Downloaden

Onverwachts kom ik bij mijn vriend en semie betrouwbare fractielijer Jansen binnen.
Dat is nog niet zo eenvoudig overigens, als je weet dat alleen al de hal van Jansen’s huis, minstens zo groot is als de aankomsthal van Schiphol. Ik wil niet eens weten hoe hij dit huis bij elkaar gefinancierd heeft. Als ik na drieëneenhalf uur trimmen door de hal, eindelijk de “living” bereik, zie ik ergens in de verte een aantal mannen om een tafel zitten. Met mijn mobieltje bel ik Jansen aan de andere kant van de ‘living’ en vraag of hij mij een golfkarretje kan sturen om de laatste kilometers te overbruggen.
Kennelijk kom ik ongelegen want Jansen loopt geïrriteerd naar mij toe en zegt dat ik een zakenlunch verstoor. Ik kijk eens naar de gedekte tafel met Franse liflafjes en Californische wijnen. Jansen’s zakenpartners, vijf in getal, verlustigen zich aan een homp diervriendelijk vlees waar de damp nog van afkomt.
“Stoor je niet aan mij Jansen”, stel ik hem gerust. “Ik ga wel even zitten tot je klaar bent. Zeg, Jansen, je hebt een hoog gehalte topcriminele ruitenbroeken om je heen verzameld. Ik mag er zeker wel van uitgaan dat over een uurtje de golfoorlog uitbreekt?”
Een van de ‘zakenvrienden’ komt naar ons toe, neus omhoog en broek tot aan de oksels opgetrokken. “Vrindje van je, Jansen?”, vraagt hij met naar boven wijzende neus.
Voor Jansen kan antwoorden, zeg ik tegen okselbroek dat hij voortaan beter iets anders dan aardappels kan eten.
“I beg your pardon?”, sputtert okselbroek.
“Aardappels blijven toch maar in je keel steken”, leg ik hem behulpzaam uit. Okselbroek nummer twee komt er bij staan en vraagt aan Jansen of hij nog een glaasje wijn mag ‘uploaden’. Schaterend gelach van het hele gezelschap.
Als het gelach verstomt, vraag ik aan Jansen of hij een taxi voor mij kan bestellen.
Vragende blikken.
“Ik moet even naar de plee om wat overtollige darmresten te downloaden”, leg ik behulpzaam uit. Okselbroek nummer 3 trekt vragend een wenkbrauw op.
“Schijten!”, vertaal ik , terwijl Jansen’s vrouw binnenkomt.
Als ze me ziet wordt ze knalpaars. Zij kan mij niet uitstaan wat overigens geheel wederzijds is. Zij stapt liever met een wurgslang de lift in, dan met mij in één ruimte te moeten doorbrengen , waar wel wat voor te zeggen valt, maar dat is whishfull thinking.
“Wat moet jij hier nou weer?”, vraagt ze hautain als altijd. “Zie je niet dat mijn eega het druk heeft.?”
“Relax”, antwoord ik. “Ik ben zo weer weg, ik kwam alleen maar even wat wandelroutes in Noorwegen bespreken. Ik ga namelijk op vakantie naar Griekenland.”
Ze kijkt mij moordzuchtig aan terwijl Jansen mij waarschuwende seintjes staat te geven.
Dat doet hij door voortdurend met zijn hoofd naar de uitgang te knikken.
“Wat is er met je hoofd aan de hand, Jansen? “, vraag ik belangstellend. “Spier verrekt bij het beffen?” Okselbroek 2 en 3 laten hun glas vallen. “Uploaden heren, merk ik op. “Niet downloaden”
“Ordinair stuk vreten “, briest vrouw Jansen.
Haar negerend kijk ik naar Jansen: “Jij hebt echt een sprookjeshuwelijk, Jansen. Als jij ‘s nachts thuis komt, ligt de heks al in bed”
“Je vindt zeker zelf de uitgang wel he?” , vraagt Jansen’s vrouw met trillende neusvleugels.
“Zeker”, antwoord ik. “En als ik onderweg verdwaal steek ik wel een vuurpijl af.”

Buiten gekomen, is het al bijna donker. Ik tel drie Mercedessen en twee Porsches.
Als ik na een minuut of vijf in mijn eigen 28 jaar oude Kever stap en wegrijd, zie ik in het voorbijgaan twintig lekke banden. Valt nog niet mee, dat downloaden…