De invloed van de zon

Zittend op de rand van mijn bed zie ik hoe de zon weer is verdwenen. Ik vermoed dat het Nederlandse weer langzaamaan haar normale gedaante aanneemt, grijze wolkjes met af en toe een druppeltje… De afgelopen week was schitterend. Zomerse temperaturen met als gevolg drukbezochte terrasjes en overvolle stranden. ‘Ik ben gemaakt voor dit weer’ heb ik wel 10 keer geroepen deze laatste paar dagen. Ik ben vrolijker en energieker met een zonnetje in mijn gezicht, dat is een feit. Maar het lijkt wel of alles en iedereen ineens een complete metamorfose ondergaat
bij het voelen van een zonnestraal.

Mijn dagelijkse trip naar school begint met een busreis. Vroeg in de ochtend sta ik normaal gesproken te klappertanden naast een verlaten bushalte. Wanneer de buschauffeur het laat genoeg vindt stap ik dan in. Een vriendelijke ‘goedemorgen’ van mijn kant wordt dan steevast beantwoord met een even chagrijnig als onverstaanbaar gemompel. Niet het gewenste begin van de dag. Hoe anders is het als de zon haar werk doet. De bus is zowaar te vroeg en met een beetje verbeelding lijkt het logge beest haast dansend je tegemoet te komen. De deuren springen open en met een brede glimlach zit de chauffeur je uitnodigend aan te kijken. Na het horen van een uiterst vriendelijk en vooral verstaanbaar ‘goedemorgen’ krijg ik zelfs bij het tonen van mijn OV een grappig bedoeld commentaar.

Dat mensen vrolijker zijn met een zonnetje op de achtergrond is tot daar aan toe. Maar mensen zijn met deze weeromstandigheden ook vaker mooier. Een glimlach op je gezicht doet vaak wonderen wanneer je je aantrekkelijkheid wil vergroten, maar kleding speelt ook een voorname rol. Vrouwen met een gezond kleurtje in mooie jurkjes, elk jaar vraag ik me weer af waar ze toch allemaal vandaan komen. Herfst en winter blijven ze verscholen in alle hoeken, gaten en kieren die een stad te bieden heeft. Wanneer het kwik stijgt, komen ze massaal uit hun schuilplaatsen gekropen, de spinnenwebben van zich af trekkend. Geeft allemaal niks, alle mannen kijken met liefde door dat kleine vergeten stukje spinnenrag heen.

Tja, de mannen. Ik ben er natuurlijk zelf ook één maar op mij schijnt de zon toch een minder verblindend effect te hebben dan op anderen. Een man en zon is als olie en vuur. De
hormonen racen door het lijf met een snelheid waar Schumacher zijn Formule 1-pet voor zou afnemen. Een instinctieve voortplantingsdrift neemt het over van het beetje ratio wat een gemiddelde man bezit. ‘Pssst, pssst, hey meisje..’ Hoe vaak hoor je dit als je op bijvoorbeeld een station loopt? Ik natuurlijk niet zo heel vaak, maar ik zie het wel te vaak. Een meisje wat zich thuis helemaal mooi heeft gemaakt en vervolgens verbaal haast wordt aangerand door wat nutteloze figuren, hangend tegen een muur. Zou er werkelijk nou wel eens een meisje serieus op ingegaan zijn? ‘Psst, psst , hey meisje..’ waarop zij dan zegt: ‘hey jongen, hoe gaat het? Heb je zin om wat te gaan drinken?’ Nee, ik zie het niet gebeuren..

Hangen tegen een muur is al vrij nutteloos maar wacht maar tot de gehormoniseerde man de beschikking heeft over een auto. Je trommelvliezen zijn niet meer veilig. Elk meisje wordt aangesproken met een helse schelle claxon. Misschien begrijp ik dit verschijnsel niet omdat ik geen auto heb maar ook dit lijkt me niet de beste manier om jezelf voor te stellen aan vrouwelijk schoon. Ik heb soms zelfs medelijden wanneer zo’n meisje onverstoord maar o zo ongemakkelijk zich uit de voeten maakt na de zoveelste aubade van toeters.

Misschien is het daarom maar beter dat de zon weer even verdwenen is. Nu kunnen alle opgefokte hormonen weer even bedaren en hebben de vrouwen weer even tijd om op adem te komen in hun hoekje, grot of kier.