Een retourtje Aarde

De hoeveelheid adrenaline die je door je lichaam voelt gieren tijdens een ritje in de Goliath achtbaan in Walibi is onbeschrijflijk. Toch is dat niets vergeleken met de adrenaline die je voelt tijdens het observeren van een zwangerschapstest die tergend langzaam een positieve uitslag geeft. Ook de blijdschap die daarop volgt is met geen pen te beschrijven (vooropgesteld dat je je geweten niet meteen hoort roepen : ‘Van wie?’ Met een zuivere blijdschap keek ik vol bewondering naar mezelf in de spiegel. Wat was ik mooi!
Ik lag op bed en dacht terug aan dat moment. Ik voelde een vervelende pijn in mijn 9 maanden dikke buik en het viel me op dat deze pijn met een regelmatig ritme terugkwam. Ik besloot mijn man te bellen die zoals zo vaak tot diep in de nacht aan het musiceren was bij een vriend. Hij reageerde kalm. Voor hem was het de vierde bevalling, voor mij de eerste. Toch was hij binnen 10 minuten thuis. Het was 4 uur ’s nachts en vanachter mijn dikke buik zag ik hoe hij met het horloge in zijn hand geklemd begon te bladeren in het boek ´De bevalling´. De pijnen werden duidelijk heviger en daarmee officieel benoemd tot weeën. Mijn glimlach veranderde van grijns tot grimas. Twee uur later besloten we om naar het ziekenhuis te gaan waar ik plaats mocht nemen in een rolstoel en werd opgehaald door de nachtzuster.

Ik mocht op een bed gaan liggen. Er zou weldra iemand komen. En inderdaad, even later kwam er een man in een witte jas de kamer binnenlopen. Ik gokte dat hij van Pakistaanse afkomst was, maar ontdekte geen naamplaatje. Het feit dat ik er niet echt charmant bijlag zo met mijn Pasen en Pinksteren ontbloot boeide me totaal niet. Zolang iemand me maar kon vertellen dat het niet lang meer zou duren. Terwijl hij zijn handen in de blauwe handschoenen stak kondigde hij in gebrekkig Nederlands aan dat hij zou gaan voelen hoeveel ontsluiting er was. Hoewel ik mijn best deed om te ontspannen tijdens het inwendig onderzoek, ontging de blik van pure zaligheid op het gelaat van de Pakistaan me niet. Tijd om mijn wenkbrauwen te fronsen was er echter niet omdat er weer een wee aankwam. Hij mompelde iets onverstaanbaars, draaide zich om en verdween door de deur. Toen ik later informeerde naar deze dokter bij een verpleegster had ze geen idee wie ik bedoelde (!)

Inmiddels 12.00 uur. Het duurde lang, veel te lang. Ik werd aan ‘banden gelegd’ om de hartslag van de baby in de gaten te houden. Er werd een gynaecoloog bijgeroepen mét een naamplaatje. Na een klein onderzoekje riep hij vrolijk dat hij na zijn lunch weer terug zou komen. Hij liet me naar mijn gevoel stervend achter.
19.00 uur. Totaal uitgeput en nog maar 4 centimeter ontsluiting. Hét moment waarop besloten werd om de baby met een keizersnede te halen. Ik vond alles best. Ik zou nog met alle plezier onder de guillotine gaan liggen. Onderweg naar de OK werd me gevraagd of ik algehele narcose wilde of een ruggenprik. Omdat het me een raar idee leek met een wildvreemd kind in mijn armen wakker te worden, koos ik voor de ruggenprik. Toen de pijn meteen al na de prik verdween zag ik ook mijn man de OK binnenkomen. Een gorilla in een groen chirurgenpak! De grootste maat bleek nog te klein voor deze grote basketball neger van 2.05 meter en met een Mickey Mouse stemmetje piepte hij “hi there”!

Hij mocht plaats nemen naast mij achter het schot. Ik voelde hoe er aan me getrokken en gesjord werd tot het moment dat de hulp van de anesthesist werd ingeroepen die achter me zat. Deze stond op, boog zich over het schot heen en duwde zo hard hij kon op mijn buik. Om 22.15 werd ze geboren, mijn dochter. Nadat mijn man symbolisch een stukje navelstreng had doorgeknipt, kreeg ik haar te zien. Nog vastgebonden op de OK tafel en in een diepe, onbeschrijflijke trance van geluk fluisterde ik zachtjes: ‘Daar ben je dan’.

Net iets na middernacht lag ze bij me in een wolk van die heerlijke onmiskenbare babygeur. Het kleine bedje naast me bleef leeg omdat ik haar de hele nacht had vasthield.

Alleen het onzichtbare gouden koffertje in de hoek van de kamer met daarin opgevouwen twee kleine vleugeltjes verried waar ze vandaan kwam, net als het retourtje Aarde wat er naast lag met een geldigheid van 5 maanden.