De uitdaging

Heel even staat zij stil, zucht eens diep en hangt dan haar natte, zwarte cape aan de kapstok. Een lange werkdag, boodschappen doen en dan nog uren in de file. De spiegel in de schemerig verlichte hal weerkaatst haar vermoeide gezicht en met een afkeurende blik wendt zij zich van haar spiegelbeeld af. Ze betreedt haar woonkamer en drukt de lichtschakelaar naast de deur routinematig in. Een glas wijn, dat is waar ze nu wel zin in heeft. Sloffend begeeft zij zich naar de keuken. Plotseling schrikt zij van een geluid, achter haar. Even staat zij stil. Daar is het weer. Angstig kijkt zij achterom en op hetzelfde moment gaat het licht uit. Zij spreidt haar ogen open, zover als zij kan, maar omdat het is aarde donker is, kan zij niets zien. Er is iemand, dat is zeker. Haar hart bonst in haar keel.

Op de tast weet ze het knopje van de bureaulamp in te drukken. Licht! Snel draait zij zich om, maar nog voordat zij iets kan zien, krijgt zij een klap op haar hoofd. Hardhandig wordt ze vast gegrepen en tegen de vloer gesmeten. Door haar val op het kleine tafeltje breekt een glazen schaal met veel kabaal in duizend stukken op de marmeren vloer uiteen. Er volgt een hevig gevecht. Plotseling, als geroepen, komt haar vriend met een honkbalknuppel binnen en met een welgemikte slag slaat hij de engerd tegen de vloer.

Ik zit op het puntje van de bank. Met mijn mond vol chips en mijn ogen wijd open kijk ik naar deze gewelddadige beelden op TV. In de volgende scène is het al ochtend, politie en ambulance zijn gearriveerd en terwijl ik denk dat alles goed afloopt, zie ik ineens een totaal onbekende man in driedelig pak en een vrouw in een lift. Er stapt een derde persoon in en de lift vertrekt naar de volgende etage. Op dat moment beginnen de man en de vrouw een hevige vrijpartij. Hun tongen gaan hartstochtelijk op zoek naar iedere gezichtsopening, haar handen wringen zich tussen de knoopjes van zijn overhemd en de zijne gaan als bezeten op zoek onder de nette rok van haar deux-pieces. Dan stopt de scène even onverwacht als hij begon en rolt de aankondiging van de nieuwe film van vanavond door het beeld.

“ WAT IS DAT”? Roep ik, terwijl ik een mond vol versgekauwde paprikachips in het rond spetter. Ik zit hier al een paar minuten naar een volgende film te kijken, zonder het te merken. Verdorie, dat doen ze expres. Nu wil ik deze film natuurlijk ook zien. Dat is de bedoeling. Het is gewoon handige politiek om de kijkers vast te houden.

Laatst sprak ik een Column-x schrijver. Vol trots vertelde zij, dat zij over ieder onderwerp al iets geschreven had, behalve over politiek, “want daar heb ik geen bal verstand van”, zo deelde zij mij mee. “Politiek,” antwoordde ik, “dat kan bijvoorbeeld ook een ’tactiek’ zijn en hoeft niet perse over Balkenende te gaan”.

Leedilee, Ik heb nog lang niet zoveel geschreven als jij, maar ik heb het, mijn onderwerp ‘politiek’. Ik daag je uit: veertien dagen, vier – tot zeshonderd woorden, onderwerp ‘politiek’, hier op CX. “Kom op, als je durft”!