In ieder geval heb ik mijn jeugd niet verspild aan het uiterst inspiratieloze verzamelen van colablikjes, maar als ik terugdenk aan al die tijd die het vroeger kostte om cassettebandjes op te nemen en computerspelletjes in te laden, zou ik willen dat ik dertig jaar later geboren was. De batterijen in mijn walkman waren altijd leeg als ik exact halverwege school was en op mijn platen zaten altijd krassen waardoor [i]Pride[/i] van U2 klonk alsof ik in een treinwagon zat. De pick-up was feitelijk de slechtste uitvinding ooit. Hoe vaker je hem gebruikte, hoe sneller je platen naar de filistijnen waren. Een naald heeft op een plaat een beroerder effect dan een zuurstok op je tanden.

Toch schijnt er nu een generatie op te groeien die heeft overwogen CD’s te kopen of een album gratis en in superieure kwaliteit te downloaden, maar die desondanks tot de conclusie is gekomen dat het beter is een plaat te kopen; een stuk antiek uit de tijd dat een telefoon met druktoetsen als revolutionair werd beschouwd en een videorecorder een statussymbool was.

Vorig weekend tijdens een verjaardag stond ik aan een tafeltje met mensen die onlangs waren gestart met het verzamelen van platen en één persoon probeerde mij te overtuigen dat er niets zo goed klinkt als een plaat. Nou, als iemand zoiets beweert – omdat hij een platenspeler heeft met een naald van kryptoniet en pluggen van 20 karaat goud – is het hoogtijd om van onderwerp te veranderen, of je riskeert een bijzonder saai betoog over de imperfectie van een pick-up en hoe dat het geluid beter maakt. Alsof de Polaroid’s van vroeger eigenlijk beter waren dan de megapixel-foto’s van nu, omdat je nooit kon zien wie er op stond.

Vrouwen beweren nog wel eens dat George Clooney knapper is geworden door de imperfectie van ouderdom, maar kijk eens naar een foto van Connie Breukhoven en wissel die daarna voor die van Doutze Kroes en je weet dat dat onzin is. Iets dat intern met motortjes en snaartjes werkt zal nooit zo goed klinken als iets moderns op basis van enen en nullen. Dat is tenminste, als je met ‘beter’, ‘beter geluid’ bedoeld en niet ‘beter in staat een vrouw te verleiden tot romantische bezigheden’, want in dat geval is alles anders.

Als het om romantiek gaat is een kaars beter dan een lamp, een open haard beter dan vloerverwarming en een koets beter dan een auto. Het is niet voor niets dat Will Smith in [i]I, Robot[/i] een plaat opzet met [i]Superstition[/i] van Stevie Wonder. Qua romantiek staat de platenspeler bovenaan, terwijl het downloaden van MP3-tjes ergens onderaan bungelt, direct onder het kijken naar [i]Avatar[/i] door een 3D-bril. Toch kun je er maar beter geen kopen, er zijn namelijk een paar problemen.

Denk niet dat je de hele nacht de liefde kunt bedrijven op een trage plaat van Eric Clapton, want zelfs een ‘langspeelplaat’ duurt niet langer dan 30 minuten. Wilde seks lukt ook niet want dan slaat de naald over en eindigt het feest al binnen 10 seconden.

Het ergste is echter dat je geen platen meer kunt kopen in de winkel. Je moet op zondagmiddagen naar de zwarte markt, waar je ze tussen oude vogelkooien en aftands servies moet zien te vinden. En dát maakt jou tot verzamelaar in de plaats van jager, wat helemaal funest is voor je liefdesleven. Want als verzamelaar scoor je op de romantiek-schaal niet hoger dan iemand die vist. Of colablikjes spaart.


7 reacties

SIMBA · 17 maart 2012 op 09:41

:duimop:

arta · 17 maart 2012 op 10:55

Leuk, leuk, leuk!

Meralixe · 17 maart 2012 op 14:55

Goed, ik ben dan ook een Belg.
Het is zeer grappig geschreven maar hier en daar was twee keer lezen noodzakelijk om de “clou’s” er uit te halen. Ook zitten er enkele vergezochte omschakelingen in die er voor zorgen dat het wat moeilijk leest, denk ik. :stom:

pally · 17 maart 2012 op 18:19

Lekker geschreven, Robert. Leuke inleiding en einde.
Ja, die LP’s! Iemand noemde ze ooit: knappend houtvuurplaatjes, vanwege het romantisch gekraak 😉

groet van Pally

Libelle · 17 maart 2012 op 18:29

Heel goed, en leuk zelfs.
Jammer bijna, dat het niet waar is.
Toen ik een koester-kennis laatst een LP liet horen van de Ray-Conniff singers, die we veertig jaar geleden draaiden bij de knetterende open haard en een Coubergh-zonder, toen toen, ja, raadt er maar naar. Je leert nog wel eens begrijpen dat een Porsche 911 met 160 pk harder accelereert dan een ‘weet ik veel’ vannu met 1000.
En je hoeft er niets voor te doen.

Mien · 17 maart 2012 op 22:06

Ooit heb ik nog eens in een pick-up gereden.
Waanzinnig!
Leuke column, by the way!

Mien Dual

Dees · 18 maart 2012 op 11:27

Heerlijk stukje, van begin tot eind.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder