Als kind al moest ik alleen zijn als mij iets dwars zat, en diezelfde drang heb ik nu nog. Niemand kan mij dan helpen nee, ik moet daar zelf uitkomen. Een goede remedie is dan wandelen door het park of door de polder en mijn gedachten laten werken. Alles komt er dan uit, ongenuanceerd; kaf en koren tegelijk. Ineens voel ik een warme hand mijn hand vastpakken. Opgeschrikt uit mijn gepieker kijk ik naar rechts en zie Gaby naast mij lopen. Niet als oude vrouw maar zoals ik haar heb gekend. Lachend loopt zij naast mij en ik draai naar rechts, omarm haar en til haar op. Lachend en gierend als een stel jonge tieners lopen wij over het pad langs de Schie, en genieten van elkaar. Net zoals wij vroeger deden, in Berlijn; zelfs de geur van lavendel is er.

Ga met mij mee, zegt ze, dan laat ik je iets zien. Gewillig volg ik haar en al pratend wijst zij ineens recht vooruit, kijk: zie je die drie sterren daar? Twee staan er lijnrecht en de derde wijkt een paar graden naar links af, zie je ze? Dat is het sterrenbeeld Orion, daar kijk jij toch zo graag naar? Het lijkt op een zandloper met linksboven de heldere ster Betelgeuze, rechtsboven Bellatrix, rechtsonder Rigel, en linksonder Saiph. In het midden lopen de drie vrijwel even heldere sterren Alnitak, Alnilam en Mintaka schuin als een riem. Orion was namelijk een jager die de Plejaden achtervolgde, door Diana werd gedood en tot sterrenbeeld verheven.

Ik sta stil en van verbazing knijp ik zo hard in haar hand dat zij mij gillend tot de orde roept. Sorry zeg ik, maar ik ben zo onder de indruk van wat ik hier allemaal zie. Maar waar ben ik en wat voelt alles raar aan? Zo onwezenlijk?

Ja zegt zij, ik ben zo blij dat ik jou vanuit mijn wereld kan laten kijken. Wij hebben inderdaad in een vorig leven samen gewoond maar door de oorlog zijn wij elkaar kwijtgeraakt. De zonnewind, die zijn geladen deeltjes uitstoot, zorgt ervoor dat als, de aarde in zo’n wolk terechtkomt, de dimensies elkaar kruisen. Jij en ik waren op het juiste moment op de juiste plaats en hadden daarom de mogelijkheid om in die andere dimensie te kijken. Het medaillon fungeert als doorgeefluik; het geeft signalen af aan hen die dat begrijpen.

Maar waar woon jij dan, vraag ik haar, waar is jou thuis? Ach Peetje, zegt ze: dat zou jou niets zeggen. Het is op een plaats ver voorbij de Andromedanevel; op aarde hebben ze die plek nog niet ontdekt en dat moet voorlopig zo blijven. Maar kijk eens om, daar, zie je die blauwe planeet? Daar woon jij, dat is de aarde. Hiermee laat zij mij beseffen hoe mooi, klein en vooral nietig onze planeet is; als een stip in het heelal.

Nu moeten wij gaan, zegt zij, want ik voel dat de kracht vermindert; de zonnewind neemt af. Zij slaat haar armen om mij heen en ik voel haar warme lippen op die van mij. Dan, als in langgerekte gekleurde strepen, zie ik haar verdwijnen en het voelt alsof ik in een vacuüm wordt gezogen.

Rinkelende fietsbellen met vloekende berijders doen mij opzij springen en bijna beland ik in de sloot. Ik sta stil en kijk om mij heen. Het besef groeit dat ik weer op het pad sta, naast de Schie. Verderop zie ik een kademuurtje. Ik ga op het muurtje zitten en tuur de hemel af. Daar, linksachter mij, zie ik Orion. Weliswaar ondersteboven maar toch zie ik het sterrenbeeld. Uren zit ik hier te kijken en te zoeken naar antwoorden maar ik vind ze niet.

Verbeeld ik het mij nu of hoor ik echt de stem van Gaby? Peetje, zegt ze zachtjes, er bestaan geen pasklare antwoorden; alleen maar keuzes. En wat jij gezien hebt zijn de reflecties van je geest.

In de verte hoor ik een kerkklok slaan, acht keer. Het is aardedonker en ik loop met tegenzin naar huis. Onderweg koop ik een grote patat en als ik thuiskom ga ik direct het balkon op. Ik kijk omhoog en zie de sterren Rigel en Saiph al voorbij de dakrand. Ik klap mijn stoel uit en ga liggen kijken. Het is januari 2008 en ik lig op balkon. Om 4 uur in de nacht is Orion bijna onzichtbaar aan de horizon. Tijd om naar bed te gaan.

Merkwaardig toch dat ik Gaby niet lijfelijk heb gekend maar toch, dat ik er een band mee voel.
Wanneer zijn de volgende zonnewinden? En zijn die te voorspellen?


8 reacties

Neuskleuter · 11 februari 2008 op 18:37

Mmmm, wat een poëzie! We worden verwend vandaag.
Ik werd ook even mijn raam uitgezogen, die sterrenhemel in.

Ik heb maar een kleine opmerking:
[quote]De zonnewind, die zijn geladen deeltjes uitstoot, zorgt ervoor dat als, de aarde in zo’n wolk terechtkomt, de dimensies elkaar kruisen.[/quote]
De komma na als hoeft hier niet.

Verder mag je het doet met lof!

Mosje · 11 februari 2008 op 19:13

Nou Prezwalsky, ik vind hem gewoon erg mooi.

Siebe · 11 februari 2008 op 23:40

Erg mooi Prldinges. Het verwondert me hoe makkelijk jij in je verschillende stijlen zit. Soms zo ontzettend grappig, en dit, dit gaat je ook zo mooi af. Slot, zei je. Het slot van dit verhaal doet bijna anders vermoeden.

Gr.
S

pally · 12 februari 2008 op 08:53

Wat een prachtig slot van een heel bijzonder verhaal, Prlwt! Jij weet mythe en werkelijkheid met elkaar te verweven op een heel eigen manier. Echt een prestatie :wave:

Een miniem puntje wat mij betreft. De een na laatste zin had m.i. niet nodig geweest.De uitsmijter is prachtig.
groet van Pally

lisa-marie · 12 februari 2008 op 09:06

Dit slot is prachtig.
Het neemt mij helemaal mee net zoals de andere delen.
Ik heb erg genoten van deze prachtige meeslepende verhalenreeks :wave:

senahponex · 13 februari 2008 op 09:45

Bijzonder mooi

KawaSutra · 14 februari 2008 op 22:22

Het is een prachtige serie geworden Peter, met een waardig slot. Mijn complimenten voor je veelzijdigheid.

Prlwytskovsky · 16 februari 2008 op 11:56

Allemaal erg bedankt voor jullie reacties.
Maar een vervolg zit er niet in, ondanks het ‘beloofde’ open einde. Dit verhaal wil ik niet uitmelken omdat daardoor de mystiek verloren gaat.

Groetjes: Peter.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder