Donor

Ik sta op de lijst om een nier te mogen doneren aan mijn broer. Niet dat dit nu direct aan de grote klok moet worden gehangen. Bovendien moeten er nogal wat procedures worden doorlopen voordat artsen daar toestemming voor geven
Maar het maakt wel duidelijk waarom ik tegenwoordig met meer dan gewone belangstelling ontwikkelingen op dit gebied volg. Wat mij met name opvalt is dat ondanks donorregistratie het aantal donoren eerder is afgenomen dan toegenomen. Deels zal dit te maken hebben met een veranderend sociaal klimaat, waar het ‘ikke’ een veel meer prominente rol speelt dan vroeger. Anderzijds is de stroom van maatregelen om het verkeer veiliger te maken er ook debet aan dat steeds minder donoren beschikbaar zijn.
Het is wrang om te constateren dat door de verplichte bromfietshelm er minder dodelijke ongevallen gebeuren met jeugdigen en er daardoor met name voor kinderen veel minder levers beschikbaar komen voor transplantaties. Daarom wordt steeds meer gebruik gemaakt van levende donoren. Als het om kinderen gaat is meestal één van de ouders wel bereid om een stuk van de lever af te staan. Een lever heeft het voordeel dat het een van de weinige organen is die groeien. In principe zijn 2 van de 8 delen lever voldoende om bij een kind een nieuwe lever te transplanteren. Het is echter toch een riskante operatie voor beiden. Niet alleen i.v.m. afstotingsverschijnselen, ook infectiegevaar is aanwezig.
Voor een niertransplantatie moet wel één van de twee nieren worden afgestaan. Maar leven met één nier is op zich voor een gezond persoon geen probleem.Zelfs één nier heeft nog een overcapaciteit. Wellicht dat Onze Lieve Heer ons wel twee nieren heeft gegeven om er een af te kunnen staan. Een vaak gehoord argument om niet te doneren is dat er bij een ongeval of een ziekte minder kans is om ongeschonden uit de strijd te komen. Toch vreemd, als in aanmerking genomen wordt dat de moderne mens bewust grote risico’s neemt m.b.t. zijn gezondheid.

Je kunt je afvragen in hoeverre de mens zelf moet kunnen beslissen om na zijn overlijden organen af te staan. Want de mens beslist niet zelf om geboren te worden. Beslist in principe ook niet op welk tijdstip hij weer gaat. Aan de ene kant roepen we dat we zoveel mogelijk zelf moeten kunnen beslissen over ons leven. Aan de andere kant moet de overheid zoveel maatregelen nemen om nog enigszins de veiligheid en gezondheid te garanderen. Ook wat betreft de persoonlijke levenssfeer. Bovenstaand voorbeeld m.b.t. de verkeersveiligheid is zo’n maatregel. Ook de steeds betere kooiconstructie in auto’s behoort tot die categorie. Al wordt het voor de brandweer steeds moeilijker om gewonden uit een auto te bevrijden. Ze ondervinden nogal wat last van de sterke kooiconstructies.

Blijkbaar is de moderne individuele mens nauwelijks nog in staat om goed voor zichzelf te zorgen. We drinken en eten teveel, we roken, barsten van de stress. Het milieu wordt verpest en we stellen ons bloot aan allerlei mogelijke besmettingen. De mens neemt bewust de risico’s. Waarom kan het dan niet zo zijn dat ook het ‘risico’ wordt geaccepteerd om organen af te staan. Waarom voeren we nu jarenlang de discussie om op een menswaardige manier te mogen sterven, terwijl het antwoord op de vraag naar een menswaardig bestaan in handen ligt van de medemens zelf. Ik kan me nauwelijks voorstellen dat levens- en geloofsovertuiging zo uitgelegd dienen te worden dat het verboden is om dienstbaar te zijn aan de medemens.
Of is de ‘ziel’ van ons bestaan al zover aangetast ? Want als die eenmaal kapot is, is geen herstel meer mogelijk. Dan is het echt afgelopen,
Uit.

Column van de maand september 2003

Elke maand kiest de redactie van Column X één column uit die naast de zes vaste columns een speciale plaats krijgt. De schrijver van de column van de maand krijgt bovendien een luxe goud-zilveren pen cadeau voor een extra dosis inspiratie.