Drie keer bijna

De eerste keer dat ik een poging ondernam om Internet en Telefonie aan te vragen, verdwaalde ik hopeloos. Ik heb van alles op het eiland Curaçao gevonden, behalve het bedrijf dat ik zocht. Die poging tel ik dus niet mee. De keer dat het me wel lukte om het adres te vinden, had ik niet alleen mijn identiteitsbewijzen nodig, maar ook een huurcontract van ‘mijn’ huis. Vreemd dacht ik nog, maar het zou wel ergens goed voor zijn, en ik vertrok met een informatie-en prijslijst. De tweede keer ging mijn vechtgenoot strijdlustig op pad. Ondanks mijn aanwijzingen, kwam hij toch via de kortste weg bij het communicatiebedrijf. Hij was ook heel snel weer via diezelfde weg terug. Er was n.l. een bommelding. Hij kon in de loop van de middag bellen, nam er dan niemand op, was de melding nog niet voorbij…. Omdat drie keer scheepsrecht is, zijn we de volgende dag samen naar het bedrijf gereden. De medewerker van het bedrijf herkende ons inmiddels en wist waarvoor we kwamen. De aanvraag kwam die dag nog rond. Meneer waarschuwde ons wel, dat het zo’n twee weken in beslag kon nemen, voor de aansluiting daadwerkelijk rond zou komen. Daar konden we wel mee leven. Geduld hebben we inmiddels geërfd van onze kinderen.

Precies op de laatste dag van de verstreken twee weken, kreeg ik een belletje. De monteur van het bedrijf zou voor de installatie komen zorgen. Van blijdschap heb ik een rondedansje met de hond gemaakt. De monteur is ongeveer twintig minuten aan de slag geweest, ging om ‘de lijnen open te gooien’ weer weg, en zou me bellen. Hij heeft gebeld; ‘Mevrouw, we hebben een probleem, er moet een andere aansluiting komen, we bellen weer wanneer dat rond is.’ Oké, kan gebeuren. Na een week was meneer terug, met een collega, die de situatie even kwam beoordelen. Het alarm van het huis was intussen van slag, en piepte ons om de oren. Zelfs als je twee kinderen gewend bent, maakt dat je gek. Dit keer zag de beste man geen probleem, en de volgende dag zou er rond half negen in de ochtend een monteur komen met geschikt materiaal voor de aansluiting. Als je nergens meer op rekent, kan alles wat je voor elkaar krijgt een meevaller zijn, dus was ik vastbesloten nergens op te rekenen. Ik hield me vast aan drie keer is scheepsrecht.

Tegen half elf de volgende dag, was de monteur bij me, tegen elf uur vertrok hij weer om ‘de lijnen open te gooien.’ Perfect! De hond zag de bui al hangen en kroop in de onder-de-boomhut van de kinderen, ik moest met mezelf een dansje maken. Telefoon! ‘Mevrouw, de telefoon is aangesloten.’
Fijn, bedankt, maar hoe zit het nu met internet? Nou, dáár moet een andere monteur met een andere kabel voor komen. Wanneer? Daar wordt ik nog over gebeld. Kortom, drie keer bijna is nog niets. Gelukkig heb ik mijn hangmat wel met een goede kabel hangen, daar moest ik maar weer eens inkruipen, kan de hond ook weer met een gerust hart bij me komen liggen.

Ayo!