De Kooi

Hij ziet het stel passeren. De vrouw, oranjeblond, kortgerokt, rond de twintig. De man, een onguur type, shagje in de mondhoek, simpel gekleed, rond de veertig. En een zoontje. Een mollige krullenbol in tuinpak, huppend langs en voor het stel uit. De man negeert het joch. De vrouw kijkt ongelukkig. Ze zijn sinds kort zijn nieuwe buren.

Ze lopen door het smalle gangetje tussen de huizenrijen die met de achterkant naar elkaar toe staan. De verzakte poort schuurt over de scheve tegels. Dat hoort Fred nog, als hij de trap oploopt om zijn mails te checken. De computer roept hem met verschillende pings, die steeds indringender lijken te klinken, naar boven. De werkkamer kijkt uit op de achtertuin. Niets ongewoons tussen de mails. De advocaat van zijn bijna ex-vrouw blijft maar zaniken om een handtekening op het convenant. Fred doet niets. Hij staart naar buiten en ziet hoe de buurman zijn schuurtje op slot draait, met een ferme ruk aan de kruk controleert of hij dicht is en naar binnen gaat. Daarna verlegt Fred zijn blik en staart een tijdje naar de horizon. Tot hij het bed aan de andere kant van de muur ritmisch hoort piepen en kraken.
Zij wel, godverdomme, denkt hij en zet een koptelefoon op. Hij wil het niet horen.

Rond middernacht schrikt hij wakker. De koptelefoon is half van zijn hoofd gegleden. Hij spitst zijn oren. Er klinkt een raar zwiepend geluid. Het geluid is het beste te vergelijken met harde zweepslagen. Bevreemd schieten zijn wenkbrauwen omhoog. Wat voor de duvel is er aan de hand bij de buren. Hij hoort een laag jankend geloei. Is dat een hond? Fred krabt zich achter zijn oor.

Het is donker in de kamer en niemand kan hem van buiten zien, maar toch staat Fred op om de gordijnen dicht te trekken. De kleine achtertuinen worden aangeschenen door een heldere maancirkel. Hij ziet beweging bij de buren. Zou die jongen nog buiten… Nee, het is de jongen niet. Fred ziet de licht oranje gloed van het haar van de buurvrouw. Ze wankelt in de richting van het schuurtje. Dronken of gedrogeerd, vermoedt Fred. Ondanks de duisternis steekt haar witte lichaam fel af tegen de donkere schuurdeur. Ze is goddomme naakt, op een onderbroekje na. Een rood puntje licht even op: ze neemt een trek van haar sigaret. In de andere hand heeft ze een sleutel en met veel moeite lukt het de deur te openen en naar binnen te glippen. Ondertussen blijven de vreemde geluiden waardoor Fred wakker werd, onverminderd hoorbaar. Wat moet hij doen? Moet hij iets doen?

Struikelend over een rondslingerende pantoffel zoekt hij zijn weg naar beneden. Soepeltjes duwt hij de klink van de achterdeur omlaag. Met bonkend hart probeert hij geruisloos een goed plekje te vinden om zijn buren beter te kunnen bespieden. De tuinlamp is stuk. Die moet hij zo snel mogelijk repareren. Liefst morgen. Als er een morgen is tenminste. Buiten adem neemt hij stelling achter een kleine haag coniferen. De overbuurman heeft ze laatst keurig gesnoeid. Achter hem beweegt een zwart figuurtje. Die kat van nummer zestien. Zie je, dat beest schijt dus wel in zijn tuin! Bij de nieuwe buren schijnt het licht volop. De schuurdeur is zo te zien open. Hij doet een flinke pas opzij en schuifelt dichter naar de schuurdeur om wat te kunnen zien. Dan slaat hij een hand voor zijn mond.

Fred kan eerst niet goed bevatten wat hij ziet. Het dringt niet tot hem door. In een soort kooi, zit zijn buurvrouw angstig naar hem te kijken. De make-up rond haar rood doorlopen ogen en diepe wallen is uitgelopen. Met haar beide handen grijpt ze zich vast aan de dikke stalen spijlen. Ze praat niet. Hijgt alleen maar. De adem schuurt door haar keel. Ze is naakt. Als een roofdier beweegt ze haar hoofd heen en weer, daarbij Fred  niet uit het oog verliezend. Fred aarzelt, weet niet wat hij moet doen.
‘Wat…’  Ineens voelt hij een krachtige arm om zijn hals. Hij ruikt alcohol en zweet. En iets dat hij niet kan thuisbrengen. De vrouw kruipt naar de kleine deur en de kooi en toont Fred vol minachting haar kont en doet haar behoefte. Als ze buiten de kooi is, blijft ze onderdanig op de grond zitten. Fred wordt met brute kracht door het smalle deurtje geduwd, waardoor overal op zijn armen en benen schaafwonden ontstaan.

De man blijft Fred stevig vasthouden, trekt hem door de uitwerpselen van de vrouw en klikt zijn arm vast in een handboei, achter in de kooi. Ze gunnen hem geen blik meer waardig. Fred is zichzelf niet meer, apathisch door de indringende gebeurtenissen. De man bevestigt een hondenriem aan een tepelpiercing van de vrouw.
‘Kom,’ zegt hij alleen maar. Zijn witte t-shirt zit vol rode vegen.
‘Waar moet de jongen dan blijven?’
‘Daar waar hij nu is. Hij kan nergens naartoe!’
Gedienstig volgt de vrouw de man. De schuurdeur valt dicht en wordt op slot gedraaid.
Fred is opgesloten.

Co-thriller, geschreven door Streeksteek en NicoleS