De schreeuw van de eeuw

Ik heb zin om te schreeuwen. Heel hard! Zó hard dat ze me in Irak kunnen horen. KAPPEN NOU MET DIE ONZINNIGE MACHTSSTRIJD! STANTEPEDE! Mensen laat elkaar toch heel, alsjeblieft! Het gaat hier over schepsels van vlees en bloed ja!! Over mensen die massaal worden uitgeroeid gelijk een kolonie hardwerkende mieren die in een achtertuin vermorzeld worden door een nietsvermoedende doch natuurminnende voorbijganger met schoenmaat 47. Je kunt die mieren beter gaan neuken bij een aan flarden geschoten lichaam waarbij je je al mierenneukend afvraagt of dit nou echt nodig was.

Ik heb dus zin om te schreeuwen! En als ik zo hard kan schreeuwen dat ze me daadwerkelijk in Irak hebben gehoord, draai ik me een ruime kwartslag om een doe nog eens een ‘persoonlijk record’-poging richting The U-naait-me-steeds of America: Bush, kom met die lange apenarmen van je uit die boom en ga op je rooie apenkont zitten nadenken over de evolutietheorie van Darwin! Je loopt namelijk hopeloos achter met je denkvermogen! Je kunt wat mij betreft asiel aanvragen in de apenheul; een prachtig ‘bush-rijk’ gebied met gedomesticeerde apen waar je rap zult kunnen leren als je die ene hersencel van je aan het werk zet! Ik beloof je uit de grond van mijn hart dat ik je daarna niet ook nog eens zal vragen om over de zin van het leven na te denken; die spiritualiteit zit er bij jou toch niet in, hooguit enkele spiritualiën. Maar die maken misschien zelfs nog een aimabele aap van je.

En terwijl ik zo sta te schreeuwen helpt de wind mij plotseling een handje mee. Mijn woorden reiken nog verder en bereiken Moskou en Tsjetsjenië: Rebellie is leuk en kan ook ontzettend nuttig zijn, maar jullie zouden in navolging van de jongsten onder ons bij Intertoys of Speelgoedland mooie nepwapens kunnen gaan kopen waarmee je prima ‘oorlogje’ kunt spelen en al je frustraties kunt dramatiseren. Net zoals ze dat in de musical Nord-Ost in oktober 2002 in het Moskouse Doebrovka-theater probeerden te doen. Maar dan met een minder dramatische afloop.

Ik ben bijna moegeschreeuwd wanneer ik de Israëliërs en Palestijnen toeschreeuw: veilig achter je eigen landsgrenzen zou je je Palestijnse of Israëlische medemens eens goed kunnen observeren om erachter te komen dat je in wezen slechts in een spiegel kijkt. Dat er hooguit wat ‘cultuurverschillen’ zijn die tot een andere levensopvatting leiden, maar dat er geen ‘natuurverschillen’ zijn. De man is een man en de vrouw is een vrouw met of zonder hoofddoek, compleet met borsten, billen, ogen, armen, benen en een warm kloppend hart. En, al of niet zichtbaar, liefde in haar donder! Haal dat bij haar naar boven! En dat bereik je niet door erop te schieten want dan zal haar antwoord evenredig uit haat geboren zijn volgens een oermenselijk principe. Nee, door haar met je eigen oprechte gevoel van liefde te benaderen. Gewoon als een vrouw zonder een Palestijns of Israëlisch stempel op haar voorhoofd.

Terwijl ik schreeuw heb ik uiteraard positie gekozen bovenop het torentje. Dat staat door de enorme decibellen die ik produceer dusdanig op zijn grondvesten te trillen dat Harry Potter een half uur geleden via zijn geheime vluchtroute op zijn 24-karaats gouden bezem het raampje is uitgevlogen. Ik weet dat, omdat Mat Herben tijdens zijn lunchpauze net toevallig vliegtuigen stond te spotten en ik hoorde hem via zijn speciale mobiele lijntje naar wijlen Pim bellen om hem van dit feit op de hoogte te brengen. De door de kosmos zwevende Pim moest maar even een andere zweefroute nemen om niet opnieuw in botsing te komen met de nog nasmeulende puinhopen van paars.

Heerlijk dat geschreeuw! En de mens zou de mens niet zijn als hij in deze zorgvuldig opgebouwde virtuele wereld niet een methode zou hebben gevonden om digitaal toch te kunnen schreeuwen. Vanachter de PC kun je je stem verheffen door in kapitalen te schrijven. Een geniale vondst. Als je er dan ook nog een knipogend emoticonnetje achter typt, relativeer je met één teken je hele geschreeuw. Om diezelfde reden zul je in deze column geen emoticonnetje aantreffen! Voor de leesbaarheid zal ik niet in louter kapitalen schrijven. ik doe evenwel een dringend beroep op jullie fantasie om het hele verhaal in kapitalen te lezen zoals het bedoeld is.

Maar niemand hoort mij. Ik wil namelijk niet te hard schreeuwen omdat ik mijn stem wil sparen die ik bij mijn werk zo hard nodig heb. Om muziek te kunnen maken voor al die andere schreeuwers die dat om ongeacht welke legitieme reden dan ook, eveneens niet hardop doen. Ik ga vanavond die andere schreeuwers, inclusief mijzelf, hun sores laten vergeten en ze op een muzikale smile trakteren. En reken maar dat we onze gitaren zullen laten gillen!