De Tandarts

Nadat ik bibberend van de zenuwen de behandelkamer in mocht, was het eerste wat de beul tegen me zei “En…… wat is de uitslag?” Het duurde even voor ik besefte dat hij waarschijnlijk de voetbalwedstrijd van het Nederlands elftal bedoelde. Een man in een dergelijke machtspositie wil je te vriend houden, dus ik mompelde: “2-0”. Dat had ik, onderweg naar de slachtbank, een paar kids horen roepen. Ik gokte er maar op dat dit de eindstand was. Hij glimlachte. 1-0 voor mij dus, dacht ik. Veel te snel mocht ik in de stoel gaan zitten. Ik acclimatiseer liever eerst een halfuurtje, maar mijn “vriend” had haast. Ik stelde mijn gebruikelijke vraag: “Hoe groot is de kans dat ik dit overleef?” En de moordenaar in spé gaf zijn gebruikelijke antwoord: “Vrijwel 100 %”.

De tandartsassistente was nog in een andere ruimte bezig, maar de beste man vond dat hij alvast kon beginnen. Met in de ene hand de boor en in de andere hand dat andere ding, dat zich steeds aan je tong vastzuigt, ging hij aan de slag. En ik moet zeggen, er vloeide weinig bloed, deze keer. In een razend tempo had hij de boel verder uitgeboord. Het ging zo snel dat ik niet eens de tijd kreeg om pijn te hebben. Trots vertelde hij de, inmiddels binnengekomen, assistente dat hij het ook alleen kon.

De behandeling werd voortgezet en mijn gedachten reisde ik naar een andere wereld. Een wereld buiten deze kerker. Na een tijdje concentreerde ik me weer op de behandelkamer en hoorde de tandenman zeggen “Heb je nog een rubbertje?”. Ik kreeg allerlei voorstellingen van wat er tijdens mijn geestelijke afwezigheid plaats had gevonden achter de behandelstoel. Daar wilde ik natuurlijk wel een grapje over maken. Helaas kwam ik niet verder dan “grgraaawaahakje”. Hetgeen absoluut niet leek op het door mij grappig bedoelde “Dit vergoedt mijn ziektekostenverzekering niet hoor!”

Mijn teveel aan fantasie werd gelijk afgestraft door het hardhandig in mijn mond duwen van nog een werktuig. Het genoemde rubbertje bleek te horen op een polijstapparaat. Nadat er nog met enig satanisch genoegen tandsteen bij me was verwijderd, mocht ik, veel te snel naar mijn zin, de stoel alweer verlaten. Het begon net gezellig te worden………….