Maar een huishouden van Jan Steen was het wel. Er liep bijvoorbeeld wel eens midden in de winter in de achtertuin een klein kind met alleen een pamper aan, waarbij het lustig in de hondenpoep, die daar overal lag, rondstruinde. Ook kwam het wel voor dat buurman in het weekend dronken in zijn eigen tuin stond te kotsen of tegen mijn auto aan stond te pissen.

Zo nu en dan maakte ik wel eens een praatje met hem en op zekere dag vertelde hij, dat hij en zijn vrouw het plan hadden opgevat om samen een weekje naar Spanje te gaan. Ze wilden wel eens even uitrusten van alle drukte en daarom zouden ze de kinderen niet meenemen. Opa en oma zouden die week in hun huis komen om voor de kinderen te zorgen.

Een paar weken later op een mooie zomerdag in juli was het zo ver. Om een uur of 9 arriveerde er een busje van de Schiphol Service en daar gingen Klaas en Lolkje Propstra, uitbundig uitgezwaaid door opa en oma en de zeven kinderen.

Wie schetst mijn verbazing en die van vele andere koekeloerders in de straat, toen ’s middags om een uur of drie plotseling het busje van de Schiphol Service opnieuw voor het huis kwam rijden met daarin Klaas en Lolkje, beiden met een gezicht dat op huilen stond. Wat was er gebeurd? Toen ze bij de controle op het vliegveld stonden, bleek dat Lolkje haar paspoort wel bij zich had maar Klaas niet, want die dacht dat Lolkje beide paspoorten meegenomen had. Ze kwamen niet door de douane en er zat niets anders op dan maar terug te gaan. Zoals zo vaak was weer alles door krommunicatie in de soep gelopen.

Aanvankelijk waren ze nog wel van plan om de volgende dag alsnog te vertrekken, maar aan het eind van de middag had Lolkje gezegd: “Eigenlijk heb ik er ook geen zin meer in. Toen ik op Schiphol was, miste ik de kinderen al.”
“Ja”, had Klaas gezegd, “ik heb er ook schoon genoeg van. Het is hier wel wat druk, maar die reizerij is nog veel meer heisa. Weet je wat, Lolkje, we bellen morgen het reisbureau en blazen de hele handel af.” Opgelucht en blij keken ze elkaar aan. “Dat moet gevierd worden”, zei Klaas. ’s Avonds werden de kratten bier en de jenever aangerukt, het was weer een leven als het laatste oordeel en ze hadden de grootste lol.


19 reacties

Mosje · 10 juli 2005 op 19:23

Heel herkenbaar.

Domicela · 10 juli 2005 op 20:34

En je weet zeker dat ze niet later hun naam in Tokkie hebben veranderd en zijn verhuisd naar Amsterdam? 😛 😛 😛

Li · 10 juli 2005 op 21:33

[quote]Tegenwoordig woon ik in een nette buurt,[/quote]

Acht wat is net. Ook in een kakbuurt kun je strontvervelende buren hebben.

Leuk verhaal met een hoog Floddergehalte

Li

Outsider · 10 juli 2005 op 21:56

Ze hadden inderdaad veel weg van de Tokkies, Domicela, maar zo erg was het gelukkig ook weer niet.
Als de lezers echter om deze column net zo smakelijk lachen als om de Tokkies dan mag ik niet klagen.

Outsider · 10 juli 2005 op 22:04

@Li:Ach wat is net. Ook in een kakbuurt kun je strontvervelende buren hebben.

Dat is waar, Li, sinds kort heb ik nieuwe buren. Ze hebben eerst drie maanden lawaai zitten te maken met de verbouwing. Heb ik nooit wat van gezegd, maar ze stonden wel meteen voor de deur te zeuren dat de muziek van mijn dochter wat zachter kon, nota bene ’s avonds om half zeven. Het zijn geen bejaarden, maar een paar van een jaar of 30, zonder kinderen.

Ma3anne · 11 juli 2005 op 09:52

Leuk geschreven! Zie het helemaal voor me.

Troy · 11 juli 2005 op 11:38

Ik vind dit je beste column, Outsider. Het lijkt alsof je eindelijk de juiste snaar weet te raken, zowel qua inhoud als qua vorm. Heb deze dan ook met plezier gelezen en ik kon me de situatie helemaal voorstellen. Ga zo door.

