De familie Propstra

Tegenwoordig woon ik in een nette buurt, maar mijn leven heeft ook slechtere tijden gekend. Jaren geleden woonde ik in een wijk die bekend stond als de achterbuurtwijk van mijn woonplaats. Het woningbedrijf had daar nieuwe woningen gebouwd in de hoop het aanzien en het imago van de wijk wat te verbeteren. In één van die nieuwe huizen woonde ik. Het huis naast mij stond de eerste weken leeg, maar op zekere dag stond ik toevallig wat voor het raam te koekeloeren toen de nieuwe buren arriveerden in een kleine vrachtwagen met open laadbak.
“Propstra, oud ijzer en metalen” stond er op. Voor in de pick-up zaten een man en een vrouw van een jaar of 35 en in de open laadbak zaten 7 kinderen. Het leek mij het soort mensen dat iedere vrijdag een stuk of drie, vier kratten bier koopt om zich het hele weekend vol te laten lopen onder het genot van luidruchtige muziek van Andre Hazes en Frans Bauer. De man droeg oorringen en op beide armen tatoeages. De vrouw had heupen van ongeveer een meter breed en een kont als een bijzettafel, gehuld in een gele legging. Ze zou beter iets anders kunnen dragen, maar ik vrees dat zelfs Frans Molenaar hier geen uitkomst meer kon bieden. Bij de aanblik van deze illustere familie moest ik even gaan zitten om dit te verwerken, want ik besefte dadelijk maar al te goed, dat mijn woningkeuze een tragische vergissing was. Wel f 5000,- had ik besteed aan de inrichting van dit huis en eigenlijk wilde ik er nu al weer weg.

Uiteindelijk heb ik toch nog 6 jaar in dat huis gewoond. Het waren geen onaardige mensen en dat ze wel eens veel lawaai en ruzie maakten, waarbij ze elkaar voor kankerlijer en kuthoer uitscholden, daar stoorde ik mij niet al te veel aan, eigenlijk vond ik het wel vermakelijk. Maar een huishouden van Jan Steen was het wel. Er liep bijvoorbeeld wel eens midden in de winter in de achtertuin een klein kind met alleen een pamper aan, waarbij het lustig in de hondenpoep, die daar overal lag, rondstruinde. Ook kwam het wel voor dat buurman in het weekend dronken in zijn eigen tuin stond te kotsen of tegen mijn auto aan stond te pissen.

Zo nu en dan maakte ik wel eens een praatje met hem en op zekere dag vertelde hij, dat hij en zijn vrouw het plan hadden opgevat om samen een weekje naar Spanje te gaan. Ze wilden wel eens even uitrusten van alle drukte en daarom zouden ze de kinderen niet meenemen. Opa en oma zouden die week in hun huis komen om voor de kinderen te zorgen.

Een paar weken later op een mooie zomerdag in juli was het zo ver. Om een uur of 9 arriveerde er een busje van de Schiphol Service en daar gingen Klaas en Lolkje Propstra, uitbundig uitgezwaaid door opa en oma en de zeven kinderen.

Wie schetst mijn verbazing en die van vele andere koekeloerders in de straat, toen ’s middags om een uur of drie plotseling het busje van de Schiphol Service opnieuw voor het huis kwam rijden met daarin Klaas en Lolkje, beiden met een gezicht dat op huilen stond. Wat was er gebeurd? Toen ze bij de controle op het vliegveld stonden, bleek dat Lolkje haar paspoort wel bij zich had maar Klaas niet, want die dacht dat Lolkje beide paspoorten meegenomen had. Ze kwamen niet door de douane en er zat niets anders op dan maar terug te gaan. Zoals zo vaak was weer alles door krommunicatie in de soep gelopen.

Aanvankelijk waren ze nog wel van plan om de volgende dag alsnog te vertrekken, maar aan het eind van de middag had Lolkje gezegd: “Eigenlijk heb ik er ook geen zin meer in. Toen ik op Schiphol was, miste ik de kinderen al.”
“Ja”, had Klaas gezegd, “ik heb er ook schoon genoeg van. Het is hier wel wat druk, maar die reizerij is nog veel meer heisa. Weet je wat, Lolkje, we bellen morgen het reisbureau en blazen de hele handel af.” Opgelucht en blij keken ze elkaar aan. “Dat moet gevierd worden”, zei Klaas. ’s Avonds werden de kratten bier en de jenever aangerukt, het was weer een leven als het laatste oordeel en ze hadden de grootste lol.