Hoor ik hier wel thuis? Ja, dat vraag ik mij wel eens oprecht af. Ik ben heel erg gelukkig in een klein dorpje tussen Heinkenszand en Goes in, het dorpje Kwadendamme. Het heeft een supermarkt, een café, prachtige kerk, een voetbalclub, een traditie van carnaval en er leeft nog een dorpsgevoel. Dit is geen halve stad zoals ik Heinkenszand noem. Daar heb ik het grootste deel van mijn leven gewoond met mijn moeder, eerst in een groot huis in de vogelstraten (elke straat was vernoemd naar een vogel) en later meer richting het centrum, naast een aangepaste woning bij de mooie vijver. De buurt was netjes, we hadden als het ware de beste plekken voor de jaarlijkse solexrace. Maar hoe ouder ik werd, hoe meer ik een gevoel kreeg van “Is dit nog wel mijn dorp”! Heinkenszand is een grote kern, het groeide en groeide, maar ik kwam er wonen toen ik 5 was en toen kon je nog zeggen dat het een dorp was. Voor mijn gevoel is Heinkenszand een plekje te klein voor de status van stad en te groot om het een dorp te noemen. Een persoon met veel verstand zou er goed aan doen om een woord te verzinnen voor zo’n plekje, dat tussen wal en schip valt.

Maar ik woon nu iets meer dan 8 jaar op Kwadendamme. Hier staat mijn huis, ik heb het opgebouwd in fases. Ik had geen rijke moeder, ik heb gespaard voor mijn uitzet. Maar ik kon niet gelijk alles doen wat ik wilde. Een likje verf in de hal kwam in het 2de jaar, maar ik heb nu kunst, foto’s, van alles. Het is een woning, waarvan iedereen die mij echt kent zegt: “Hier woont Tim! ” En ik heb ook het respect van veel Amerikaanse vrienden, want ik heb een grote canvas van Ronald Reagan, de Republikeinse president van Amerika die in ogen van veel van zijn landgenoten de man is die de USSR de nek om heeft gedraaid. Maar goed…

In 2007 kwam ik met mijn toenmalige vriendin op het idee om samen op vakantie te gaan. En dat was een besluit… ik kijk vaak nog terug naar die foto’s. Ja, ik kijk terug naar het verleden, ik ben iemand met gevoel voor nostalgie. Niet omdat het beter was, maar omdat zulke momenten mijn leven hebben veranderd. Toen kwamen we via het reisbureau terecht in het dorpje Analipsis. Nou, ondanks dat het dorp een redelijk typisch dorpje is op Kreta met waar wij zaten weinig toerisme, was ik er van de eerste dag smoorverliefd op. Saskia en ik hebben daar 10 geweldige dagen gehad, we hebben daar avonturen beleefd, zo durf ik het zelfs te noemen. En 2009 weer via het reisbureau. Dit keer nam ik mijn moeder mee, weer 10 dagen er heen. Op de laatste dag gingen we naar een taverne, want we moesten 5 uur met onze koffers wachten op de bus. Nou, ik ben zo blij dat we dat gedaan hebben. Ik heb daar namelijk mijn beste vriend op Kreta ontmoet: Yorgos. En daardoor Amalia en Nikos.

In 2009 had ik een mazzeltje en kon ik dingen kopen, maar vanwege feit dat mama het jaar daarvoor een hartaanval gehad had – en ik best veel zorg op mij had genomen, 100% vrijwillig – vond mama het een goed idee dat ik naar Nikos en Amalia ging. Dit keer geen tussenpersoon, ik boekte een ticket, ik belde ze op en ik zat daar in september in mijn uppie. Maar ik was geen moment eenzaam, want daar bij Eleni Apartments ontmoet je mensen. Mensen die ik dit jaar weer zie. Dan is het 10 jaar geleden en in die 10 jaar ben ik er niet altijd heen geweest. Maar ze behandelen mij als vrienden; ik heb enkelen ook op facebook. Ze waren er toen mama stierf, ze hebben mij de gelegenheid gegeven om mama haar as in alle rust uit te strooien in de Egeïsche Zee. Mama is als het ware op twee plekken. Hier in het Zeeland waar ze is geboren en is gestorven. En op Kreta, waar ze voor Moederdag door mij gespaard meekon. Ze was zo blij als een kind. En het is dat het zonde is van mijn muur, maar ik tel letterlijk de dagen af tot ik straks weer mijn voeten op de grond van het Eiland Kreta zet.

Won ik maar de loterij, dan zou ik een pieperklein huisje hier op het dorp laten bouwen en een huis naar wens op Kreta. En dan leven zoals Aad van Toor, maar dan niet in Spanje. Maar 9 maanden Kreta, 2 maanden Nederland en 1 maand op vakantie… Ook al is het een droom… wie weet?


Tim uut Kwedamme

Ik ben man met een eigen manier van leven, stijl, gevoel voor humor en net als iedereen heb ik soms geluk en soms pech! Ik ben nieuwsgierige en leergierig als het gaat om de wereld rond mijn heen. Mijn leven deel ik tegenwoordig met een prachtige vrouw. Een steun en toeverlaat, die ik blind kan vertrouwen omdat we elkaar hebben leren kennen onder bijzondere omstandigheden. Ik leef in een klein dorpje in Zeeland. Ondanks mijn fysieke beperkingen, dit betekend niet dat ik niet leef. Ik probeer te genieten van elk moment van het leven, ik ben nog altijd een beetje kind gebleven waardoor ik van de kleinste dingen kan blijven genieten. Ik ben iemand die geniet van de bourgondische levensstijl. Ik ben enorme fan van de Griekse keuken, maar ik ben zeker niet vies van de Hollandse pot. Een glasje Samos wijn of een biertje op zijn tijd gaat er ook wel in. Ik leef met het motto “Wat er ook gebeurt, altijd blijven lachen” en dat helpt enorm als je bepaalde dingen gewoon niet kan. Ik ben gek op schrijven, muziek luisteren en goede films kijken.

2 reacties

Nummer 22 · 19 januari 2019 op 12:43

U bent een gelukkig mens! Chapeau! U wordt nog een Cretenz!

Geef een reactie

Avatar plaatshouder