Grt Troy

bert · 11 juli 2005 op 11:39

[quote]Voor in de pick-up zaten een man en een vrouw van een jaar of 35 en in de open laadbak zaten 7 kinderen.[/quote]
Grappig geschreven column. Had wat mij betreft iets compacter gemogen.

champagne · 11 juli 2005 op 11:58

Leuk geschreven.
Ik heb zelf een buurman waar ik ’s avonds een blokje om voor zou lopen wanneer ik hem niet zou kennen. Maar in het echt valt hij mee, op een enkel incident na 😉

Outsider · 11 juli 2005 op 15:08

Bedankt Troy, het merkwaardige is dat juist dit stukje de oudste is van de 6 die ik hier heb staan. Hij is al geschreven in juni 2002. ‘Stofzuiger’ is de meest recente, die is van november 2004. Misschien ben ik dus achteruitgaan met schrijven, maar het kan ook gewoon een kwestie van smaak zijn. Misschien vind een ander ‘stofzuiger’ weer beter.

Outsider · 11 juli 2005 op 15:19

De zin die jij aanhaalt, Bert, had misschien inderdaad wel compacter gekund. Aan de andere kant is het wel zo, dat compact schrijven lang niet altijd het beste is. Over die vrouw had ik bijvoorbeeld compact kunnen schrijven: ‘ze had een dikke kont in een gele legging.’ Ik fantaseer er echter nog wat bij, waardoor het m.i. leuker wordt.

Ma3anne en Champagne, ook bedankt, ik voelde weer een blijde glimlach trekken over mijn door het leven getekende gelaat.

sally · 11 juli 2005 op 16:29

Heel erg grappig geschreven outsider.

Het hele stuk met veel plezier gelezen.

groet
Sally

Troy · 11 juli 2005 op 18:58

@ Outsider: Ik denk dat het inderdaad gewoon een kwestie van smaak is. Je bent vast niet achteruit gegaan in schrijven. Dat kan eigenlijk ook niet…Bij je vorige columns mistte ik iets, waar ik niet helemaal mijn vinger op kon legggen. Hoe dan ook, over smaak valt niet te twisten 😉

KawaSutra · 11 juli 2005 op 19:03

[quote]Het waren geen onaardige mensen en dat ze wel eens veel lawaai en ruzie maakten……..daar stoorde ik mij niet al te veel aan, eigenlijk vond ik het wel vermakelijk. [/quote]
Toen wij verhuisden naar een nette buurt met ons toen 8 man tellende gezin keek ik net zo argwanend naar mijn toekomstige buren. Niet bang dat ze teveel herrie zouden maken maar bang of we wel geaccepteerd zouden worden, want wij waren natuurlijk geen modelgezin. Gelukkig heb ik buren die net als jij nogal flexibel zijn. Wij van onze kant proberen daar natuurlijk ook rekening mee te houden. 😀

Leuk beschreven; doet me denken aan Onslow, de zwager binnen de familie Bucket in “Schone schijn”.

(Ik hou wel van een biertje maar heb (nog) geen tattoes). 😀

Outsider · 11 juli 2005 op 19:11

Nooit voelde ik een groter geluk
Als toen Sally lachte om mijn stuk

(Zo zie je maar weer, ook voor een gedicht draai ik mijn hand niet om 😉 )

Outsider · 11 juli 2005 op 19:21

De buurman had inderdaad wel iets weg van Onslow van Schone Schijn, KawaSutra.
Overigens knap dat jij nog aan schrijven toe komt met zo’n groot gezin. Toen ik nog werkte en nog getrouwd was, schreef ik nooit. Ik ben er pas op 51-jarige leeftijd mee begonnen.

melady · 12 juli 2005 op 00:29

Je hebt een hoog tempo met het insturen van “stukjes’.
Dit begint op een column te lijken..ergo: het is bijna een column!
Beetje schaven en schrappen.

Ik ben God niet, integendeel.

Louise · 12 juli 2005 op 07:55

Deze las lekker weg!

Outsider · 12 juli 2005 op 09:41

Gadverdamme, Melady, wat een arrogante reactie. Flikker op met je eigenwijze praatjes.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder