Eén voor allen, allen voor één

Slingers wapperen hoog boven de straten, vlaggen hangen uit en verwachtingen zijn hoog.
Iedereen en niemand heeft oog voor elkaar. Vriend en vijand verenigen zich, en als één vaderlandslievende menigte verdringen wij elkaar om een glimp op te vangen van het miniatuurtje op het podium. Ik hoor een hoge scherpe gil. Ik volg het geluid en zie nog geen armlengte verder een gedaante in elkaar zakken. Als vanzelfsprekend trek ik aan de mouw naast me en wijs zonder iets te zeggen naar het meisje op de grond. Waar er eerst geen speld tussen de mensen was te krijgen, is nu een gapend gat met het bewusteloze meisje in het middelpunt. Blikken worden vlug uitgewisseld en zonder een woord te spreken weten wij nu allemaal dat ze niet bij ons hoort. Ze is alleen.
Ik twijfel, de bekende spookverhalen van helden die na afloop van een catastrofe worden aangeklaagd wegens onjuiste hulpverlening schieten door mijn hoofd. Mijn hersenen draaien op volle kracht om een beslissing te kunnen produceren. Ik wik en weeg en probeer een inschatting te maken van de schade aan mijn karma wanneer deze passiviteit zich nog langer voortzet. Angstig zoek ik tussen de gezichten van mijn medeomstanders, maar mijn blik wordt slechts beantwoord met een bevestigende ontkenning. Niemand van ons kan haar helpen. Het meisje, van waarschijnlijk Surinaamse afkomst is spierwit weggetrokken. Haar spijkerbroek kleurt aan de binnenkant van haar pijpen donker op. Twee kleine plasjes vocht beginnen zich te vormen aan haar voeten. Plaatsvervangende schaamte beneemt ons de adem. Mijn maag keert zich om door de zelfverachting die zich van mij meester maakt en dwingt mij om te blijven kijken naar wat zich voor mijn ogen afspeelt. Even ben ik uit balans door een harde duw ik mijn rug. Ik zet een stap naar voren om niet om te vallen en zie hoe de broeders zich over haar ontfermen. Onverstaanbare medische termen worden gewisseld en uitgevoerd terwijl wij in spanning staan te kijken naar wat gaat komen.
Een vreselijk gevoel borrelt langzaam op terwijl ik de fluoriserende vestjes scherp in de gaten houd. De snelle bewegingen en vage geluiden nemen af en eindigen in stilte.
De rechtse en oudste man kijkt op en laat zijn blik over de hem omsluitende cirkel glijden. Als een wave keren de gezichten zich af van zijn veroordelende ogen. Bevroren sta ik te wachten tot de blauwgrijze ogen mij zullen doorgronden. Naast mij wordt het al donker maar onbewogen blijf ik staan. Ik knipper met mijn ogen en voel een warme druppel over mijn wang glijden. Als ik aan de beurt ben voel ik een doorzichtige vuist zich in mijn middenrif boren.
Pure teleurstelling en minachting vind ik in zijn ogen, ik probeer de kokhalsneiging uit alle macht te onderdrukken en sla dan mijn ogen neer. Een misprijzende zucht klinkt en het meisje wordt afgevoerd.

Twee seconden passeren voor het lege gat wordt opgevuld. Zelfs de twee kleine plasjes worden niet ontzien en verdwijnen onder een paar witte sneakers. Ik hoor mijn achterburen nog even speculeren over de diagnose en afspraken worden gemaakt om morgen het resultaat te checken op het internet.
Ik draai de dop van mijn flesje en neem een grote slok. Ik wrijf met mijn duim over het etiket, niets kan mij nu nog reinigen.