Dextra

Mijn wereld is vertroebeld, zonder dat mijn oogwater is gebroken. Met de kracht van mijn linkeroog haal ik een havik uit de lucht, daar ligt het niet aan. Dat oog heeft -met correctie, dat wel- een visus van minstens honderdtwintig procent. Het is dat andere oog.

Mijn oculus dextra doet het niet goed. Of althans, ze ligt overhoop met de contactlens want die heeft weer eens kuren. Constant draait ze pirouettes op mijn iris, zonder op de goede plek terecht te komen. Ik moet letterlijk scheelzien om door de lens te kunnen kijken. Een beetje lullig, wanneer je bedenkt dat ik lenzen draag tegen astigmatisme. Juist, tegen scheelzien.

De linker contactlens levert geen problemen op. Inzetten, uithalen, schoonmaken, spoelen en weer inzetten. Na een maand zijn er wat gebruikssporen en lijkt de lens wat plakkerig zodat ik op tijd een nieuwe ga gebruiken. De rechter contactlens lijkt een inwerktijd te hebben want tegen de tijd dat ik haar moet vervangen gaat ze ineens wél goed op haar plek zitten. Mogelijk is het geldingsdrang, ze is namelijk veel sterker dan de linker.

Inmiddels ben ik toe aan mijn derde poging om de lens in te zetten en opnieuw komt miss rechts niet goed op mijn oog terecht. Hoe ik ook knipper en loens, het werkt niet.  Het plastic krengetje weigert om zich naar de goede plek op mijn oog te begeven. Ik stampvoet. Ze moet want ik wil niet scheel zien, de rest van de dag. Met een verwensing die er niet om liegt, pluk ik het akelige lensje uit mijn oog. Natuurlijk zit ze vastgeplakt, ook dat nog. Voorzichtig poer en peuter ik wat mijn vingers in mijn oog en ja gelukkig, ze laat los. Nadat ik gecontroleerd heb of ik niet per ongeluk mijn hele netvlies heb meegetrokken sproei ik voorzichtig wat lenzenvloeistof op mijn hand.

Uiteraard giet ik het spul rijkelijk naast en óver mijn hand want met één lensloos oog zie ik geen diepte en dus is het gieten van welke vloeistof dan ook een Olympische sport. Voor ik het in de gaten heb, ligt het rechter lensje als een parapluutje ingevouwen in de wasbak. Voorzichtig probeer ik het plastic monstertje eruit te vissen. Niet met mijn nagels, voor je het weet ligt zo’n lens aan scherven. Heel voorzichtig pak ik mijn doorzichtige plaaggeest op en druppel wat vloeistof over haar heen. Dankbaar kroelt ze door mijn handpalm. Even naspoelen en inzetten. Flink knipperen en na vijf minuten surft mijn contactlens op een golfje van natriumchloride naar het midden van mijn iris. Mijn wereld is weer van mij.

Binnenkort ga ik naar de opticien. Misschien kunnen zij nog wat sleutelen aan de sterkte of aan de grootte van de lenzen of kunnen zij een andere oplossing vinden voor mijn rechteroog. Ik hoop het want die dagelijkse Weense wals bovenop mijn iris maakt me niet vrolijk. Eerder draaierig.