Een lekker wijf

Rustig rijdend richting huiswaarts in mijn geliefde zwarte vervoermiddel over mijn oprijlaan die mij langs een fietspad voert, zag ik een vrouw in zomertenue zich gracieus en op haar gemak al peddelend voortbewegen.
Het was een mooie vrouw, een stuk, een spetter, een lekker wijf, een vreselijk lekker wijf zelfs. Zo mooi dat ik volgas gaf waarbij mijn voet er bijkans bij de voorbumper weer uitkwam en ik vervolgens alle bomen uit de grond reed; er staan maar twee bomen dus over deze beschadiging van de aanwas moet ik niet al te hoog van de toren blazen.
Ik wilde alleen maar op tijd op de parkeerplaats kunnen uitstappen om nog eens goed te kijken naar die vleesgeworden Goddelijkheid, die engel, die zich statig voortbewegende begerenswaardige schoonheid op een bukfiets, zoals ik een damesmountainbike noem.
Galant is anders, mee eens, maar haar schoonheid en uitstraling maakte een hoop goed.
Op het moment dat mijn ogen uit mijn kassen vielen en ik met wijd open mond kwijlend naar dit verschijnsel keek kwam mijn roddelbuurvrouw de hoek om met die truttenlikker van haar; rotter kon ik het niet treffen.

“Wat zie je,” vroeg ze.
“Kijk dan daar, wat een vreselijk lekker wijf daar fietst,” zei ik.
Zo te zien hoorde ‘lekker wijf’ wat ik zei want al fietsend keek ze om, keek midden in m’n smoel en fietste lachend verder, of lachte fietsend verder, wie het weet mag het zeggen.
In elk geval was ik door haar de weg even kwijt en ondertussen verdween zij onder mijn goedkeurende blik statig en tergend langzaam uit het zicht.
Buurvrouw niet, die keek mij verbaasd aan en vroeg wat voor taal dat was: een lekker wijf!
“Nou” zei ik, “je zag toch waar ik naar keek?”
“Ja maar om dat nu meteen maar een ‘wijf’ te noemen gaat mij een tikkeltje te ver hoor.”
Ze was natuurlijk jaloers dat ik haar niet zag staan met haar 70 jaar, maar zelfs ik ken mijn grenzen ten aanzien van vrouwen.

De entree van onze flat bestaat uit een hal waarin de bellen en de brievenbussen zijn opgehangen met een aparte ingang naar de liften; dit om de lezer een idee te geven hoe zich een en ander af gaat afspelen.
Na mijn brievenbus te hebben leeggeplukt opende ik de toegangsdeur en hoorde buurvrouw achter mij aankomen, dacht ik en liep ik verder naar de lift zonder nog om te kijken. Zij moest plots nog een andere brievenbus leegplukken waarbij de toegangsdeur zich voor haar neus sloot.
Wel was ik zo galant om de lift open te houden voor haar en die kuthond die altijd tegen mijn been staat te rijden en die ik ooit een rotschop heb verkocht waar buuf niet zo gecharmeerd van was maar goed, daar heb ik het nu niet over.
Met een woeste blik kwam ze aanlopen en begon tegen mij uit te varen waarom ik de deur niet even voor haar openhield, vond ze heel onbeleefd van mij.
“Nou” zei ik, “je kwam toch achter mij aan, ik kan niet overal op letten hoor.”
“En bovendien wil ik eten want na een dag van ontzettend hard werken en het zien van een voorbij fietsende natte droom heb ik echt geen zin om op jou te wachten, snappie?”
Ze bromde iets over onbeleefd en opvoeding maar die heb ik beide niet gehad, althans niet volgens de haar geldende normen.
Op de 9e etage ging de deur open en stapte ik uit de lift maar zag dat zij door haar woede niet had gedrukt op haar 7e etage.
“Je woont toch op 10” vroeg ik en drukte die knop in, “of op 11” en drukte die knop ook in; “of woon je op 12” om die knop ook in te drukken.
Er zijn geen woorden te vinden om haar gezichtsuitdrukking te omschrijven en ik was blij deze onheilsplek te kunnen verlaten.
Die moet ik de volgende keer maar ontlopen vond ik; dat is voorlopig veiliger.