Dronkenmans versierpraat

Strak zwart leer omspande haar welgevormde lijf. Ze giechelt en flirt met me en ik weet geen woord uit te brengen. Niet tegen háár. Kolere wat een stoot. Aziatisch bloed stroomt als hete lava door haar aderen. Het kan niet anders dan dat ik zit te kwijlen. Heeft iemand een doekje? Een uurtje later rijden Mo en ik vanaf het terrras weer richting Noorden. Mijn herinneringen aan deze zwarte muze worden met een gangetje van tegen de 180 uit mijn helm geblazen.

Een weekje later:
Het is rommelmarkt in het gat waar ik oorspronkelijk vandaan kom. Een goed excuus om het met de oude garde op een zuipen te zetten. Godspeed, Mo en nog meer van die genetische mirakels staan al aan de bar. Partytime!

Enkele uren en een-lading-bier-waarin-een-schip-kan-zinken later gaat het hele spul richting huize Godspeed. Mevrouw ex-Godspeed zorgt voor een vette hap en om een reden die me na meer dan 15 jaar nog steeds niet duidelijk is, belanden wij in de slaapkamer van Godspeed. Met ‘wij’ bedoel ik niet zijn ex en ik maar wij met z’n allen. Een man/vrouw of acht. Voor wie nu een zakverkramping of baarmoederverzakking voelt aankomen, er gebeurt niets ranzigs, er gaan geen kledingstukken uit. Er wordt niet gevoosd. We zijn daar gewoon en ik weet niet waarom. Wel dat de wanden en plafond van elastiek lijken.

‘Hee Viking, telefoon voor jou…’. Ik heb geen telefoon gehoord. Niemand weet dat ik dáár ben. Mijn maag maakt salto’s en mijn ogen zijn niet meer in staat te focussen. Ik kijk naar Mo. Hij lijkt op Fuzzy Bear van de Muppet show. Hij houdt de hoorn voor mijn neus. ‘Hier zatlap, dat zwarte mokkel van vorige week voor je aan de foon. Ze geilt op je man. Die heb je binnen. Duidelijk…’ Fuzzy Bear grijnst en zijn ogen tollen als knikkers in zijn kop. Echt nuchter kannie niet zijn. Ik neem de hoorn.

‘Hee meissie…’ ik begin zonder echt een begin te maken een eind weg te lullen en besef niet dat de stem aan de andere kant mij in het geheel niet bekend voorkomt. Sterker nog, ik ken helemaal niemand die met zo’n buitenlandse tongval Nederlands spreekt. Niet gehindert door enig bewustzijn zwets en lal ik een eind in de ruimte tot plots een heel andere stem het gesprek onderbreekt.
‘Hee lulijzer, wat doe je man? Ben je bezopen ofzo? Mijn moeder begrijpt er helemaal geen bal van. Wat is dit voor kutgeintje?’
‘Je moeder…?’
‘Ja, mijn moeder, zultkop!’
‘Oeps…’

Het gesprek gaat nog een tijdje helemaal nergens over tot de zwarte muze besluit dat het mooi is geweest. Ze hangt op.

Een paar dagen later, de kater maakt eindelijk plaats voor een paar heldere gedachten. De telefoon gaat. Mo.

‘Hee lange, gaatie?’
‘Mwoah’
‘Hoe vond je’t?’
‘Hoe vond ik wat?’
‘Nou, zondag, dat gesprek met zwarte Lola’.
Ik hoor gegniffel aan de andere kant
‘Jij vuile smeerlap, jíj hebt háár gebeld!?’
Harder gegniffel.
‘Hoe kom jij aan haar nummer?’
‘Gekregen…’
‘Gekregen? Van wie?’
‘Van háár.’
‘Van háár?’
‘Ja. Moest ik aan je geven, kadootje voor je verjaardag, maar heb ik niet gedaan’
Het buldert in mijn oor.
‘Klootzak, ik heb geloof ik haar moeder versiert’
‘Is misschien ook een lekker wijf’
‘Lijkt me stug, lekkere wijven klinken niet zó’
‘Hoe?’
‘Zó!’
‘Wasse pissed?’
‘Duidelijk’
‘Ga je haar nog bellen?’
‘Geloof van wel’
‘Doen man, ze geilt op je. Mwoah lekker die roze doos tussen die zwarte vle…’
‘Jajajajajaaaaaa ik bel haar en je hoort nog van me’
‘Jawmaaaan, bel me…’

Ik heb haar gebeld. Nuchter. Vond ze leuk. Twee dagen later hadden we ‘verkering’. Lang duurde het niet. De verpakking was veel mooier dan de inhoud.